Epilog

Raul klęczał na stopniach sali tronowej, a z jego ramion ku ziemi opadał granatowy płaszcz. Najwyższy duchowny nakładał młodzieńcowi na głowę srebrną koronę — wysadzoną pośrodku lśniącym, niby oko wiekowego mędrca, szafirem. Syn Bukowego Dworu czuł na skroniach jej ciężar.

Nie jestem już synem Bukowego Dworu — uprzytomnił sobie w duchu. Jestem teraz ojcem Zielonych Krain. Ta myśl sprawiła, że poczuł się staro.

— Niech żyje król! — zawołał uroczyście duchowny w białej szacie, a zgromadzony w bogatej sali tłum podjął ten radosny okrzyk, czyniąc go werbalną falą unoszącą się nad głowami zebranych.

Raul podniósł się dumnie i obrócił twarz ku swoim poddanym. Był pewien, że wygląda teraz wspanialej i starzej niż jeszcze dnia wczorajszego. Ludzie spoglądali na niego z płomykami nadziei i radości, choć on sam nie potrafił pozbyć się myśli, że teraz u jego boku powinna stać ciemnowłosa dziewczyna — prawdziwa królewska krew. Co powiedziała Nyn? „Jestem pewna, że Śnieżka chciałaby, byś zajął jej miejsce’’. Młodzieniec mógł mieć tylko nadzieję, że to prawda.

Gdy oklaski i fala okrzyków zamilkły, świeżo upieczony król usadowił się godnie na tronie. Widział stąd swoją matkę, lady Alenę — tłustą, jasnowłosą damę o wypudrowanej twarzy, na której teraz malowało się coś na kształt dumy. Jej mąż, lord Robert o brązowych włosach przeciętych siwizną, uśmiechał się do syna od ucha do ucha. Nowy władca widział też swojego młodszego braciszka Lawina, który rozpościerał oczy z zachwytu.

Raul uniósł wyżej brodę, a jego usta rozciągnęły się w śmiałym uśmiechu. Obiecał sobie, że dołoży wszelkich starań, by nie zawieść swojego nowego królestwa.  

Wzgórze Żałoby jak zwykle osnuwała cisza. Stojący nad grobowcem Raul i Nyn milczeli i tylko wiatr odważył się szumieć w wysuwających się spod warstwy śniegu kłosach traw.

Marmurowa Śnieżka wyglądała podobnie do swojego leżącego pierwowzoru, choć jej włosy musiały być białe, a nie hebanowe. Rysy jej twarzy jednak rzeźbiarz oddał niezwykle wiernie i Raul mógł mieć wrażenie, że spogląda w prawdziwe oczy królewny. Królewny, która usnęła na wieki. To napełniało go smutnym pocieszeniem. 

Nyn powoli złożyła pod grobem wiązkę białych i czerwonych róż, za wszelką cenę starając się nie pociągać nosem. Wierna przyjaciółka. Wciąż jeszcze nosi żałobę. Raul oderwał na chwilę wzrok od kamiennej bliźniaczki Śnieżki i spoglądnął na jasne włosy kucharki, tańczące na wietrze jak niesforne płomyczki. Odkąd został królem, rzadko mu było dane rozmawiać ze swoją nietypową przyjaciółką. Ich światy były jak dwie odległe gwiazdy, dlatego spotykali się głównie tylko na tym wzgórzu usianym grobowcami królów i królowych, by w ciszy powspominać zgasłe już dzieje.  

 — Znalazłem tę komnatę — wyznał w końcu szeptem. Dziewczyna spojrzała na niego wielkimi oczami, pragnąc wiedzieć więcej. — Było w niej to, o czym Śnieżka mówiła. Zwoje z recepturami, magiczne mikstury i… serca.

Magia, której nigdy nie pojmiemy. 

— Czy one jeszcze biły? — Tylko tutaj mogli rozmawiać swobodnie oraz zwracać się do siebie bez tytułów i poczucia nieprzyzwoitości. Raul postanowił jednak oszczędzić jej szczegółów co do liczby słoi i że w jednym z nich gniło serce podpisane imieniem samego króla.  

— Nie. Zapewne zastygły wraz ze śmiercią kobiety, która rzuciła na nie czar. Jutro podłożymy ogień pod tę komnatę. Nie chcę, by jeszcze coś czarnomagicznego pozostało w moim zamku.

Nyn skinęła głową z lekkim uśmiechem i już nic więcej nie powiedziała, z zadumą patrząc na marmurową królewnę. Raul wiedział, że po południu musi udać się na spotkanie rady królewskiej w sprawie strat, jakie przyniosła ostatnia zamieć, postanowił jednak zostać z dziewczyną jeszcze chwilę. Wiatr, przeczesujący ich włosy, przypominał chłodne, delikatne ręce.

Na nieco niższych terenach, wśród łąk znajdujących się za hałaśliwym miastem i budzących się spod białej kołdry, leżał inny grób. Bezimienny, zapomniany, odznaczony jedynie niewielkim, drewnianym krzyżem.

Odwiedzał go tylko pewien drozd.

Siadał na ramieniu krucyfiksu i wpatrywał się bystrymi, smutnymi oczkami w ubitą ziemię, która przykryła ciało jego przyjaciela — czasem trwał tak nieruchomo, że mógłby zostać wzięty za drewniany posąg. Czasami przynosił też w drobnych szponach wiązkę dzikich jagód — pamiętał, że karzeł je lubił.

Po jakimś czasie drozda dotknęła starość. Jego brązowe pióra zbledły, a ciało opuściły siły. Już nie wybierał się na długie, podniebne wędrówki, a częściej po prostu siedział przy mogile utraconego przyjaciela, ziębiony przez poranną mgłę i deszcze.

W końcu umarł i on.

Oddech zimy zamarł. Śniegi stopniały na dobre, drzewa w Puszczy Zapomnienia wypuściły zieloniutkie pąki, a krople deszczu zaczęły spływać po kamieniach zamku niczym uciekające łzy.

Śnieżka zawsze kochała zimę, a teraz dobiegała ona kresu. Wraz z nią odeszło ponure widmo tragicznej śmierci królewny, a w sercach ludu Zielonych Krain wykwitła nowa nadzieja. Raul z Bukowego Dworu okazał się zdecydowanym i wspaniałomyślnym królem. Pod jego panowaniem wypleniła się ilość rabusiów i złodziei, wzrosła tolerancja wobec ludzi dotkniętych chorobami i zdeformowaniem, a także poszerzyło się zamiłowanie do turniejów rycerskich, które cieszyły oko władcy do najstarszych lat. Nyn Słoneczko zaś usługiwała mu przy stole tak długo, póki nie opuściły jej siły. Między nią a królem do końca kwitła gorąca przyjaźń. Piaski czasu sypały się dalej, słońce wschodziło i zachodziło, ludzie rodzili się i umierali.  

I tylko spisane na pergaminie historii słowa nadal szepczą baśń o królewnie Śnieżce i losach ludzi, którzy żyli wraz z nią.

Karty czasu

    przewracają się

          nieustannie…

Gdzieś tam królowa Anna leży w potach w łożu, rodząc na świat dziecko, a za oknem wzniecają się do tańca pierwsze płatki śniegu.

Gdzieś tam Królowa Kier wrzeszczy „ściąć im głowy’’, a jej rudowłosa córka pielęgnuje świeżo posadzone róże.

Gdzieś tam Forwin z Gąsienicowych Pól nosi dumną zbroję rycerza i tuli w objęciach Różę, dziewczynę od flamingów.

Gdzieś tam Gburek i Wesołek ramię w ramię występują przed drwiącą publicznością.

Gdzieś tam król Filip odnajduje szczęście po stracie żony, a mała królewna Śnieżka prawdziwą matkę.

Gdzieś tam uśmiechnięta Roszpunka zrzuca na dół swój złoty warkocz, a czarujący grajek imieniem Flynn wspina się po nim na szczyt wieży.

Gdzieś tam do tonącej w bagnach królewny wyciąga rękę karzeł.

Gdzieś tam siedzący w celi szlachcic widzi najjaśniejszą z niewiast.

Gdzieś tam krążą szukające się dusze.

Baśniowa pozytywka wciąż gra.

I tak oto kochani żegnamy się z historią Śnieżki. Opowiadanie to powstało w mojej głowie ponad dwa lata temu; pół roku zajęło mi jego spisanie, natomiast publikacja i nieustanne poprawki prawie dwa lata. W tym czasie zmieniło się nieco moje pióro i podejście do pomysłu, natomiast jestem szczęśliwa, że mogłam to dokończyć. To jednak jest taka historia, której nie zapomnę. Pewien fenomen, przełom w mojej pisarskiej działalności, który sprowadził mnie na nową drogę i możliwości. Rubinowa Łza to dla mnie początek przygody z baśniami i łamaniem schematów. Ogromną radość sprawiło mi także stworzenie nietypowego bohatera w postaci karła. Sama postać Śnieżki była w pewnym sensie wykpieniem wyobrażenia o królewnie - naiwna, kapryśna i wrażliwa. Mam nadzieję, że pod koniec udało mi się z niej uczynić kogoś bardziej znośnego :P Ja osobiście mam do niej sentyment.  

W tym miejscu chciałabym także podziękować moim czytelnikom. Niektórzy byli ze mną jedynie przez jakiś czas, inni pozostali wiernie do samego końca, ale wszyscy w pewien sposób mnie motywowaliście. Kochane Sweetness, Monico Margaret Serafin, Alutko, Dusiu i Julio Zając, dziękuję Wam za wytrwałość ^^ To cudowne wiedzieć, że pod następnym postem pojawi się wasz komentarz. Dziękuję także Necco, Jaenelle, Elfabie, Donnie Webner, Serenie, Anayannie, Kryształowemu Aniołowi, Shy i Ress, które też śledziły tę historię :) Każde wasze miłe słowo to dla mnie miód na serce. 

Teraz nasuwa się pytanie: co dalej? Miałam ambitne plany związane z następnymi baśniami. Niestety, niektóre z nich poległy, inne są dopiero w przygotowaniu. Nie znaczy to jednak, że skończyłam z baśniowym światem. Niebawem opublikuję tutaj "próbkę" jednej z historii. Jeśli ktoś będzie nią zainteresowany, chętnie podzielę się z wami całością(prawdopodobnie na nowym blogu). Do tego czasu trzymajcie się ciepło! Życzę wam miłych wakacji i jeszcze raz dziękuję za wszystko <3

Zapraszam jeszcze na moją stronę na Facebooku 

---> Marzycielka

Na pożegnanie wideo ze Śnieżką i Gburkiem mojego autorstwa ^^