Rozdział XVIII{Nad strumieniem}

     Klęczał tam. Młodzieniec z balu. Spotkali się przy tym samym strumieniu płynącym wśród twardej, owioniętej chłodem ziemi. Z ramion młodego szlachcica na wzór wodospadu spływało jasnobrązowe futro, które idealnie współgrało z kolorem jego włosów. Spod nakrycia wysuwała się oliwkowa tunika i pochwa, w której spoczywał miecz zwieńczony głową gryfa. Jego złote oczy lśniły w szarawej poświacie dnia jak u prawdziwego drapieżnika. Teraz młodzieniec nie przypominał już niesfornego elfa, choć nie można mu było odmówić urody. 

Gdyby Śnieżka zrobiła kilka kroków do przodu, mogłaby dotknąć jego ramion i poprosić, aby powstał. Dziewczyna jednak nie ruszyła się z miejsca, bo wokół jej kostek okręcił się łańcuch oszołomienia.

— Czy to prawda? — odważyła się wyszeptać, by ustalić, czy to wszystko nie jest tylko złośliwym dziełem snu. — Jesteś tu?

Raul ponownie uniósł na nią wzrok, a po jego napiętej twarzy przemknął jakiś cień.

— Chciałem się ciebie zapytać o to samo, pani. — Młodzieniec podniósł się z pozycji klęczącej, nagle zapominając o zasadach obchodzenia się z królewną, i zaczął się do niej zbliżać. — Co ci się stało? Wyglądasz... Dlaczego uciekłaś? Czy ktoś cię uprowadził?

Zbyt dużo pytań, mój panie, zbyt dużo do wyjaśnienia.

Zaraz jednak myśli Śnieżki zgubiły tor; Raul zatrzymał się tak blisko niej, że czuła na twarzy dotyk jego przyśpieszonego z poruszenia oddechu. Niektórych nocy królewna śniła, że spotyka się ze swoim wybrankiem. W jej snach młodzi pochylali ku sobie stęsknione twarze i pozwalali, by ich usta przemówiły w swoim języku. Teraz jednak to nie pragnienie pocałunku było uczuciem, które zawładnęło jej sercem — zrobił to wstyd.

Śnieżka czuła wyraźnie spojrzenie Raula na swojej twarzy i wiedziała, że nie zdoła przed nim ukryć swoich zmizerniałych łachów, żyjących własnym życiem włosów i przyozdobionej nędzą twarzy. Była też pewna, że gdy tylko otworzy usta, wyleci z nich odór niemytych zębów. Nie jestem dziewczyną, którą poznał na balu. Nie jestem już królewną.

Jego brązowe oczy były podejrzliwe i niepewne, ale przede wszystkim pełne niezrozumienia. Pod ich ostrzałem dziewczyna spuściła wzrok na skórzane buty młodzieńca, które wyglądały dość zabawnie, postawione tuż obok jej futerkowego obuwia.  

— Nie, nikt mnie nie uprowadził — odpowiedziała na zadane przed wiekami pytanie. — Straciłam nadzieję, że… ktoś mnie szuka.

Po tym wyznaniu musiała wyglądać jeszcze żałośniej, bo Raul przełknął kotłujące się gdzieś w głębi zniesmaczenie i delikatnie położył swoje smukłe palce na jej ramionach; dziewczyna nosiła na nich zajęczy kożuch — jedyny królewski płaszcz, jaki miała.

— Skąd to zwątpienie, moja pani? — Na jego ustach zawisł półksiężycowaty cień uśmiechu. — Szuka cię całe królestwo. Królowa tego dopilnowała.

Królowa! — syknęła w myślach Śnieżka. To zdradziecka wiedźma. To czerwona śmierć… Królewna nie przypuszczała, że powracające echo gniewu może tak rozgrzać jej krew.

— Jest coś, co musisz wiedzieć… — zaczęła stanowczo, gdy nagle ponad ramieniem Raula ujrzała niewysoką, jasnowłosą sylwetkę — mały cień wśród mleczności mgły i szarości lasu. Królewna przeklęła siebie w duchu. Jak mogła zapomnieć, że nie jest sama? Że Gburek po przebudzeniu miał do niej dołączyć? Że zamierzał pomóc jej w łowieniu ryb?

Teraz karzeł przycupnął w oddaleniu kilkunastu kroków, przybierając pozycję, przez którą przemawiało niezrozumienie i wahanie. Zaś przez jego wyciągnięty w gotowości nożyk przemawiała pewnego rodzaju troska, która jednak zamarła, oczekując na jakiś gest ze strony Śnieżki. Myśli, że spotkałam kolejnego rabusia.

— Nie! — rzuciła w dal dziewczyna, szybkim ruchem strzepując z ramion dłonie Raula i unosząc własne ręce w uspokajającym geście. Królewna żałowała, że nie jest w nastroju do śmiechu, bo z pewnością rozbawiłaby ją wykrzywiona w nieporadnym oburzeniu twarz młodzieńca. Gburek opuścił lekko broń, ale jego ciemne oczy domagały się wyjaśnienia.

Raul tymczasem zdążył pojąć, że reakcja królewny wiąże się z czymś ukrytym za nim, dlatego wykonał zręczny obrót. Jego palce zamarły na rękojeści miecza, gdy młodzieniec zrozumiał, iż ma za przeciwnika półmężczyznę.  

— Karzeł?  — mruknął, jakby nie ufał własnym oczom. Człowieczek zmroził go posępnym spojrzeniem.  

— Nazywa się Gburek — poprawiła go dziewczyna, nagle czując się głupio z powodu nieuprzejmości znajomego. Potem zaś usiłowała się uśmiechnąć. Jednak ani karzeł, ani młodzieniec nie odwzajemnili przyjaznej miny.

— Mam rozumieć, że uciekłaś z zamku, by włóczyć się po lesie i kumać z tym diabełkowatym stworzeniem? — Oszołomienie musiało przyćmić dobre wychowanie Raula, dając wypełznąć  na wierzch kpinie.

— Jeśli ja jestem podobizną diabła, to piekło słabo przędzie — odgryzł się Gburek podobnie głuchym i złośliwym tonem jak ten, którym zwracał się do Śnieżki w nocy ich pierwszego spotkania. Następnie przeniósł oszronione lekką warstewką nieufności oczy na królewnę. — Przedstawisz mi tego panicza?

— Naturalnie — odparła nieco zbyt gładko, a potem ostrożnym gestem położyła dłoń na ramieniu młodzieńca, by pokazać karłowi, że to nie pierwszy lepszy śmiałek poszukujący królewny, a ktoś, w kim pokładała pewną wiarę. — To Raul, syn lorda Roberta z Bukowego Dworu. Poznaliśmy się na balu tuż przed tym, jak… to się stało.
Gburek zrozumiał; z Raulem sprawa miała się zgoła inaczej. Podejrzliwość nakazała młodzieńcowi zmarszczyć brwi i spytać:

— Czyli co takiego?

— Gburku, czy możemy we trójkę udać się do naszej groty i porozmawiać na spokojnie? — Śnieżka liczyła, że prośba w jej wzroku pomoże przyjacielowi zrozumieć, iż to ważne, by wszyscy uczestnicy tej sceny usiedli gdzieś w bezpiecznym miejscu i wymienili się wyjaśnieniami. Teraz, gdy ich losy wreszcie się przecięły. Mogła jednak przewidzieć, że Gburek znów przywdzieje skórę upartego osła i tylko skrzyżuje buntowniczo ramiona.

— Nie widzę powodu, dla którego miałbym zabierać do mojego domu człowieka, o którym nic nie wiem.

Mnie zabrałeś. Ale może przyczyna leżała w tym, że Śnieżka była błagającą, oklejoną błotem nieszczęśnicą w potrzebie, Raul natomiast prezentował się jak arogancki prostak. A przecież wiem, że taki nie jest. Nie, po prostu przemawia przez niego zagubienie.

— A ja nie widzę powodu, dla którego mielibyśmy udać się do jakieś zapadłej nory, skoro mogę zaprowadzić cię, królewno, prosto do mojego obozu. Mam ze sobą jedenastu rycerzy — przekonywał młodzieniec, a potem jeszcze raz omiótł wynędzniałą sylwetkę Śnieżki i użył swojego łagodnego uśmiechu, który działał na nerwy dziewczyny jak plaster miodu. — Zabierzemy cię bezpiecznie do domu.

Do domu… Przez lód grozy i obrzydzenia, jakie budziła w dziewczynie wizja zamku, przebiła się gałązka tęsknoty, spleciona z cieni ciepłych wspomnień.

Gburek patrzył na nich bez słowa, skryty za maską posępności, ale Śnieżka widziała drgające w jego oczach iskierki wyrzutu. Nie mogę w tej chwili odejść, nie tak. Nie wiem, czy w ogóle chcę to zrobić.

Spojrzała w oczy Raula, tak lśniące od pewności, że pójdzie z nim.

— Jest coś, co chcę ci powiedzieć. Na osobności. Ręczę, że możemy ufać Gburkowi. — Królewna przenosiła wzrok z jednego mężczyzny na drugiego. — Gburku, chciałabym, byś i ty uczestniczył w tej rozmowie, dlatego… — Już widziała ich otwierające się w proteście usta, zatem zmuszona była dodać bardziej władczym tonem: — Rozkazuję wam spełnić moją wolę.

Raul usłuchał jako pierwszy, zaciskając wargi i kiwając głową, gdyż nawet opłakany wygląd królewny nie zwalniał go z obowiązku poddaństwa. Z karłem sprawa miała się gorzej, ponieważ był mieszkańcem Puszczy Zapomnienia, o którą królewskie polecenia odbijały się jak groch o ścianę. Ostatecznie jednak człowieczek przewrócił tylko oczami, machnął nagląco ręką i ruszył tym swoim niezgrabnym chodem w stronę groty. Śnieżka posłała Raulowi znaczące spojrzenie i po chwili oboje podążyli za małym przewodnikiem.

Bez słowa.  

Płomienie w palenisku trzeszczały uspokajająco i wykręcały w górę swoje oranżowe szyje, jakby i one chciały posłuchać opowieści Śnieżki. Dziewczyna siedziała na wytartych szmatach nieopodal Gburka, opierając plecy o usypaną z ziemi ścianę i wpatrując się uważnie w znajdującego się naprzeciwko niej Raula. Wypowiedziane przed chwilą przez nią słowa zdawały się powracać do groty pod postacią drżących na sklepieniu jaskini cieni.

Powrót do tamtej historii był jak rozdrapanie krzepnącej rany, królewna jednak uczyniła to świadomie. Raul musiał usłyszeć, kim naprawdę jest królowa, czyją śmierć miała na rękach i czyje serce planowała teraz umieścić w swojej słoikowej kolekcji. Dziewczyna pamiętała, że gdy opowiadała te fakty Gburkowi, kuliła się z rozpaczy i czuła na policzkach słony posmak. Teraz jej oczy zachowały suchość, choć twarz nie pozostała wolna od grymasów żalu. Kątem oka widziała, że Gburek rzuca w jej stronę czujne spojrzenia. Raul też sprawiał wrażenie gotowego do interwencji, gdyby królewna złamała się pod naporem smutku. Od którego chciałabym pocieszenia? A który z nich potrafiłby mi go udzielić?   

W półmroku oczy Raula błyszczały z przejęcia.

— Wiedźma w szatach królowej? Jak jej się udało nas wszystkich zaślepić? — spytał młodzieniec, choć te słowa kierował głównie do siebie. Po chwili jeden z jego kącików ust powędrował w górę, jakby chciał zapoczątkować cierpki uśmiech. — Zabawne. Gdy król się żenił, moja matka narzekała, że nie powinien wybierać na królową kogoś z obcych ziem. Nigdy nie przypuszczałem, że będzie miała rację.   

— Co się stało, to się nie odstanie. Zastanówmy się lepiej, jak sobie z tą żmiją poradzić — stwierdził Gburek, którego racjonalność potrafiła otrzeźwić umysł. Karzeł posłał dziewczynie porozumiewawcze spojrzenie. — Śnieżko, chciałabyś zabrać głos?

Królewna wróciła pamięcią do chwili, w której znajdowała się w tamtej dolince, widząc przed sobą kobietę z brudno-złotym warkoczem i mężczyznę o pustych oczach.  

— Owszem. Z pewnego źródła wiadomo mi, że czarownice może unicestwić cios w serce, trucizna lub ogień — wyjaśniła, wodząc po swoich rozmówcach rozpalanym determinacją spojrzeniem. Powaga napięła jej mięśnie twarzy. Zamysł poskromienia złej królowej odżył w jej sercu nieśmiałym, lecz gorącym płomieniem. — Planowałam to pierwsze.

Raul podrapał się po porośniętej kilkudniową szczeciną brodzie. 

— Wiedźma z pewnością na to zasługuje, ale żeby ją dźgnąć, potrzeba podejść bardzo blisko, a nie wiadomo, czy nam na to pozwoli. Proponowałbym ogień. To siła niszcząca, która nigdy nie zawodzi.

— Chcesz w nią rzucić pochodnią? — Gburek uniósł drwiąco brew. — Przypominam, że to ten rodzaj kobiety, która może swoimi czarami ugasić płomienie.

Przez chwilę obaj mężczyźni prowadzili złowrogi pojedynek na spojrzenia. Zmartwiona Śnieżka już chciała interweniować, gdy usta Raula ozdobił chytry uśmiech.

— Racja, mały przyjacielu. Skoro walka w pojedynkę może być problematyczna, pora przemówić do tłumu! — Młodzieniec przeniósł na Śnieżkę płonące z zapału spojrzenie. — Królewno, jeśli pokażesz się swojemu ludowi i wyznasz mu prawdę o królowej, sam przyniesie ci jej głowę na palu. W grupie tkwi siła, ręczę za to własnym doświadczeniem.

W grocie zapadło pełne oczekiwania milczenie, zakłócane tylko trzaskiem płomieni. Śnieżka usiłowała prześledzić przebieg tego planu w wyobraźni — zgromadzony u jej stóp rój ludzi, okrzyki bojowe, blask pochodni odbijający się w ich ostrzach, cień padający na zamkowe mury. Czy tak by postąpił mój ojciec? Czy mam być głosicielką rebelii? 

—  Nie chcę chaosu — zdecydowała po chwili. — Nie pozwolę, by wściekły tłum stratował dom moich przodków. Wiem, że ci ludzie będą chcieli dobrze, że powiedzie ich miłość do mnie, ale tak naprawdę ściągną na zamek zamęt, a królowa może w tym czasie uciec. Nie, musimy działać z zaskoczenia. Musimy zadać zdecydowany cios.  

Negowanie pomysłu młodego szlachcica widocznie nie było mu w smak.

— A skąd pewność, że ona nie potrafi spoglądać w przyszłość? Może i tak będzie wiedzieć, kiedy zbliżymy się ze sztyletem?

Rozległo się zirytowane westchnięcie Gburka, któremu Śnieżka się nie dziwiła. Ona sama jednak musiała wykazać więcej cierpliwości. 

— Gdyby tak było, przewidziałaby, że ucieknę i dokąd. 

— Dobrze, jak sobie życzysz, pani — skapitulował po chwili zastanowienia młodzieniec. Determinacja jednak wciąż nie opuszczała obrzeży jego tęczówek. Wyprostował się na tyle, na ile pozwalała mu ciasnota groty. — Pozwól zatem, bym to ja przebił te zdradzieckie serce.

Mój rycerz — westchnęła w myślach królewna, podziwiając piękno oblicza młodzieńca, po którym tańczyły czerwone, pełne gorliwości cienie. Kiedyś przyjęłabym jego propozycję z radością, ale teraz…

Powstrzymała chęć okrycia jego dłoni swoim dotykiem.

— Bardzo cenię twoją odwagę i lojalność, panie, ale to muszę być ja — oznajmiła, znów czując w sercu ten chłodny płomień siły, jakby oddech zimy, która ją zrodziła. — Mam tę pewność, bo to we mnie płonie chęć zemsty, to w moich snach pojawiają się ponaglające szepty… Ja ją zabiję. 
Aby nasze przeznaczenia się dopełniły. 

Wybaczcie, że tyle czekania. Zaległości już nadrabiam. Ten rozdział może być troszkę kontrowersyjny, ale za to następny... no, zawiera pewną niespodziankę. Trzymajcie się ciepło ^^

EDIT:

Jeśli ktoś lubi Grę o Tron, albo po prostu ma ochotę przeczytać coś o młodej królowej i dworskich zagrywkach, zapraszam serdecznie na mojego nowego bloga

Tańcząca ze smokami