Rozdział XII{Anioły i demony}

Ropucha przysiadła na omszonym kamieniu, opływanym przez płytki, brązowoszary nurt leśnego strumyka. Ze skórą barwy odchodów i naszpikowanym brodawkami grzbietem wyglądała jak najbrzydszy płaz świata. Ale mięso nie powinno być gorsze od innych.

Śnieżka starała się stąpać cicho po usłanym kamyczkami gruncie, nie spuszczając oczu z przyszłej kolacji. W dłoni miała uniesiony w gotowości nóż. Gburek mówił, że kiedy polowała, wyglądała niemal groźnie. On też wydaje się bardziej rycerski, gdy przynosi do naszego schronienia ubitą zwierzynę.

Była już bardzo blisko celu. Pochyliła się powoli, spinając mięśnie, a potem, najszybciej jak potrafiła, opuściła swój nóż. Ropucha wydała z siebie oskarżycielski odgłos, gdy jej brodawkowy bok został przeorany ze świstem drewnianego ostrza. Płaz próbował jeszcze wskoczyć do wody, ale królewna nie dała mu szansy. Wprawnym już ruchem obróciła konające zwierzę na grzbiet, a potem wycelowała w serce. Na brudno-brązowej skórze pojawiły się czerwone plamy. Umieraj, królowo. Może jak będziesz umierała tysiące razy wraz z moimi ofiarami, w końcu zginiesz naprawdę.  

Dziewczyna wyjęła nóż z ciała ropuchy i zaczęła go wycierać o brzeg kamienia. Już przestała brzydzić się krwią, a to na pewno jakiś postęp. I wtem usłyszała za sobą dźwięk oklasków. Ich głośność wskazywała na co najmniej trzy osoby.

— Nieźle sobie poradziłaś, dzieweczko — rozległ się męski głos, w którym miłe nuty zakrywały coś niepokojącego. Śnieżka obróciła się błyskawicznie, widząc przed sobą cztery blade sylwetki w obdartych strojach, które w pierwszym momencie przywodziły na myśl upiorne widma wyczołgujące się spomiędzy drzew. Dopiero po chwili wyostrzyły się tłuste włosy, zarośnięte brody i głodne oczy mężczyzn z krwi i kości.

Nie pokazuj słabości. Królewna starała się zachować spokój, choć czuła na plecach warstewkę zimnego potu.

— Dziękuję. — Postanowiła przybrać uprzejmy ton. Wciąż miała w pamięci moment, w którym niepotrzebnie przeraziła się oczu i blizn Flynna. Grzbietem zakrwawionej ręki odgarnęła opadłe na czoło kosmyki. — Kim jesteście, panowie?

Mężczyźni popatrzyli po sobie i wzruszyli ramionami.

— Po prostu grupką wyrzutków — odparł jasnowłosy nieznajomy, który pod warstwą brudu i włosów mógł skrywać urodziwe lico. Jego ciemnozielone oczy powędrowały w stronę martwej ropuchy rozciągniętej na kamieniu. — A ty, pani, widzę, że szykujesz sobie posiłek.

Są głodni. Śnieżce wcale nie uśmiechało się oddanie tak gładko upolowanej zdobyczy, zwłaszcza, że umówiła się z Gburkiem, iż tym razem to on załatwi grzyby, a ona mięso. Jeśli dziewczyna wróci z pustymi rękami, może i nie zasną głodni, a następnego dnia trzeba będzie znowu iść na łowy.  

Jednak ci ludzie wyglądali na potrzebujących i to takich, którzy nie lubią przyjmować odmowy.  

— Jeśli jesteście głodni, mogę się z wami podzielić — zaproponowała wspaniałomyślnie Śnieżka. Nieznajomi uśmiechnęli się z zadowoleniem. Jasnowłosy podszedł do strumyka i bez podziękowania chwycił ropuchę za jedną z jej błoniastych nóg, po czym przystawił sobie przyszły posiłek do nosa.

— Pachnie smakowicie — westchnął rozmarzony, oblizując językiem górną wargę. — Rozpalcie ognisko!

Dwóch z nich zaczęło rozglądać się za suchymi patykami, ale ostatni mężczyzna został i wpatrywał się w Śnieżkę takim wzrokiem, jakby to ją chciał przypiec na ogniu. Jego wygląd nie zapewniał mu miłego wrażenia — nieznajomy miał szerokie barki; splątane, brunatne włosy z kawałkami czegoś, co wyglądało na wymiociny, i podkrążone oczy, w których zalęgła się złośliwość.

— Myślę, że powinnam już iść — odezwała się zakłopotana królewna. — Miłej biesiady, panowie.

Ruszyła się z miejsca, ale tamten mężczyzna niespodziewanie znalazł się przy niej i zamknął jej nadgarstek w swoich grubych rękach, a potem przyciągnął dziewczynę do siebie. Śmierdział potem i zepsutym jedzeniem. Śnieżka pisnęła oburzona i bezmyślnie przygotowała się do zadania ciosu nożem. Agresywny jegomość zdołał jednak zareagować i wytrącić jej broń, omal nie wyłamując jej przy tym palców.

— Będzie miło, gdy zostaniesz z nami — wyszeptał jej do ucha szorstki, obrzydliwie zadowolony głos. Dziewczyna zadrżała, ale wciąż nie poniechała prób wyszarpania się z jego uścisku.

— Zostaw mnie! Nie masz prawa! — wyjąkała z gniewem, spoglądając na pozostałych z prośbą o wsparcie. Niestety, tamci dwaj mężczyźni ułożyli już na ziemi mały stosik drewna, a teraz patrzyli na nią z głodnymi uśmiechami, które znów nadawały im wygląd nieprzyjaznych duchów. Jasnowłosy nie wydawał się tak podekscytowany rozgrywaną sceną, ale usadowił się na zwalonym konarze drzewa z ropuchą w dłoniach i nie zamierzał kiwnąć palcem, by pomóc dziewczynie w kłopotach.

Teraz Śnieżka nie mogła uwierzyć, że od razu nie uciekła, przecież ci mężczyźni wyglądali jak stado wygłodniałych wilków, a ona była jedynie białą owieczką. ,,To las wyrzutków, ciężko w tych warunkach tryskać zdrowiem i urodą’’ — powiedział kiedyś Gburek, ale z drugiej strony, przestrzegał ją też przed leśnymi rabusiami, byłymi mieszkańcami miasta wygnanymi za przestępstwa, którzy brali swoje łupy, nie przejmując się żadnymi zasadami moralnymi. A stojący przed nią ludzie właśnie tacy byli.

— Czego ode mnie chcecie? Nie mam nic kosztownego! — wydusiła, nie będąc pewna, czy to powietrze nagle zrobiło się tak zimne, czy to chłodne szpileczki strachu wzięły sobie za punkt honoru przekłucie jej skóry.

— Możesz nam dać trochę zabawy — podsunął trzymający ją mężczyzna, a jego brudna łapa przesunęła się po jej biuście. Dzielił ich materiał ubrania, ale królewna czuła niedelikatny uścisk na swojej lewej piersi, pod którą dudniło przerażone serce.

Tego było już za wiele.

— Pomocy! — wrzasnęła na całe gardło Śnieżka. Przez jej głowę przeleciał obraz ojca, przy którym zawsze czuła się bezpieczna; potem widziała Raula i jego silne ramiona, ale wiedziała, że to wędrujący gdzieś nieopodal karzeł mógł ją teraz ocalić. — Gburku! Jestem tutaj, ratu…!

Zobaczyła unoszącą się rękę, a w następnej chwili jej policzek przecięła fala bólu. Dziewczyna jęknęła, upadając na ziemię i dotykając dłońmi ostrych kamieni oraz zmokłych liści. Jestem taka głupia, jak mogłam zawołać Gburka? — pomyślała zamroczona. Co on niby im zrobi? Zamorduje spojrzeniem?  

Ktoś ją popchnął, przewracając całkowicie na ziemię. Ciemnowłosa zahaczyła brodą o twardy kamień i miała wrażenie, że jej zęby dzwonią jak trzydzieści dwa żółtawe dzwony w ciemnoczerwonej katedrze z mięsistymi drzwiami. Nie dano jej jednak czasu na rozwodzenie się nad tym dziwacznym porównaniem, bo czyjeś ręce silnym szarpnięciem obróciły ją na plecy. Szary dzień przechodził już w ciemnoszarą noc, dlatego teraz widziała tylko zarys pochylającej się nad nią twarzy. W mroku błyszczały okrutne oczy jednego z demonów lasu.

Śnieżka jeszcze raz spróbowała zerwać się do ucieczki, ale jej ręce były unieruchomione. Barczysty mężczyzna nie zamierzał z niej zrezygnować, a zaraz za nim stali jego dwaj towarzysze. Nie chcą tylko patrzeć. Czuła na swojej twarzy cuchnący, przyśpieszony z podniecenia oddech i mimowolnie wypuściła z oczu lodowate łzy strachu.

O tej zbrodni dziewczyna słyszała tylko pobieżnie, ale teraz wydawała jej się ona najgorszą rzeczą, jaka może przytrafić się niewieście. Nie była pewna, czy nie wolałaby już być martwa niż tak zniewolona. Nigdy nie sądziła, że królewna może skończyć wśród liści, w uścisku rozbójnika, w takim upodlającym akcie…

Królewna…

To słowo ma moc!

— Jestem królewną Śnieżką! — wykrzyknęła przez łzy, gdy jej oprawca pochylił głowę i zaczął wodzić suchymi jak dwie podłużne skorupy ustami po odsłoniętych częściach jej piersi. Czuła, że przechodzi ją obrzydliwy dreszcz, więc krzyknęła jeszcze głośniej i jeszcze piskliwiej: — Dostaniecie za mnie złoto!

Mężczyzna znów zdzielił ją po twarzy. Tym razem dziewczyna była zbyt oszołomiona i zrozpaczona, by wydać z siebie jęk bólu.

— Nie łżyj, przecież widzę, że jesteś zwykłą dziewuchą! — warknął rabuś i właśnie przymierzał się do rozdarcia górnej części jej sukni, gdy przerwał mu napięty głos:

— Radzę ci ją zostawić!

Wszyscy obrócili głowy w stronę siedzącego na konarze jasnowłosego, który obecnie zaciskał gniewnie szczęki, bo jakiś mały człowieczek przyłożył mu nóż do gardła. Wcześniej mężczyźnie udało się zapalić ognisko i teraz światło płomieni obnażało twarze wszystkich zebranych oraz ich czyny.  

Leżąca na ziemi Śnieżka miała przed oczami przekrzywiony obraz, ale rozpoznała ton głosu i niską sylwetkę Gburka. Wrócił po mnie. Przez jedno uderzenie serca widziała w nim anioła, marmurowego cherubina o złotych włosach, który zszedł z dachu katedry i przyleciał do lasu, by ją chronić. Drugie uderzenie przyniosło jednak chłodną falę rozsądku i strachu. To nie jest mój książę. Co ktoś tak mały zdziała przeciwko rosłym napastnikom? Cóż dobrego uczynił mój krzyk? 

— Jeśli nie zostawicie jej w spokoju, poderżnę waszemu przyjacielowi gardło — ostrzegł tymczasem Gburek, mocniej przyciskając nóż. W jego oczach było tyle samo złości, co strachu.

Rabusie spojrzeli po sobie zdezorientowanymi oczami, zapewne nie spodziewając się takiego zwrotu akcji i to za sprawą kogoś, kto ledwo mógł uchodzić za mężczyznę.  

— Śmiesz nam grozić, karzełku? — Oprawca Śnieżki wstał, uwalniając jej dłonie z uchwytu, a jej ciało od swojego ciężaru. Dziewczyna nie potrafiła jednak wypuścić spomiędzy ust oddechu ulgi, bo twarz mężczyzny przypominała teraz oblicze rozwścieczonego dzika.

— Śmiem — odparł tylko Gburek, siląc się na groźny ton. Królewna wiedziała, że mógłby dodać coś bardziej wyzywającego, ale drażnienie tych rabusiów zapewniłoby im jeszcze gorszy finał.

Jego jeniec poruszył się nerwowo. 

— Odpuście im, przecież jakoś wytrzymacie bez tej zabawy — wycedził błagalnie, niewątpliwie czując na swojej skórze chłód noża i to, co on zwiastuje. Już nie jest taki obojętny na krzywdę. Na ziemi, obok jego stóp leżała upuszczona przez zaskoczenie ropucha. Jej rozdziawiona paszcza zdawała się uśmiechać złośliwie — może bawiło ją, że tego wieczora to nie jej los mógł okazać się najgorszy?    

— Saw — ponaglił barczystego mężczyznę stojący za nim rabuś o łysiejącej czaszce. Mierzył niepewnym wzrokiem pojmanego druha oraz jego dziwnego oprawcę, wyglądając przy tym na zasępionego. — To mój brat. No przecież nie damy mu zginąć.  

Nazwany Sawem wyrzutek zmrużył w zastanowieniu podkrążone brudnoszarymi półksiężycami oczy, a potem splunął pogardliwie, zaśmiecając ziemię krwistą śliną. Niechętnie chwycił Śnieżkę za ramię i szarpnął ją do góry. Dziewczyna zachwiała się, ale nie upadła ponownie, bo w jej rękę wciąż wbijały się paluchy niedoszłego gwałciciela.

— Chcesz swoją panieneczkę, tak? — zapytał kąśliwie, a potem wybuchnął ochrypłym śmiechem, który wzbudzał uczucie uderzenia w żołądek. Na końcu potrząsnął dziewczyną kilkakrotnie, jakby była workiem mąki. — Krasnalek ratuje z opresji biedną dziewicę, czy to jakiś cyrk?! Może nas też zabawicie?

— Słucham? — wycedził Gburek. Musiał jednak domyślać się, do czego piją tamte słowa, bo napiął mięśnie twarzy, co nadało jego obliczu starsze, wynędzniałe rysy.  

— To, co słyszałeś! Zabaw nas, karle! — zdecydował Saw, przechodząc nastrojem od złości do drwiny. Wyszczerzył swoje zniszczone zęby w rozmarzonym uśmiechu. — Kiedy jeszcze nie byłem banitą, widziałem występ pewnej trupy. Najśmieszniejszy był tańczący karzełek w falbankach! Tutaj niestety nie mamy na to odpowiedniego stroju, ale zatańczyć możesz!

Nie! To ja jestem ofiarą, nie on! — chciała zawołać Śnieżka, ale gardło miała suche jak wióry; ściśnięte palcami strachu. Z udręczeniem spoglądała na swojego wybawiciela, którego oczy wpierw ciemnieją na podobieństwo gromadzących się przed burzą chmur i ciskają gromy, ale potem pojawia się w nich jakiś błysk rezygnacji.

Saw jest rabusiem — zrozumiała ze smutkiem dziewczyna, wodząc spojrzeniem od wybawcy do oprawcy. Nie podda się bez żadnego łupu.

— I wtedy nas puścicie? — upewnił się karzeł, a jego głos zabrzmiał głucho jak echo dochodzące ze studni.

— Masz na to moje słowo, a to i tak bardzo dużo! — Saw znów się roześmiał obrzydliwie okrutnym śmiechem, a potem odciągnął wstrząśniętą Śnieżkę trochę na bok, by zrobić miejsce przy ognisku. — No, chłopcy, odechciało mi się pierdolenia, wolę obejrzeć przedstawienie!

Gburek powoli schował nożyk do pochwy, a jasnowłosy wyrzutek rzucił mu mściwe spojrzenie i dołączył do swoich towarzyszy stojących obok ogniska. Karzeł natomiast wyszedł na środek; płomienie tańczyły po zdeformowanych krzywiznach jego ciała, nadając mu tajemniczy, niepokojący wygląd przyczajonego na dachu katedry gargulca.  

Ich oczy się spotkały. Królewna chciała mu pokazać, jak bardzo jest jej przykro, że został w to wciągnięty w taki sposób. Jego tęczówki były zaś ciemne i pełne goryczy, choć w ulotnym momencie skrzyżowania ich spojrzeń zalśniły jeszcze czymś w rodzaju smutnego pocieszenia.

— Tańcz, błaźnie! — ponaglił go Saw, groźny jeszcze bardziej niż przedtem. 

I karzeł zaczął tańczyć.

Przyznam, że powyższy rozdział oraz dwa następne są przełomowe i należą do moich ulubionych. Nigdy nie zapomnę emocji, które towarzyszyły mi podczas pisania tych scen :)
Troszkę mnie martwi Wasza mniejsza aktywność pod ostatnim rozdziałem, ale wiem, że ja również nie jestem wzorem, jeśli chodzi o odwiedzanie blogosfery. Może to po prostu taki okres :D
W każdym razie postaram się teraz bardziej przyłożyć. I oby Nowy Rok dla Was również był owocniejszy :)