Rozdział V {Cena}

Śnieżka nigdy nie czuła się tak podle. Miała wrażenie, że słowa Gburka wbiły w jej serce ciemny cierń, a jej ręce stały się brudne, brudne od winy.

Gburek nie odezwał się do niej ani słowem. Dziewczyna była pewna, że nie pozwoli jej wrócić do swojego schronienia, ale gdy po jakimś czasie nieśmiało stanęła u progu jamy, karzeł rzucił jej tylko krótkie spojrzenie i dalej obserwował pieczone przez płomienie udko. Gdy już było gotowe, wziął sobie spory kawałek, ale resztki zostawił dla swojego gościa. Może sądził, że będę zbyt zniesmaczona, by to zjeść.

I owszem, tak było rano, ale teraz, gdy słońce wspięło się już wysoko na nieboskłon, Śnieżka zrozumiała, że ostatnio miała coś w ustach wczoraj na balu i że jej żołądek domaga się nowej porcji energii. Nieufnym ruchem wzięła więc pozostałości po upolowanej żabie i powoli włożyła do buzi, a potem tylko skrzywiła się lekko, z godnością przysługującą córce króla. Po kilku kęsach przekonała się zaś, że nie jest tak źle, jak to sobie wyobrażała.

Ponure milczenie i trzask płomieni.

Obecność Gburka była męcząca. Nie, nie męcząca. Krępująca. Królewna słyszała jego oddech i wyobraziła sobie, że kiedyś ta nora rozbrzmiewała jeszcze pięcioma takimi tchnieniami. Wiedziała, że karłów była szóstka, spoglądając na liczbę porozrzucanych na ziemi szmat. Nikt tu nie sprzątał od ich odejścia. A teraz i ona zamieszkiwała to miejsce, dziewczyna z królewskiego rodu, która zajęła się własnymi problemami za bardzo, by dostrzec tragedie rozgrane tuż obok niej. Teraz mogła jedynie rzucać Gburkowi ukradkowe spojrzenia i przymierzać się do przeprosin. Wszystkie słowa jednak wydawały jej się sztuczne lub puste. W pewnym momencie chciała się nawet rozpłakać, ale miała świadomość, że tym czynem pogrążyłaby się w oczach towarzysza bez reszty.

Pod koniec dnia Śnieżka postanowiła wyjść.

Nikt jej nie zatrzymywał, więc mogła zagłębiać się coraz bardziej w las, póki jeszcze płonęła w niej determinacja. Była świadoma ryzyka, ale powtarzała sobie, że szybko odnajdzie odpowiednie owoce i wróci do Gburka przed nastaniem zmroku. Na leśnych bogactwach znała się prawie tyle co nic, ale Nyn, młoda kucharka, opowiadała jej kiedyś o białych jagodach zwanych Śnieżnymi, które ponoć były miękkie i słodkie jak puszek śniegu. Królewna liczyła, że jeśli podaruje je swojemu towarzyszowi, będą mogli zacząć od nowa albo przynajmniej mieć pretekst do rozmowy.

Pozostałe na drzewach liście, zabarwione kolorem ognia szemrały coś w swoim języku, ale poza tym Puszcza Zapomnienia wydawała się złowieszczo cicha. Muśnięte światłem dnia drzewa nie sprawiały już wrażenia powyginanych niczym ciało zgarbionej staruchy — były po prostu potężne i stare, porośnięte ciemnozielonym mchem i czekające na zimowy sen. W powietrzu unosił się ciężki zapach wilgoci i igieł, woń surowej świeżości.

Królewna szła wśród dzikiej zieleni nieśpiesznie i rozglądała się nerwowo wokół siebie, mając nadzieję, że nie spotka tego mięsożernego jednorożca. Czuła też ból w bosych stopach, w miejscach, gdzie ostre podłoże ponownie przekuwało skórę, starała się jednak nie zwracać na to uwagi.

Ciągle drzewa i drzewa, tracące liście i pozbawione owoców… I kiedy dziewczyna zaczynała już tracić nadzieję, natknęła się niewielką dolinkę, gdzie rosły cierniste krzewy z białymi owocami, wyglądającymi zza pożółkłych liści. Śnieżne Jagody! Uradowana królewna zaczęła zbierać je do ręki, ale gdy już miała odejść, poczuła na swoim karku szorstkie, drewniane ostrze.

— Nie ruszaj się, złodzieju! — ostrzegł ktoś zmęczonym, męskim głosem. Śnieżka powoli odwróciła głowę i wydała z siebie pisk.

Stał przed nią całkiem młody mężczyzna i był gotowy poderżnąć jej gardło, ale to nie to zaskoczyło ją najbardziej. Ta twarz. Nieznajomy miał skołtunione, brązowe kosmyki, a jego wychudłe oblicze orały kręte, różowe blizny; przecinały policzki, brodę, czoło, wiły się pod okiem… Wyglądały jak pełznące po skórze bladoczerwone węże. A to jeszcze nie koniec koszmaru — ten człowiek nie miał oczu. Na wystraszoną dziewczynę patrzyły dwa puste oczodoły, dwie ciemne kałuże wyryte w czaszce, przywołujące wrażenie spoglądania prosto w ślepia śmierci.

— Nie krzywdź mnie, błagam! — zdołała wyjąkać Śnieżka, cały czas ściskając w dłoni Śnieżne Jagody.

— Flynn, to tylko bezbronna dziewka! — rozległ się damski głos. Za królewną stanęła chuda kobieta w przydługich spodniach i brudnoszarej koszuli, które musiała ukraść jakiemuś mężczyźnie. Włosy opadały jej na ramię w niechlujnym warkoczu i kiedyś mogły mieć złotą barwę. Tak samo jak jej twarz kiedyś mogła być piękna.

Ślepy mężczyzna opuścił nieufnie swój drewniany nóż i zastygł, starając się nie przegapić żadnego pomocnego dźwięku. W wynędzniałych szatach, bez broni i bez wzorku, wyglądał bardziej nieporadnie i żałośnie niż przerażająco. Śnieżka czuła, że wraz z oddechem ulgi oddala od siebie także lęk. Jak mogłam się go bać?

— Chciałaś okraść naszą małą plantację? — spytała kobieta z warkoczem, mierząc Śnieżkę uważnym spojrzeniem zielonych oczu. Jej szczupłą twarz rzeźbiły łagodne rysy, ale widocznie nędza lasu nauczyła ją ostrożności.

— Nie wiedziałam, że… to wasz teren. Chciałam tylko zerwać kilka jagód dla przyjaciela — wyjaśniła nieco śmielej królewna, otwierając rękę z białymi kulkami.

— Jeśli chcesz je wziąć, musisz dać nam coś w zamian — stwierdziła nieznajoma. Nie wiedziałam, że w lesie trzeba płacić — pomyślała Śnieżka, ale spuściła wzrok, woląc nie denerwować tej dwójki obdartusów.

— Niestety, nie mam nic przy sobie — odparła cicho.

— A twoje włosy? — Okaleczona dłoń człowieka nazwanego Flynnem chaotycznym ruchem dotknęła kosmyka włosów królewny, a ta powstrzymała wzdrygnięcie.

Towarzyszka ślepca pstryknęła palcami.

— Właśnie, twoje są ładne, czarne jak heban i jeszcze całkiem czyste…

— No dobrze, ale po co wam moje włosy?

— Znam kilka użytecznych  czarów z ich udziałem. — Kobieta uśmiechnęła się z dumą, a królewna zesztywniała.

— Czarów?

Tym razem uśmiech nieznajomej zadrżał zagadkowo, jakby w splocie rozbawienia i rozdrażnienia.

— Myślisz, że jestem wiedźmą? — spytała, bawiąc się swoim warkoczem. 

— Nie chcę cię urazić, ale…

— Nie bój się, panieneczko. Moja magia nie ma w sobie zła. To jak, wymiana?

 Śnieżka powoli skinęła głową, nie wiedząc, czy kilka owoców jest warte oddania włosów, które tak zachwalał jej ojciec, które dodawały jej wdzięku, które spodobały się temu młodzieńcu na balu. Jednak kiedy niewiasta z warkoczem wzięła od ślepca nóż i zaczęła ciąć pasma królewskich pukli, dziewczyna pomyślała, że bardziej przyda się, ofiarując coś tej dziwnej parze i jednocześnie poświęcając się dla Gburka. Na co mi w lesie długie włosy? Przynajmniej nie będą czepić o gałęzie. To były odważne myśli, ale ona czuła, że są słuszne.

Po chwili nieznajoma wzięła z ziemi puszystą garść ciemnych kosmyków, a na jej twarzy pojawił się tęskny uśmiech.

— Czy mogę… wam jakoś pomóc? — To pytanie wyrwało się z ust Śnieżki, nim zdążyła je przemyśleć. Ślepy mężczyzna prychnął cicho, a jego towarzyszka uniosła z powątpieniem brew.

— Następnym razem przynieś na wymianę coś smacznego — mruknęła.

— I kufel wina — dodał Flynn niemal żartobliwie. Królewna objęła ich spojrzeniem po raz ostatni.  

— Zobaczę, co się da zrobić — odparła, skłoniła się im uprzejmie i czym prędzej ruszyła w drogę powrotną. Mrok gęstniał pomiędzy pniami drzew z każdą chwilą, a od czasu do czasu dało się słyszeć pohukiwania sów. Śnieżka zadziwiła samą siebie, bez większych problemów docierając do groty.  

Kiedy weszła do środka, niezrozumiały smutek i współczucie, które narodziły się w tamtej dolince, zastąpił ciężar sumienia. Gburek leżał na swoim posłaniu, a gdy uniósł głowę, jego twarz znów stała się maską wykutą jakby ze stali — twardą, chłodną i szarą. Tylko w oczach błysnęło zaskoczenie.  

— Ktoś cię napadł? — spytał jednak beznamiętnie. Śnieżka bezwiednie dotknęła nierówno obciętych włosów, które sięgały jej teraz ledwie do ramion i zdobyła się na nieśmiały uśmiech.

— Powiedzmy, że to cena, za którą kupiłam ci podarunek. — Powoli podeszła do niego, kucnęła i wyciągnęła rękę. Jagody były już trochę przygniecione i wilgotne od potu dłoni, ale miała nadzieję, że zachowały swoją słodycz. Gburek musiał się wysilić, by zapanować nad zdumieniem. 

— Są chociaż jadalne? — zapytał chłodno, choć z pewnością wiedział, co to za leśny przysmak. Dziewczyna przygryzła wargę. Uparciuch.

— Mogę zjeść pierwsza, jeśli mi nie ufasz — zaproponowała uprzejmie. Niziołek jednak pokręcił głową i szybkim ruchem zagarnął kilka owoców z jej dłoni, po czym włożył je do ust i zaczął rzuć, przeciągając chwile oczekiwania w nieskończoność.

— Wcale nie takie obrzydliwe — stwierdził w końcu, ale wszelkie emocje skrył za warstwą obojętności. Unikał też oczu Śnieżki, błądząc wzrokiem po jej nowej fryzurze. — Warte utraty włosów… Wiesz, nie musiałaś się tak poświęcać, królewno. Mam nadzieję, że przy ścinaniu nie uroniłaś zbyt wielu łez.

Jeszcze rano te słowa wznieciłyby nową kłótnię, ale teraz Śnieżka czuła tylko lekki płomyczek gniewu. Ma rację. Kiedyś z pewnością płakałabym za swoimi długimi włosami. Ale nie teraz. Już nie.

— To skromna cena za to, że dałeś mi kryjówkę, jedzenie i ciepło ognia — odparła szczerze i przybliżyła ku towarzyszowi dłoń z pozostałą garstką Śnieżnych Jagód. Miała wrażenie, że teraz Gburek bierze je delikatniej.

— To mój obowiązek, w końcu jesteś królewną i dziewicą w potrzebie — rzekł nieelegancko pomiędzy kęsami, przewracając oczami.

— Nawet jeśli zrobiłeś to jedynie z poczucia powinności, muszę stwierdzić, że masz dobre serce, Gburku. — Nagle uśmiech zaczął ciążyć jej na ustach. — I żałuję swoich słów.  

— Wszyscy czegoś żałujemy — uciął karzeł, podnosząc się z posłania i idąc w kierunku sobie tylko znanego celu. Królewna musiał powstrzymać zirytowane westchnięcie. Znowu woli chować się za negatywami.

— Czy żałujesz, że uratowałeś mnie z bagna? — odważyła się zapytać Śnieżka, gdy był już przy wyjściu z wnęki. Zatrzymał się i po raz pierwszy tego wieczora nie przybrał żadnej fałszywej miny.  

— Nie wiem.

Dziewczyna została sama w półmroku i niepewności. Zastanawiała się, dokąd poszedł jej wybawiciel, ale szybko usłyszała dźwięk kropel uderzających o ciało i wiedziała już, że niziołek bierze kąpiel w skapującej ze ściany wodzie. Ta myśl pozostawiła po sobie posmak zaciekawienia i zniesmaczenia jednocześnie. Śnieżka wyobraziła sobie obnażonego karła — groteskowe krzywizny jego sylwetki; plecy, które mogą nosić blizny dawnych ciosów; ciemne włosy pomiędzy niezgrabnymi nogami; wilgotne, jasne kosmyki, które przylegają do jego policzków…

Królewna spuściła gwałtownie głowę, jakby została przyłapana na podglądaniu. O czym ja myślę? Od dzieciństwa lubiła spoglądać na młodych i dzielnych rycerzy, poznała też już mężczyznę, którego ust chciałaby skosztować, ale jej myśli nigdy nie sięgały pod ubranie. Nawet królowa powtarzała, by do ślubu wystrzegała się nieczystości. Ale ja tylko się zastanawiałam…

Wolała nie kończyć tych rozważań, dlatego tylko ostrożnym ruchem dołożyła drewna do paleniska, przez co języki płomieni wyprężyły się z zadowoleniem. Tysiące zimnych nocy z zapalonym kominkiem oduczyły dziewczynę traktowania ognia jak demona czyhającego na życie śpiących ofiar, wciąż jednak nie mogła przestać spoglądać na niego z nieufnością. Ale to nie ogień jest teraz moim wrogiem. Nigdy nie był.

Śnieżka zwinęła się na swoim posłaniu, zdając sobie sprawę, że wachlarz dzisiejszych wydarzeń zasiał w niej niemałe zmęczenie. Za ścianami groty wieczór był dopiero świeżo upierzonym, czarnym krukiem, ona jednak już zamykała oczy. Jakaś część jej jaźni zawodziła ze strachem przed kolejnymi koszmarami, ale gdy królewna usłyszała kroki wracającego Gburka, trochę się uspokoiła. Zawsze łatwiej zasypiało się z kimś u boku.

Karzeł nie zadał sobie trudu powiedzenia ,,dobranoc’’, choć chyba starał się zachowywać nieco ciszej. Śnieżka uśmiechnęła się półprzytomnie albo przynajmniej wydawało jej się, że rozciąga w tym celu wargi. Nie martw się, Gburku — wyszeptała w myślach. Jutro spełnię moją część umowy.  

Flynn i jego towarzyszka weszli do akcji spontanicznie, ale cieszę się, że ich wprowadziłam. Do tego stopnia, że piszę o nich osobne, krótkie opowiadanko, które może kiedyś tu opublikuję :)

Niebawem powrót do szkoły(chlip, chlip), ale jestem uzbrojona w niemal całe gotowe opowiadanie, więc myślę, że nie będzie zbytnich poślizgów czy jakichś przerw. Tak co dwa tygodnie możecie spodziewać się nowych postów.