Rozdział VIII {Namiastka przyjaciół}

Zgodnie z obietnicą, następnego dnia mieszkańcy groty wybrali się po świeże okazy do ich spiżarni. Deszcz już ucichł, choć niebo nadal okupowały smętne, szare chmury. W tym roku nie ma już co liczyć na poprawę.  

Śnieżka nie lubiła wilgoci i błota, jakie towarzyszyły jesiennej porze —  wolałaby, żeby kraj już od razu objęła we władanie zima. Pamiętała magiczne wzory, które mróz malował swoim błękitno-białym pędzlem na szklanych powierzchniach, albo własne rumiane policzki podczas igraszek w ośnieżonym ogrodzie razem z Alys lub Nyn. Teraz też miała wrażenie, że las pod osłoną białego puchu będzie wyglądał piękniej. Gdy jednak podzieliła się tą nadzieją z Gburkiem, ten prychnął głośno.  

— Zima to najgorsza pora dla wszystkich mieszkańców lasu. Zwierzęta się chowają, rośliny nie dają plonów, a pod warstwą tego białego cholerstwa ciężko wygrzebać cokolwiek do jedzenia — poskarżył się, a gdy na twarzy królewny tliły się jeszcze jakieś wątpliwości, dodał z cierpkim uśmieszkiem: — Aha, czy wspomniałem, że bywa jeszcze piekielnie zimno? Ostatnio omal nie odmroziłem sobie palców u stóp! Ale zgodzę się, w zimę można piękniej umierać.

Znów sobie z niej drwił, ale dziewczyna z niemiłym rozczarowaniem zrozumiała, że ma do tego pełne prawo. Zima wyglądała pięknie za oknami mojego zamku. Tutaj to walka o przetrwanie. Zauważyła, że karzeł spogląda na nią z jakimś strapieniem.

— Nigdy nie jest łatwo, a teraz jeszcze muszę utrzymać ciebie przy życiu — oznajmił, rzucając jej znaczące spojrzenie. W tych słowach nie było zbytniej złośliwości, ale słysząc je, Śnieżka poczuła się jak bezradne niemowlę.  

— Naprawdę postaram się nie być dla ciebie ciężarem — zadeklarowała, schylając się pod wygiętą gałęzią jednego z nagich drzew. Obydwoje mieli nadzieję natrafić na jakieś niewielkie zwierzę, łatwe do zabicia i dobre na obiad.

Gburek odpowiedział jej tylko krzywym uśmiechem, rozglądając się uważanie po okolicy. Jako narzędzie obrony miał jedynie nożyk i swoje własne oczy. Śnieżka chciała mu towarzyszyć, ale wiedziała, że nie przyda się na wiele. Na ,,polowanie’’ włożyła na siebie swoją dawną suknię, bo choć wśród drzew ciężej się w niej spacerowało,  przynajmniej zapewniała więcej ciepła.  

Nagle nad ich głowami rozległ się piskliwy świergot, a po chwili na ramieniu karła wylądował niewielki ptak. Jego pióra przypominały brązowo-białe plamki, a czarne ślepka — koralki. Dziewczyna otworzyła szerzej oczy.

— Co to za ptak?

— To nie jakiś tam ptak, tylko drozd — poprawił ją urażony Gburek, pieszcząc po główce swojego ptasiego przyjaciela. — Przysiadł kiedyś nieopodal naszej groty i zaczął śpiewać. Mogłem spróbować go upolować, ale jakoś miałem lepszy nastrój i zamiast tego, podzieliłem się z nim malinami. Odtąd czasem mnie odwiedza. Ja go karmię, on śpiewa.

— To miło, że znalazłeś w nim towarzysza. — Śnieżka uśmiechnęła się, rozczulona widokiem ponurego człowieczka troszczącego się o to brązowe stworzonko. O namiastkę przyjaciela.

— Lubię go, bo to mądry ptak — sprostował karzeł, obdarzając drozda dumnym spojrzeniem. — Jest moimi oczami w mieście. Przynosi różne przedmioty, które pozwalają mi domniemywać, co tam się dzieje.

— Sprytny układ! Mogę go… — Ale dziewczyna nie dokończyła, bo drozd zaćwierkał i zerwał się do lotu. Jego skrzydełka wydały przy tym cichutki szelest.

— Chce nas gdzieś zaprowadzić! — odgadł Gburek, machając nagląco ręką na królewnę. Dziewczyna skinęła głową i obydwoje podążyli za śladem lecącego ptaka. Po kilku chwilach przedzierania się przez warstwę zmokłych, opadłych liści dotarli do pękatego drzewa z małą dziuplą. Drozd przysiadł na jednej z jego gałęzi i spoglądał wyczekująco na swoich ludzkich towarzyszy.

Gburek wyciągnął przed siebie nóż, a Śnieżka poczuła uścisk w żołądku na myśl o zabiciu mieszkającego w otworze zwierzęcia. Ale coś trzeba jeść.

Karzeł ze skupioną miną włożył wolną rękę do dziupli, przez moment macał tamtejszą powierzchnię, a potem skrzywił się i wyciągnął dłoń. Jego grube palce zaciskały się na przykrytym rudym futrem gryzoniu, który miotał się i popiskiwał zaciekle, a nawet wbijał ząbki w skórę oprawcy.

— Zrób to szybko! — poradziła królewna, dotknięta rozpaczliwymi staraniami wiewiórki. Chciała odwrócić wzrok, ale coś w niej się temu sprzeciwiło. Jak ja przeżyję, skoro nie mogę nawet patrzeć na śmierć? Dlatego tylko zacisnęła usta i przyglądała się, jak brudny nożyk przejeżdża po owłosionej szyjce, zostawiając za sobą krwisty ślad. Zwierzę rzuciło się po raz ostatni, a potem stało się niczym więcej od szmacianej zabawki. Chociaż nie. Zabawkami nie można zapełnić brzucha.

Gburek wytarł zakrwawione ostrze o pień drzewa, cały czas ściskając w dłoni martwą wiewiórkę.

— Żyjesz? — zagadnął w stronę dziewczyny.

— Tak. — Oblizała suche wargi i starała się przybrać lekki ton. — Owocny połów.

— I nie jedyny tego dnia. Zobacz tam. — Karzeł wskazał ręką na pobliskie krzaki, pośród których po uważnym przyjrzeniu można było do dostrzec ciemnofioletowe jeżyny. 

Śnieżka, czując się już specjalistką od leśnych owoców, podbiegła do krzewów i błądząc palcami pomiędzy cienkimi gałązkami, zrywała kolejne garście jeżyn. W końcu miała ich tak dużo, że nie mieściły jej się w dłoniach, postanowiła więc ulokować resztę w jakiejś ubraniowej kryjówce — na przykład za linią dekoltu. Gburek za wszelką cenę starał się zachować neutralną minę.

— Zamierzasz ogołocić wszystkie krzaki? — spytał ironicznie.

— Zbieram te jeżyny nie tylko dla nas — wyjaśniła dumnie, nie zaprzestając zrywania.

— A dla kogo jeszcze? — Karzeł wydawał się prawdziwie zdumiony, na co dziewczyna uśmiechnęła się.

— Myślę, że Roszpunce i Flynnowi już przejadły się białe jagody, dlatego chcę ich poczęstować tymi.

— To miło z twojej strony, naprawdę, ale las to nie komnata gościnna, a zawieranie przyjaźni przychodzi znacznie trudniej. — Ton Gburka wskazywał na szczerą chęć dania rady.

— Masz rację. — Śnieżka obróciła się tyłem do krzewów. Jej dłonie tworzyły koszyk wypełniony owocami, a oczy płonęły żalem. — Gdybym mogła, kazałabym im podarować ciepłe szaty i mieszki z pieniędzmi, tobie również, ale chwilo straciłam tę moc. Zostają mi tylko drobne gesty, czy one się już nie liczą? Poza tym, chciałabym z nimi porozmawiać. Nie liczę, że ja i Roszpunka staniemy się przyjaciółkami i w cieniu drzew będziemy powierzać sobie sekrety. — Swoją drogą, chyba nigdy nie miałam prawdziwej przyjaciółki. Królewnie o nią ciężko. Była uśmiechnięta Nyn, najmłodsza z kucharek, i wygadana Alys, córka głównego strażnika. Ale kto wie, ile w tym było przyjaźni, a ile interesowności? Żadnej z nich nie mogłam powiedzieć wszystkiego. —  Tylko jedna rozmowa.

— W porządku — odparł uspokojony karzeł i posłał jej ciepły uśmiech. — A już traciłem wiarę, że czegoś się nauczysz.  

Królewna przewróciła oczami i zgodnie ruszyli w kierunku domu.

 

Flynn kucał nad strużką strumienia wijącą się pomiędzy wilgotną ziemią. Śnieżka ucieszyła się na jego widok, bowiem nie była pewna, czy odnajdzie ponownie tę dolinkę. Szła sama, bo nie widziała sensu, by ciągnąć ze sobą Gburka. Karzeł co prawda wydawał się zaintrygowany sprawą, którą chciałaby omówić z tą dwójką uciekinierów, ale umiał uszanować prywatność interesów swojej współmieszkanki. I dobrze, bo dotyczy tylko mnie.

Królewna zaczęła się ostrożnie zbliżać do ślepca, ale nie zrobiła kilku kroków, gdy ten zesztywniał i uniósł dłoń, jakby chciał powiedzieć ,,nie podchodź’’.

—   Kim jesteś? — spytał niespokojnie w przestrzeń.

— Przyjaciółką. Niedawno kupiłam u was Śnieżne Jagody — wyjaśniła pośpiesznie dziewczyna, wyobrażając sobie, jak frustrujący musi być brak możliwości ujrzenia nieznajomego.

— Jesteś tą dziewczyną, która zapłaciła włosami? — upewnił się już swobodniejszym tonem. Śnieżka zauważyła, że mężczyzna ściska w dłoniach jakieś stare ubranie, z którego do strumienia skapują krople wody. Roszpunka zajmuje się polowaniem, on zaś przejął obowiązki kobiety. Lepsze to niż nic.    

— Zgadza się, to ja.

— Po co tutaj przyszłaś?

Królewna spojrzała na trzymaną misę fioletowych jeżyn, ważąc ją w dłoniach.

— Chciałabym kolejnej wymiany. Tym razem ja mam coś do przekąszenia, od was zaś potrzebuję informacji.

— Jakich informacji? — Ślepiec zmarszczył podejrzliwie brwi. Jego puste oczy nadal przyprawiają mnie o dreszcze.  

— O wiedźmach — wyznała prostolinijnie Śnieżka, uznając, że ukrywanie tego faktu nie ma sensu. Żałowała jedynie, że nie trafiła od razu na Roszpunkę, bo Flynn na dźwięk słowa ,,wiedźma’’ wzdrygnął się, jakby owionął go jakiś zimny wiatr. Nawet z pewnej odległości dało się zauważyć, że wraz z mięśniami jego twarzy poruszają się też te różowe, przypominające węże blizny. Było to jednak bardziej smutne niż straszne. Dziewczyna uniosła wolną dłoń, jak gdyby on mógł to zobaczyć. — Przepraszam, nie chciałam…

— Dlaczego sądzisz, że wiemy cokolwiek o wiedźmach? — Jego głos wydawał się dość szorstki. Czy on myśli, że chcę posiąść wiedzę czarownic? Cóż to za pomysł! Flynn wyprostował się chwiejnie, ściskając w dłoniach mokre ubranie. Dziewczyna starała się przybrać spokojny ton, którym jej ojciec przemawiał do wzburzonych poddanych:

— Przyjaciel opowiedział mi o tym, co wam się przydarzyło. Nie chcę być wścibska, ani nic z tych rzeczy, po prostu… wszelkie wskazówki mogą mi pomóc.

— Masz zatargi z czarownicą? — Teraz ślepiec wydawał się zmartwiony. Śnieżka westchnęła ciężko, bo jego reakcja wcale jej nie pocieszała.

— Na to wygląda.

— A zatem uważaj, by nie skończyć tak jak ja — przestrzegł ją z nutką goryczy, a potem zwrócił swe niewidzące oczodoły w prawo. — Pójdę po Roszpunkę. Ona wie więcej.

Niewątpliwie. W końcu wychowywała się pod okiem tamtej zielonej wiedźmy.

— Dobrze, poczekam. Dziękuję — dodała ciszej. Zrozumiała, że mężczyzna nie chce doprowadzić jej do ich kryjówki i właściwie nie mogła mieć o to pretensji. W Puszczy Zapomnienia zaufanie drogo kosztowało.

Flynn oddalił się z szelestem. Pozostało tylko czekanie.   

Rozdział trochę szybciej niż zazwyczaj, bo... dziś są moje urodziny i chciałam jakoś uczcić ten dzień :D Chociaż historię Śnieżki mam już zapisaną na dysku, ciągle pamiętam, ile radości sprawiało mi jej tworzenie, ile pasji w to włożyłam :)

Kurczę nie wiem, jak to możliwe, ale na wordzie te rozdziały wyglądają przyzwoicie, a na blogu wychodzą takie krótkie :P