Rozdział XIX{W płomieniach}

 W pierwszej chwili Raul wyglądał na lekko rozbawionego, jakby wizja delikatnej ręki dziewczyny zadającej cios była absurdalna. Dopiero po chwili młodzieniec pojął, że głos Śnieżki nie ma w sobie nic z żartu. To zmusiło go do zmarszczenia brwi w zasępieniu. Gburek natomiast tylko poruszył się nerwowo na swoim miejscu. On wiedział o moich planach już wcześniej, domyślił się, gdy z taką ochotą zabijałam zwierzęta — pomyślała królewna i wtem zdumiała ją celowość rzeczy. Może nie trafiłam do lasu bez powodu? Może życie tutaj miało mnie wyszkolić, by… spełnić swoją powinność. 

— Cokolwiek zrobisz, będę cię strzegł, Śnieżko — zadeklarował w końcu Raul. Jego brązowe oczy były teraz szczere i zatroskane. Zależy mu na mnie? Na mnie, nie na koronie? 

— Ja z kolei może nie nadaję się do obrony, ale… też chcę ci pomóc — odezwał się cicho Gburek. Królewna przeniosła na niego zaskoczone spojrzenie. Karzeł uśmiechał się do niej, tak dzielnie się uśmiechał, ale ona wiedziała, że zaraz będzie musiała wykroić mu ten uśmiech z twarzy bezlitosnymi słowami.  

Otworzyła już usta, ale ubiegł ją Raul:

— Nie! Mogę cię tolerować jako przyjaciela mojej pani, ale nie jako towarzysza broni. Nie chcę cię urazić, kar…. Gburku, ale na nic nam się nie przydasz, a ponadto wzbudzisz nieufność ludu. — Twarz młodzieńca wyścielało zdecydowanie i może lekki żal. Klepnął kawałek ziemi obok siebie. — Lepiej zostań tutaj.  

Gdzieś z głębi umysłu Śnieżki poniosło się rozgoryczone echo wypowiedzianych niegdyś w tej samej jamie słów: ,,Zawsze widzą we mnie przedmiot kpin! Jestem karzełkiem, błaznem, skrzatem… ale nigdy nie człowiekiem.’’

Twarz karła pociemniała, jakby przybyły na nią burzliwe chmury, a jego oczy zabłysły gniewnie. Gdy spojrzał na Śnieżkę, chłód w jego spojrzeniu lekko zadrżał, niby w oczekiwaniu. A ja nie mogę zatrzymać tej burzy.

Nagle królewna poczuła, że ciepło płomieni skręca się w niewidzialną pętlę wokół jej szyi, a serce zmienia w bryłkę lodu.  

— Raulu, mam do ciebie prośbę — rzekła głuchym tonem, nie spuszczając wzroku ze złowrogiej twarzy niziołka. — Wyjdź i poczekaj na mnie na zewnątrz. Zaraz do ciebie dołączę.

— I… razem wrócimy na zamek?

— Zgadza się.

Królewna miała wrażenie, że młodzieniec z chęcią opuszcza to ciemne miejsce. Ludzie żyjący w złocie i jedwabiach źle czują się w ciasnych i brudnych grotach, wiedziała o tym z własnego doświadczenia. Pewnie zastanawiał się, jak mogłam tu spać. Śnieżka też sama się sobie dziwiła, a jeszcze większe zdumienie wzbudzał fakt, że zdążyła zacząć myśleć o tym miejscu życzliwie. Polubiła jego ciszę i ciepło, woń własnoręcznie zdobytego jedzenia, krople spływające ze ściany i ochoczo całujące nagą skórę, rozmowy z Gburkiem przy drżącym blasku płomienistych strażników. A teraz to wszystko miało przeminąć, jak rozdział z księgi, który został do niej wstawiony niechcący. 

Karzeł spoglądał na dziewczynę w pełnej potępienia ciszy. Mógłby być posągiem wykutym z ponurości.

— Przepraszam — padł jej szept w półmroku.

Jeśli sądziła, że towarzysz przyjmie to rozstanie ze spokojem i zrozumieniem, myliła się.

— Że potraktowałaś mnie jak zużytą zabawkę? — odwarknął Gburek, krzyżując ręce na piersiach, jakby mogły one stać się murem wokół jego serca. W jego oczach przemknęła pogarda. — Szukasz u mnie schronienia, potem zjawia się to paniątko i pyk, już cię nie ma! Ale może królewny mają to we krwi.

Ta wzmianka bolała. Śnieżka usiłowała zachować spokój.  

— Wiesz, że wcale tak o tobie nie myślę. Jestem wdzięczna, że… — I wtem poczuła, że z jej twarzy skapują resztki opanowania, że jej oczy wypełniają się goryczą, a ona nie potrafi już dłużej pławić się w chłodnych uprzejmościach. Zacisnęła dłonie w pięści i na tacy zirytowanego oddechu wypowiedziała kolejne słowa: — Och, to po prostu moja sprawa! Jesteś karłem, nie mogę cię narażać!

Nie mogę patrzeć na twoją śmierć. 

Gburek jednak zinterpretował to wyznanie zupełnie inaczej. Wykrzywił twarz w nieprzyjemnym grymasie.

— Więc jako wymówki używasz chęci mojego dobra? Jakże wygodne!

—  To nie wymówka! — zaperzyła się Śnieżka, czując, że pulsujące pod skórą na jej policzkach ciepło nie ma nic wspólnego z płonącym paleniskiem. Usiłowała zebrać myśli. — Nasze światy splotły się na moment i to było coś niezwykłego, ale teraz… muszę wracać! Sam powiedziałeś, że moje miejsce nie jest w tej grocie.

Czuła, że jego ciemne, nienawistne oczy obróciłyby ją teraz w stos płomieni, gdyby mogły. Naraz jednak.... mięśnie twarzy człowieczka zadrgały jak u małego dziecka, który powstrzymuje się od łez.

— Ale ty obiecałaś mi! — Ściany groty powieliły echem ten krzyk. — A gdzie ,,jesteśmy w tym razem’’? Gdzie ,,zawsze będziesz mnie miał’’?!

Królewna zrozumiała, że on się boi. O to, co jej odejście oznacza dla niego i co oznacza dla niej. Wiedziała, że on ponownie zostanie sam w zapomnianym sercu lasu, z ciężkimi wspomnieniami i dławiącym żalem. Kto wie, czy nie na zawsze? Ta myśl orała czarnym pazurem rysę w sercu Śnieżki, a ona sama czuła drżące w jej oczach łzy. Przez chwilę zapragnęła odmówić Raulowi, wysłać go do wszystkich diabłów i zostać tutaj, pomagać Gburkowi, żyć jak banitka, która swe dawne życie pogrzebała za sobą….

Ale nie mogła zostawić królestwa, gdy nadarzyła się okazja do jego uratowania przed zachłannymi dłońmi królowej. Co ze Śnieżki za władczyni, skoro chowa się w lesie jak zwykła dziewka? Przecież jutro — jeśli dobrze liczyła — przypadały jej urodziny, a zatem wybicie wieku dorosłości. Raul na nią liczył. Ojciec na nią liczył. Może i ona sama na siebie liczyła?

W ciszę groty wszywały się pasma ich przyśpieszonych oddechów. Karzeł i królewna siedzieli nieopodal siebie, więc te niewidzialne, wymykające się z ich nozdrzy obłoczki niemal mieszały się ze sobą, oczy zaś błądziły po swoich lśniących odbiciach w tęczówkach naprzeciwko. I wtem Śnieżka poczuła, że wypełnia ją jakiś chłodny spokój, jakby rozszalałe w jej sercu emocje pokrył lód.
    Pewnym ruchem wyciągnęła rękę do przodu i splotła swoje palce z palcami Gburka. Dała mu delikatność w zamian za wzburzenie.

— Obiecuję, że jak tylko ocalimy królestwo, wyślę do ciebie ptaka i spotkamy się ponownie.

Szorstka dłoń ścisnęła ją mocniej, jakby karzeł chciał zamknąć rękę swojej królewny w więzieniu własnych palców i nigdy jej już stamtąd nie wypuszczać.

— Chyba, że coś ci się stanie.

Dziewczyna uniosła delikatnie kąciki ust. 

— Nie, bo uczyniłeś mnie silną.

Dzieliła ich tylko wąska, płomienista wstęga. W pozycji klęczącej byli podobnego wzrostu. Wzrok Śnieżki zbłądził na moment. Jego usta wydają się spękane i szorstkie, ale może są i ciepłe? Dziewczynę ogarnęła jakaś nieprzytomność; miała wrażenie, że zapada się w ciemności jego niepocieszonych, rozgorączkowanych oczu. Mój smutny cherubin…  

I nagle w tych oczach trzasnęła jakaś chłodna, zaniepokojona iskra. Gburek odchylił się gwałtownym ruchem, a między ich ciałami powstała pustka zalana krwawiącym blaskiem ogniska. Otumaniona zdumieniem królewna zatrzepotała rzęsami, nie będąc pewna, co się stało i dokąd przed chwilą zmierzały jej myśli.

— Nie będę cię zatrzymywał, Śnieżko — mruknął karzeł, podnosząc się z miejsca, a przy tym to zaciskając, to rozkurczając palce, które jeszcze niedawno tkwiły w splocie z innymi.

Dziewczyna wstała powoli, jakby była we śnie, by potem znów spojrzeć na niziołka z góry. Nie wiedziała nawet, co powiedzieć; które słowa brzmiały bezpiecznie, a które nierozsądnie.

— A zatem… dziękuję za wszystko. Naprawdę — odrzekła w końcu uprzejmie, jak dobrze wychowana królewna. Po raz ostatni złapała smętne spojrzenie karła i wygięła usta w czymś w rodzaju drżącego uśmiechu. — Żegnaj, Gburku.

I zniknęła w bladej poświecie dnia.

 Drogę do obozu zaczęli w milczeniu.

 Raul co chwila rzucał królewnie zaniepokojone spojrzenia, jakby obawiał się, że drobne nogi nie wytrzymają ciężaru ciała właścicielki i dziewczyna runie na ziemię. Śnieżka domyślała się, że w obdartym stroju, z bladym obliczem i półprzytomnym spojrzeniem wygląda w jego oczach niemal jak trup. A ja przecież jestem silniejsza niż wcześniej. 

Młodzieniec  nie rozumiał jednak wielu rzeczy. Choć Śnieżka wyjaśniła mu powód swojej ucieczki z zamku, nadal ciężko mu było pojąć, dlaczego wybrała przeklęty las zamiast tarczy któregoś z gwardzistów lub chociażby jego. Śnieżka z lekkim zawstydzeniem musiała mu tłumaczyć, że postąpiła tak w chwili bezmyślnego oszołomienia i strachu, a potem nie było już odwrotu. Grunt zdawał się zbyt kruchy i niepewny.  

Raul miał też problemy z pojęciem, dlaczego królewna tak ciepło traktowała wyrzutka społeczeństwa oraz z jakiego powodu została jeszcze na chwilę w grocie, dlaczego chciała pożegnać się na osobności. 

— Jesteś odpowiedzialna, moja pani, ale nie zaciągnęłaś u tego karła żadnego długu. Pomoc królewnie należała do jego obowiązku. Twoim zaś wcale nie jest uspokajanie jego nadąsania — przekonywał młodzieniec, trochę kpiący, trochę zmieszany.    

Ty nie rozumiesz — stwierdziła z żalem Śnieżka. Jak mógłbyś rozumieć? Nie zawdzięczasz Gburkowi tak wiele, nie słyszałeś jego historii, nie trzymałeś go za rękę, gdy…

— Musiałam go odpowiednio pożegnać. Zawdzięczam mu ratunek — wyjaśniła z mieszanką zdecydowania i smutku. Po jej czole przeszła zmarszczka. — Był moim przyjacielem.

Powiedziałam to. Dziewczyna czekała na ukłucie wstydu, ale ono nie nastąpiło. Ceną były tylko przemykające po twarzy towarzysza cienie. Ponieważ jednak królewna zdawała się nieco zasmucona, Raul miał w sobie dość wyczucia, by nie zadawać dalszych pytań. 

Zostawiłam go. Czy jestem niewierna swoim obietnicom? — zastanawiała się co chwilę Śnieżka, rozdrażnionymi ruchami odsuwając zagradzające jej drogę gałęzie. 

Przecież nie chcę odejść na zawsze! Gdy ten koszmar się skończy, znów się spotkamy, a ja dopilnuję, by moje królestwo oduczyło się nienawiści do takich jak on. Przypomniała sobie opory szlachcica przed pójściem za karłem i kryjące się w jego oczach politowanie. Zacznę od Raula.

Śnieżce wydawało się, że drzewa obserwują ich kroki skrytymi w fałdach kory oczami; że ją rozpoznają i usiłują coś powiedzieć szelestem nagich gałęzi. Nie mogę się już zatrzymać! — chciała im odkrzyknąć królewna, a jej serce przeszła strzała bólu. Podjęłam decyzję i teraz muszę unieść jej ciężar.   

I co wy na to? :)