Rozdział II {Karzeł}

Błoto zaczynało już zasychać na materiale sukni królewny, krępując jej ruchy, Śnieżce udało się jednak dogonić wędrującego karła. 

— Zaczekaj! — zawołała, omal nie zahaczając bosą stopą o wystający kamień. Niziołek przeniósł na nią wzrok wypełniony mieszanką politowania i niechęci. Nikt jeszcze spoglądał na królewnę w taki sposób, dlatego teraz wezbrał się w niej gniew. Zapomniała o planie nawiązania przyjaźni.

— Możesz z łaski swojej przestać?! Nic ci nie zrobiłam, ba!, byłam dla ciebie miła, a ty zachowujesz się, jakbyś mnie nienawidził! — wyrzuciła ciemnowłosa, podpierając się pod boki. Karzeł, nawet jeśli wcześniej nie zamierzał, teraz zmuszony był się zatrzymać. Z jego oczu również buchała złość.  

— Życie jest dla ciebie takie okrutne, prawda? Urodziłaś się w aksamitach, obdarzona urodą, a ponadto wszyscy ci usługiwali, wszyscy cię lubili. A teraz taki paskudny skrzat jak ja ma czelność nie dygać na twój widok, co za okropność!

— Nie wybrałam sobie bycia królewną! I wcale nie miałam w życiu tak łatwo! — Śnieżka podniosła głos, nie dbając o to, czy ktoś niepożądany ją usłyszy. — Straciłam rodziców, a teraz muszę uciekać…

— ...przed czym, droga królewno? — Człowieczek przechylił głowę, a jego oczy stały się ciemnymi otchłaniami kpiny. — Przed zaaranżowanym zamążpójściem czy niechcianą lekcją gry na harfie?

— Jak śmiesz?! — Wzburzenie wzięło kontrolę nad pełną ogłady dziewczyną, popychając ją do spoliczkowania towarzysza. Już w chwili, gdy poczuła swoją rękę stykającą się z jego szorstką skórą, zaczęła żałować tego czynu, nie mogła go jednak cofnąć. Karzeł nawet nie jęknął, tylko zachwiał się lekko, a potem przyłożył dłoń do obolałego miejsca. W jego twarzy nie było gniewu czy drwiny, tylko zwykła posępność, jakby już przywykł do ciosów od losu.

— Przepraszam — wyjąkała rozwierająca z oszołomienia oczy Śnieżka. — To nie w moim stylu, chciałam tylko… Och, pokaż.

Pochyliła się i starała odsłonić jego policzek, co było niełatwe, bo człowieczek nie zamierzał jej do siebie dopuścić. Chwilę siłowali się ze sobą w ciszy, potem ręka karła opadła, a on sam spojrzał na nią wyzywająco, jakby pytając ,,i co teraz zrobisz?’’. Nim dziewczyna zdążyła pomyśleć o obrzydzeniu demoniczną twarzą człowieczka, jej smukłe, pokryte zasychającym pyłem palce dotknęły różowiejącego okręgu na jego skórze, jakby miały moc złagodzenia ognia pieczenia.

— To żadna tragedia — mruknął niziołek, widząc jej przejęcie. — Co znaczy jedno uderzenie od panienki, skoro można dostać tysiące batów od rycerzy?

— O czym ty mówisz? Zostałeś kiedyś wychłostany? — zaniepokoiła się Śnieżka. Karzeł, bądź co bądź, sięgał jej jedynie do piersi, przez co wydawał się niewiele kruchszy od bezbronnego dziecka. Nie mogła sobie wyobrazić, że w jego plecy uderza bat. Nie dowiedziała się jednak, czy miało to miejsce, bo człowieczek westchnął i pozostawił jej pytanie bez odpowiedzi.   

Ponieważ dziewczyna miała już pewność, że jej uderzenie nie zostawiło za sobą żadnych poważniejszych śladów, odsunęła się od towarzysza i przyjęła wyprostowaną pozę, tak jak ją uczono już w dzieciństwie.

— Skoro nie chowasz urazy, chcę cię prosić, byś przyjął mnie pod swój dach — oznajmiła dumnie i prosząco jednocześnie. Karzeł podrapał się po nosie w zamyśleniu.  

— A jak sobie wyobrażasz mój dom? — spytał w końcu, nadal nie przestając zasłaniać się złośliwością. — Od razu podpowiadam, że to nie malownicza chatka na środku polanki.

Chyba nie mieszka gdzieś w piekielnych podziemiach, prawda? Śnieżka starała zachować na twarzy maskę spokoju.

— Czymkolwiek jest, z chęcią go przyjmę.

— Wiesz, chyba jesteś desperatką — stwierdził, po raz pierwszy omotawszy jej ubłoconą sylwetkę wzrokiem z drobinkami zaciekawienia. — Jak ja, gdy zniknąłem w mrokach tej puszczy po raz pierwszy. Niestety, nie prowadzę schroniska do królewskich uciekinierek.

— Ależ musisz mi pomóc… Panie… — Zakłopotana Śnieżka szukała właściwych słów. Aby stworzyć między nimi bliższą więź, potrzebowała poznać jego imię. — Jak cię zwą?

Miała wrażenie, że po twarzy karła przeszedł dziwny grymas.

— Bracia wołali mnie Gburkiem. Domyślasz się dlaczego?

— A więc masz braci? — Uśmiechnęła się, w głębi czując zaniepokojenie na myśl o większej gromadce upartych i niemiłych człowieczków. — Z radością ich poznam…

— Nie, nie poznasz i przestań grać uprzejmą! — odwarknął, wymachując palcem wskazującym.

— Nie chcę się kłócić, Gburku — przypomniała, usiłując rozciągnąć usta w najłagodniejszym uśmiechu. — Będziecie mieli ze mnie pożytek, naprawdę. Mogę sprzątać, gotować, śpiewać…

— Królewna i sprzątanie? — Gburek uniósł z powątpieniem krzaczastą brew i klasnął w dłonie. — Wyborna bajeczka!

Sam powiedziałeś, że jestem desperatką.

— Jesteś uprzedzony! — poskarżyła się zamiast tego głosem małej dziewczynki, która wciąż niej siedziała i powoli traciła cierpliwość.  

— A ty marnujesz czas!

I ku swojemu przerażeniu królewna zauważyła, że karzeł zamierza się obrócić. Nie mogła zostać tutaj sama. Czym prędzej uklękła wśród porośniętych mchem kamieni i uchwyciła skrawek jego szarego płaszcza. Ten gest wyraźnie go zaskoczył — jakby nikt wcześniej o nic go nie prosił.  

— Co ty wyprawiasz?

— Błagam cię, Gburku, nie jak królewna, a jak bliźni w potrzebie — szeptała dziewczyna, zdolna myśleć teraz jedynie o miejscu, w którym mogłaby skryć się przed królową i złowieszczą ciemnością lasu. Wciąż nie puszczała materiału, po raz pierwszy spoglądając z dołu na oblicze karła. — Bez ciebie zginę w tym lesie. Skoro uratowałeś mnie z bagien, dokończ, co zacząłeś lub dobij.

Dało się słyszeć zrezygnowanie westchnięcie.

— No i po cholerę ta podniosłość? Dobrze, już dobrze, wstań — oznajmił Gburek, pomagając się jej podnieść. Niezadowolenie w jego twarzy zelżało tylko odrobinę. — Ale musisz się naprawdę sprawdzić w roli gosposi i wyznać mi, co ci się przydarzyło. Rozumiemy się?

— Jak najbardziej! Dziękuję — odpowiedziała Śnieżka, czując, że kamień spada jej z serca. Ułożyła usta w uśmiech, tym razem szczery, i dała się poprowadzić małemu przewodnikowi przez ciemną puszczę.

 

Śnieżka jeszcze w całym swoim życiu nie przeszła takiego kawału drogi pieszo. Zatęskniła gorąco za złoconą karetą albo chociaż za jej siwą klaczą, na której grzbiecie urządzała sobie przejażdżki w złocistym blasku wiosennego słońca. To już nie wróci — musiała sobie uprzytomnić z żalem. Pojęła, że zanurzając się w las, uciekła nie tylko od królowej, ale też i od wszystkiego, co znała.

Gburek, jak na niekształtnego człowieka, szedł całkiem sprawnie i to ona czasem zostawała w tyle. Nie uskarżała się jednak na głos, a on powstrzymywał swój cierpki język.

Wydawać by się mogło, że las pod osłoną nocy nie jest niczym wartym uwagi, ale to właśnie o tej porze królewna mogła być świadkiem niezwykłych rzeczy.

Mijali polanę upstrzoną niezwykłymi grzybami — nad ich kapeluszami unosiły się drobinki jasnego pyłku, nadające im kopulistą poświatę. ,,Piękne, prawda? To Grzyby Wiedźm, służące do sporządzania trucizn. Jeśli je dotkniesz, twoja skóra w miejscu styku sczernieje.’’ — wyjaśnił karzeł, a po jego słowach Śnieżka zaczęła przykładać dużą uwagę do tego, gdzie stawia obnażone stopy.

Natknęli się też na strumień o szkarłatnym połysku. ,,Czy to krew?’’ — spytała wystraszona dziewczyna. Gburek jej wyjaśnił, że czerwień ta nie wiąże się z posoką, a po prostu ze skażeniem. Coś szkodliwego weszło do tej wody, a ta ostatkiem sił daje zwierzętom ostrzegawczy znak. W pewnej chwili za pniami drzew królewna dostrzegła także świetlisty kształt, przypominający jej galopującego konia. ,,To jednorożec. Dobrze, że się oddala. Mógłby mieć ochotę na nasze mięso.’’ Na te słowa Śnieżka wytrzeszczyła oczy. Karzeł zaśmiał się cicho. ,,A myślałaś, że skąd ten róg na czole? To piętno szatana.’’ W końcu dziewczyna nie wytrzymała i z frustracją spytała, czy wszystko w tym lesie jest złe. ,,Tak, zaczynając ode mnie’’ — padła niejednoznaczna odpowiedź.

Kiedy dotarli na miejsce, ciągle wisiało nad nimi nocne niebo. Blask księżyca rysował w ciemności niewielkie wzniesienie, z jednej strony pokryte drzewami; drugie zbocze zaś było łyse i strome, uformowane z kamieni i gliny. Wejście zastawiono płaszczem z mocno powiązanych ze sobą liści. Gburek odsunął tę zieloną zasłonę i wsunął się w głąb ciemnej groty.

— Pomysłowe. Kto to zrobił? — spytała złudnie pogodnie Śnieżka, podążając za nim w skulonej pozycji.

— Mędrek — odparł cicho karzeł.  

W ziemi został wydrążony wąski korytarz dla ludzi niskiego wzrostu. Śnieżka, choć była dość drobnej budowy, by móc się tędy przemieszczać, musiała pochylić głowę. Bała się stracić z oczu niekształtną sylwetkę przewodnika; ruchomy cień w brudnym morzu mroku. Do jej nosa dochodził nieprzyjemny zapach wilgoci i zepsucia. Jak można tu mieszkać? Po chwili wędrówki doszli do rozdroża. Przed nimi jawiły się dwie wnęki — z jednej napływał odpychający fetor zgnilizny, drugą zaś rozświetlały słabe płomyki ogniska. Królewna uchem wychwyciła jeszcze ciche szemranie z lewej strony i wydawało jej się, że widzi skapujące po ziemistej ścianie strumyczki wody, lśniące srebrzyście w poświecie ognia.

Im głębiej dziewczyna wchodziła, tym jej oddech stawał się bardziej niespokojny. Ciasne ściany i ogrom ziemi nad głową wywoływały w niej poczucie przytłoczenia, do którego nie przywykła, mieszkając w przestronnych komnatach. Tak mógłby wyglądać grobowiec. Gburek jednak patrzył na nią badawczo, więc nie mogła pokazać słabości.

— Może być, moja pani? — zapytał z nutką kpiny. Pokiwała dzielnie głową.

— Jestem pod wrażeniem.

— Niewątpliwie. — Karzeł podszedł bliżej i z dezaprobatą dotknął plisy na sukni królewny, z której ściekała brązowa strużka błota. — Myślę, że powinnaś się umyć, nawet ja nie jestem tak brudny. Poczekaj, znajdę ci jakieś… hm, ubranie na zmianę. 

Dziewczyna posłusznie została na miejscu. Rozległo się szuranie i przeszukiwanie materiałów, a po chwili człowieczek wrócił z ciemnoczerwoną szatą z kapturem.

— Mam nadzieję, że ci odpowiada, bo nie mam nic innego. Spójrz w lewo, tam możesz wziąć kąpiel. — Pokazał palcem na maleńki wodospad, a potem machnął ręką z lekkim zakłopotaniem. — I nie bój się, możesz liczyć na prywatność.

— Dziękuję — szepnęła królewna, biorąc do rąk szaty na zmianę i podchodząc bliżej ściany. Usłyszała oddalające się kroki Gburka, ale to niewiele jej pomogło. Krople wody rozbijały się leniwie o podłoże, a ją nawiedziło pytanie, ile kryje się w nich zarazków. Wahała się i wahała, ale kiedy zerknęła na swoje usmolone brudem dłonie i zwisającą niemalże w strzępach suknię, stwierdziła, że kąpiel jest konieczna.

Niezdarnie uwolniła się od fałd ciężkiego materiału, a jej obnażoną skórę musnął chłód. Zadrżała, spoglądając podejrzliwie na rozświetloną ogniem wnękę, w której zniknął karzeł. Muszę ufać, że nie czai się gdzieś z łapczywymi oczyma. Dziewczyna była tak pobożna i nieskalana jak przystało na młodą następczynię tronu, dlatego to naturalne, że nigdy nie ukazywała swojego ciała w pełnej krasie żadnemu mężczyźnie i tym bardziej nie chciała dopuścić, by ujrzał je ktoś, kto może zwać się jedynie półmężczyzną.

Ostrożnie, wręcz nieufnie weszła pod natrysk — krople wody nie były tak ciepłe jak lubiła, ale nie okazały się też lodowate. Tchnięta nagłą ulgą królewna odchyliła głowę w tył, pozwalając, by woda strumyczkami zmywała z niej błoto i pot. To było jak pocałunki świeżości.

Kiedy dziewczyna stwierdziła, że jest już dostatecznie czysta, okryła się otrzymaną ciemnoczerwoną szatą. Od razu zauważyła, że została ona uszyta dla kogoś wzrostu Gburka; na niej leżała niezgrabnie, rękawami sięgała do łokci, a dolna część ledwo zasłaniała jej uda. Gdyby królewna dostała to odzienie w swoim zamku, nie dałaby go nawet służce, teraz jednak nie miała innego wyboru, jak założyć je na siebie i cieszyć się, że odgradza ją od zimna.

Druga wydrążona w ziemi izba także była ciasna; mieściła w sobie jedynie płonące w kącie palenisko i porozrzucane szmaty, mające prawdopodobnie służyć za bardzo ubogi rodzaj posłania. W powietrzu wisiał nieprzyjemny zapach. Śnieżka zastała Gburka siedzącego przy tańczących płomieniach i zajadającego uzbierane grzyby. Na dźwięk jej kroków niziołek uniósł głowę i skrzywił się.

— Jesteś zdecydowanie za duża — rzucił oskarżenie. Dziewczyna nie miała już siły się oburzać, więc tylko naciągnęła bardziej na nogi dolną część ubrania i opadła na jedną ze szmat. Wszystkie myśli jej uciekały.  

— Mówiłem, że nie dostaniesz tych grzybów, ale chyba jednak dam ci jednego. — Karzeł łaskawie wysunął w jej stronę rękę, w której trzymał ocalałego jeszcze borowika. Królewna pokręciła głową.

— Chcę tylko spać — mruknęła cichutko, kładąc głowę na podłożu, którego twardości nie zmniejszała cienka szmata. Gburek patrzył uważnie, jak dziewczyna przykrywa się wyświechtanym kocem, zamyka zwieńczone wachlarzem rzęs oczy i prędko oddaje się w objęcia niespokojnego snu. Nie podobało mu się, że musi dzielić kryjówkę z jakąś zarozumiałą panienką, ba!, królewną-uciekinierką. Dla wysokich ludzi miał jedynie nienawiść i żal. Jednak szczątki jego sumienia nie pozwalały mu zostawić jej samej wśród cieni Puszczy Zapomnienia. Dziewczę było tak uroczo głupie, że mogłoby nie dożyć świtu.

— Gdybym miał jeszcze na rękach królewską krew, naprawdę byłbym przeklęty — mruknął do siebie Gburek, wykrzywiając usta w uśmiechu, który rozumiał tylko on.   

Następnie w blasku dogasającego ogniska dojadł swoje grzyby, wytarł ręce o brzegi spodni i zasnął na tym posłaniu, które było najbardziej oddalone od śpiącej Śnieżki.   

    

Ten rozdział jest właściwie dokończeniem pierwszego. Mam nadzieję, że wypadł znośnie :D I mam pytanie - jak na razie odbieracie Śnieżkę? Jakimi cechami charakteru byście ją określili? :) Chciałabym mieć pewność, że wykreowałam ją zgodnie z planem ;) 

I mam przykrą wiadomość - od wtorku odcinają mi internet na jakieś 2 tygodnie, a potem jadę na obóz. Może uda mi się połączyć w sklepach czy u babci, ale ogólnie odpowiedzieć na Wasze komentarze bądź skomentować blogi będę mogła dopiero po 20 lipca. 

Proszę o cierpliwość i do zobaczenia! :*