Rozdział IV {Przebudzenie}

Śnieżka sunęła po tafli półświadomości, gdy nagle poczuła szarpnięcie w okolicach swojego ramienia. Niechętnie otworzyła sklejone wilgocią oczy. Powitał ją drżący półmrok. 

Gdzie jestem? Dlaczego w mojej komnacie jest tak ciemno? Czy macocha czeka już na mnie w królewskiej jadalni? Nie, chwila, przecież ja uciekłam… Dziewczyna przez chwilę czuła się zagubiona pomiędzy snem a jawą, ale resztki senności przegonił od niej dokuczliwy głos Gburka:

— Nie wierzę, czyżby Śpiąca Królewna wreszcie się obudziła?

Śnieżka żałowała, że nie pozostała w świecie snów. Niestety, znów leżała na twardej ziemi w śmierdzącej grocie, a nad sobą widziała nieprzyjemną dla oka twarz. Karzeł wydawał się zniecierpliwiony, dopóki nie ujrzał mokrej stróżki na jej policzku. Wtedy ściągnął krzaczaste brwi i niezręcznie odsunął się od dziewczyny, jakby ta mogła go czymś zarazić. 

Królewna pośpiesznie wytarła ślad smutku po stracie domu i wstała, mając wrażenie, że przez sen jej mięśnie zbiły się ciaśniej, a kości pokruszyły. Ponadto czuła, że nos zatkała jej kleista breja. Zagryzła nieelegancko wargę, by powstrzymać się od skargi odnośnie twardego noclegu.

— Ufam, że dobrze się spało, pani — odezwał się tymczasem Gburek, niewątpliwie domyślając się, co czuła. — Jesteś głodna?

— Spało się znakomicie, dziękuję, że pytasz — niemal odwarknęła przez zatkany nos, po czym dotknęła swojego brzucha, z którego jak na komendę zaczęło wydobywać się błagalne burczenie. — O tak, a co można u was zjeść?

Człowieczek pstryknął palcami niemalże wesoło. 

— Proponuję mięso — rzekł, wychodząc z służącej im za sypialnię jamy i znikając we wnętrzu drugiej, tej, która śmierdziała gorzej niż nieprzyjemnie. Dziewczyna patrzyła za nim z wrażeniem, że coś przeoczyła. Gdzie reszta? — zadała sobie pytanie. Czy ten skrzat nie wspominał o braciach?

To zmartwienie jednak uleciało na dno jej pamięci, gdy Śnieżkę dobiegł beztroski głos:

— Wolisz żabie udko czy króliczą wątrobę?!

— Słucham?! — Zniesmaczona dziewczyna stanęła u progu drugiego zagłębienia. Widziała w nim zarysy mis i słyszała natrętne brzęczenie much. Karzeł wyłonił się z ciemności, trzymając w dłoni kawał okrwawionego mięsa, które tak różniło się od jedzenia podawanego na srebrnych półmiskach. Dobrze, że nie jest zwęglone.

— Zdecydowałem się jednak na udko — oświadczył nieco zbyt niewinnie Gburek, a Śnieżka zrozumiała, że bawi go jej obrzydzenie. Posłała mu pełne nagany spojrzenie, po czym puściła się pędem przez wąski korytarz, by w końcu znaleźć się na otwartej przestrzeni. Z radością powitała nasycone chłodną świeżością powietrze i blade palce promieni wystające zza chmur. Za plecami miała niewysokie wzniesienie kryjące w sobie grotę karłów, przed nią zaś rozciągało się wojsko starych, odzianych w mszaste płaszcze drzew — jego szeregi wydawały się surowe i nieprzeniknione.

Wczoraj jej umysł zamroczyły emocje i chęć ucieczki w bezpieczne miejsce, dlatego dopiero dziś dotarło do niej, co zrobiła i że znalazła się w zupełnie nieznanym miejscu, gdzie czuła się trochę jak intruz. Nigdy nie zapuszczałam się tak daleko… I nigdy nie czułam się tak samotna. Gburka jako towarzysza nie liczę, bo jego słowa nie przynoszą mi żadnej pociechy.

Usiadła na leżącym nieopodal głazie i ukryła twarz w dłoniach. W głowie czuła uścisk — czy to wynikający z chłodu lasu, czy z jej rozpaczy. ,,Królewna powinna mieć dobre serce, ale nie może pokazywać łez’’ — tak uczyła ją królowa, ale teraz to wszystko straciło znaczenie. Śnieżka nie była już królewną; porzuciła swój zamek i dotychczasowe życie.

— Taka jesteś delikatna? — spytał karzeł, a w jego głosie zakręciła się nutka niepewności. Jego przykrótkie nogi zrobiły kilka kroków w stronę dziewczyny, powodując szelest opadłych na ziemię liści. — Może powinienem pokazać ci to mięso dopiero w ugotowanej postaci. Zapomniałem, że…

— Tu nie chodzi o mięso. — Szept królewny wynurzał drżącą strużką spomiędzy jej palców. — Chodzi o to, co straciłam i o to, co widziałam… O królową i tę straszną komnatę. O moje serce…

Gburek zmierzył płaczącą czujnym spojrzeniem, jakby analizując, czy ma do czynienia ze sprawą poważną, czy też tylko ze niewieścimi wymysłami. W końcu przysiadł niezgrabnie na skraju ciemnoszarego głazu, zachowując pewną odległość od dziewczyny.

— Podejrzewam, że to moment, kiedy daję ci się wypłakać na swoim ramieniu — stwierdził ponuro, ale tym razem nie zabrzmiało to jak drwina, tylko jak próba ukrycia zakłopotania. — I tak mieliśmy umowę, że powiesz mi, co się stało. Zatem śmiało, wyrzuć to z siebie, królewno.

Śnieżka uniosła na niego wzrok zaczerwienionych oczu, zastanawiając się, czy może mu powierzyć sekret, który zmienił jej życie. I tak już mu zaufałam, wchodząc do jego domu. Zresztą, co mieszkający w czeluściach lasu karzeł mógłby zrobić z tą wiedzą?

— Nie wiem od czego zacząć… — wydusiła, usiłując zebrać rozsypane myśli. — Znasz obecną rodzinę królewską? Króla Filipa, mojego zmarłego ojca, i królową Hel…

— Może i żyję w ciemnej jak dupa puszczy, ale mam swoje źródła informacji — przerwał jej niegrzecznie człowieczek. — Wiem, że pięć lat temu król spłonął we własnym łożu i że obecnie rządy sprawuje Helena z Czerwonych Krain.

— W porządku, po prostu nie byłam pewna… Moja macocha jest osobą odpowiedzialną i do niedawna mi najbliższą. Wiesz, poświęciła dużo czasu, by przygotować mnie do noszenia korony — zaczęła wyjaśniać Śnieżka drżącym jeszcze lekko głosem. Rozejrzała się uważnie po okolicy. Drzewa z każdą chwilą gubiły coraz więcej liści, a ich nagimi gałęziami poruszał chłodny wiatr. — Zbliża się zima, a wraz z nią moje urodziny. Osiągnę wiek dorosłości i prawo do panowania nad krajem. Ciężko mi teraz powiedzieć, czy tego chciała dla mnie królowa. Czy moje objęcie rządów było jej w niesmak, czy też cały czas myślała tylko o sercu…

— O sercu? — przerwał Gburek, takim tonem, jakby chciał zrozumieć tok myślenia osoby o niezdrowych zmysłach. Jednak Śnieżka, z powykręcanymi kosmykami czarnych włosów, wilgotnymi oczyma i przygarbioną pozą, wyglądała na szczerze zaniepokojoną, dlatego w końcu złagodził swoją minę.

— Tak, właśnie tak. — Dziewczyna zmarszczyła brwi w gniewnym akcie. — Wcześniej mi to umknęło, ale teraz mogę połączyć z tym wszystkim fakt, że, królowa lubowała się w sercowych ozdobach. Miała mnóstwo pierścionków i medalionów w tym kształcie, były też hafty na jej sukniach, a nawet na pościeli… W końcu dowiedziałam się dlaczego. To się stało zaraz po balu. Wczoraj od rana przyjeżdżali do nas zamożni lordowie, bo królowa wydawała bal. — Ciemnowłosa nagle urwała, marszcząc taflę czoła, gdy jej pamięć nawiedził obraz pięknie ustrojonej sali. Po błyszczącej posadzce wirowały różne pary, a minstrele przesuwali palcami po swoich instrumentach. I wtedy pojawił się ten mężczyzna — wysoki, z orzechową czupryną i śmiałym uśmieszkiem, który przeszyłby nawet skałę. Królewna żałowała, że nie zdążyła go wtedy pocałować.

— Nie chcę popędzać, ale zamierzasz kontynuować tę historię? — Głos karła otrząsnął ją z rozmyślań. Teraz to już nieistotne.

— Bawiłam się bardzo dobrze. W pewnym momencie chciałam o coś zapytać moją macochę. — O niego. — Zauważyłam, że wychodzi z sali, więc podążyłam za nią. Coś kazało mi ją śledzić. Widziałam, że zatrzymała się przy gobelinie smoka, który ponoć kiedyś nawiedził naszą krainę, odsunęła go i weszła przez ukryte drzwi. Wychowałam się w tym zamku od maleńkiego, a nigdy nie odkryłam żadnych dodatkowych drzwi!

— Myślisz, że ktoś o nich wiedział?

— Może ktoś, kto już nie żyje. Mój… dawny zamek zbudowano przed wiekami. W każdym razie, stwierdziłam, że nieładnie byłoby ją śledzić, zresztą szybko mogłaby mnie nakryć. Postanowiłam więc poczekać. Nie trwało to długo, widocznie królowa nie chciała, by zauważono jej nieobecność. Kiedy echo jej kroków umilkło, wyszłam z ukrycia i pociągnęłam za tamte drzwi. Widziałam ciemny korytarz. Zaniepokoiłam się, ale ciekawość wygrała. Doszłam do komnaty. To musiała być jedna z tych, które królowa rozkazała wysprzątać po swoim przyjeździe. Podejrzewam, że pomywaczka, która to zrobiła, już… nie żyje. Służby mieliśmy dużo, więc jedna osoba mniej czy więcej… — Im bardziej dziewczyna zagłębiała się we wspomnienia z wczorajszego koszmaru, tym gorzej kontrolowała swoje wzburzenie. Gburek to zauważył, dlatego nachylił się nad nią ostrożnie i spytał z powagą w oczach, po raz pierwszy nazywając towarzyszkę po imieniu:

— Śnieżko, co tam zobaczyłaś?

Śmierć. Dziewczyna przełknęła ślinę, by pozbyć się z gardła tego, co tamowało jej słowa.

— To była dziwna komnata. Już same cienie rzucane przez świece wydały mi się straszne. Potem zobaczyłam słoje. Stały na drewnianych półkach i obserwowały mnie, daję słowo. W wypełniającej je wodnistej konsystencji pływały te czerwone kształty… Były prawdziwe, bijące, a ponadto podpisane…. Niektóre należały do zwierząt, takich jak lew czy jeleń. Ale inne… To były imiona, Gburku, imiona ludzi. A na jednym z ostatnich słoi widniało imię mojego ojca! Widziałam, jak na mój widok tamto serce drga niespokojnie, obijając się o ściany słoja, jakby chciało mnie dotknąć… — Śnieżka nie potrafiła mówić dalej. Spuściła wzrok, by ukryć łzy i zapomniała na chwilę, że siedzi w odległym lesie. Myślami błądziła po płonących w jej umyśle wspomnieniach, nieświadomie zaciskając pięści. Gburek czekał. 

— Zerwałam się do ucieczki, ale niezdarnie zahaczyłam o stół, z którego zsunął jakiś papier. Miałam jeszcze dość przytomności, by pomyśleć o zatarciu śladów, więc schyliłam się i go podniosłam, a wtedy zobaczyłam siebie. — Niebieskoszare oczy królewny rozwarły się w trwodze i niesmaku. — Ona... naszkicowała mnie nagą i leżącą w trumnie. Tylko że zamiast lewej piersi było od razu moje serce. Kiedy obróciłam kartkę, zobaczyłam zbliżenie tego organu, rozrysowanego z każdym najmniejszym szczegółem! I jakieś zapiski. Pismo nie było za bardzo czytelne, ale to mi wystarczyło. Królowa zamierzała wyrwać mi z piersi serce, tak jak zrobiła to mojemu biednemu ojcu! To wszystko było takie koszmarne i chore, że zrozumiałam tylko tyle, iż muszę uciekać. Byłam zbyt roztrzęsiona, by się jakoś do tego przygotować, by prosić o pomoc. Wybiegłam w ciemność w balowej sukni i bez żadnych potrzebnych przedmiotów, byle jak najdalej od tej wiedźmy! Moją pierwszą myślą była Puszcza Zapomnienia, gdzie znikali ludzie, którzy chcieli się ukryć przed oczami władcy, tak jak ja teraz…. — Wcześniejsze uniesienie w emocjach zaczęło opuszczać ciało królewny. Jej błyszczące dotąd oczy teraz przykrył jakiś woal przygnębienia. Westchnęła i dokończyła cicho: — I oto stoję tu przed tobą.   

Karzeł marszczył czoło, co nadawało mu groźniejszego wyglądu, ale widząc białe i drżące ręce Śnieżki, przytrzymał je w swoich szorstkich, niezgrabnych dłoniach. Królewna nie odrzuciła dotyku swojego towarzysza, tylko uniosła na niego wzrok, po raz pierwszy przyglądając się mu w bladym blasku dnia.

Jego dużą głowę przykrywały niezadbane, brudnożółte kosmyki, które po umyciu mogłyby mieć niebrzydką, jasną barwę. Spod zarośniętych brwi spoglądały ciemnobrązowe oczy, posępne, ale bystre. Urody odejmował mu zbyt płaski nos, a wokół suchych ust widniała cienka szczecina włosów barwy popiołu. Mogłabym przysiąc, że jeszcze wczoraj miał brodę… Cóż, biorąc pod uwagę jego wygląd, zarost nie robi wielkiej różnicy. Ale Śnieżka musiała przyznać, że choć twarz karła pozostawiała wiele do życzenia, nie wydawała jej się teraz ani okrutna, ani szkaradna. Właściwie, wywoływała w niej ukłucie smutku.

Nieprzywykły do bycia obserwowanym przez ładne oczy królewny Gburek poczuł się nieswojo, a jego nieprzemyślany gest wydał mu się wygłupem. Z tych powodów wyrwał z uścisku swoje palce, a spojrzeniem powędrował na posypaną liśćmi ziemię.

— To moment, w którym mówisz mi coś pocieszającego — przypomniała cicho Śnieżka, też lekko zawstydzona. Na jego twarzy pojawił się wyraz skupienia.

— Może się nie znam, ale czy nie wystarczyło zawiadomić strażników? Rycerze twojego ojca z pewnością by cię ochronili, nawet przed królową regentką — podsunął karzeł, usiłując powstrzymać się od uszczypliwości. — Ostatecznie ona jest tylko kobietą z obcych krain, która uwiodła twojego ojca. Ty zaś prawowitą następczynią tronu.

Na twarzy królewny, wcześniej bladej i pokrytej smutkiem, teraz pojawił się rumieniec złości.  

— Sugerujesz, że jestem głupia?

— Czy wszystkie kobiety są takie drażliwe? — Człowieczek uniósł ręce w uspokajającym geście. — Mówię jedynie, że jeszcze jest nadzieja…

— Gburku, to jest wiedźma — oznajmiła dobitnie Śnieżka, marszcząc brwi. – Jeżeli zechce, omami każdego, tak jak to zrobiła z moim ojcem, a może nawet i ze mną. Już same jej szmaragdowe oczy są stworzone do rzucania czarów…

— Nie chcę nic mówić, ale twoje też mogą wywierać wpływ… — zauważył karzeł, przyglądając się rozmówczyni z przechyloną lekko głową. 

— A jeszcze ta komnata! — przerwała Śnieżka, może nieco zbyt gwałtowanie. W jej oczach jednak zaczął błyskać jakiś zapał. — Myślisz, że przepis na moje serce to jedyna receptura? Widziałam tam znacznie wiele więcej rolek papieru! Widziałam bulgoczący kociołek, zapewne z jakąś trucizną… Widziałam też jej ogród różany, gdzie kwiaty kwitły nawet podczas śnieżnych zamieci! No i te zasłonięcie luster… Idę o zakład, że czarownice nie zostawiają odbicia!

— Co to jest za nonsens? — Gburek zmarszczył z politowaniem brwi. — Żyję w tym lesie czarów od wielu lat i nigdy o czymś takim nie słyszałem! Czarownice mogą przybrać postać najpiękniejszej kobiety i miałyby nie patrzeć w lustro? A gdzie tu logika?

— To jak wytłumaczysz jej żądanie? — Dziewczyna wydęła wyzywająco usta, natomiast karzeł podrapał się po nosie.

— Hm, czasami lustra odbijają nie tylko nasz wygląd, ale też i myśli, zwłaszcza te z najciemniejszych zakamarków umysłu…

— Zresztą, mniejsza z tym. — Śnieżka machnęła ręką, by przerwać słowa, które skradały się po jej plecach zimnym dreszczem. — Fakt jest faktem, że moja macocha jest podstępną czarownicą i morderczynią, która wzięła sobie za cel moje serce. I aby uniknąć śmierci z jej rąk, musiałam zapomnieć, kim jestem i skryć się w gęstwinie. Nie wrócę już do zamku, nie, gdy ona tam jest. Jeżeli sprawiedliwość istnieje, ktoś uwolni od niej tron — dokończyła z pełną powagą i dumą, myśląc o tym młodzieńcu z balu. Czy miałby w sobie tyle odwagi, by zabić dla mnie królową? Wróciłabym wtedy na zamek i była mu wierna do końca swoich dni…

Gburek przez chwilę spoglądał na Śnieżkę ze względnym spokojem, w końcu jednak nie wytrzymał i wybuchnął śmiechem, wpierw drwiącym, potem zaś już jedynie rozbawionym. Dziewczyna poczuła, że ponownie z jego powodu oblewa ją nieprzyjemne ciepło.

— Cóż cię znowu tak śmieszy? Jestem ofiarą tragedii i usiłuję nie tracić nadziei! — przypomniała, zakładając dłonie na piersi. Nawet z nieuczesanymi włosami i w przykrótkiej szacie przypominała królewnę. Niziołek podniósł się z głazu, a w jego oczach nie było już wesołości.

— Widzę, że tragedia, która ci się przydarzała, niczego cię nie nauczyła — rzekł chłodno i dobitnie. — Wciąż myślisz, że jesteś bohaterką jakiejś gównianej baśni. A życie, naiwna królewno, bardzo różni się od ballad, lepiej przyswój to sobie już teraz.   

— Nie wierzę, że ktoś tak mały może mieć w sobie tyle złośliwości! — Nagle Śnieżka poczuła, że ma dosyć obecności Gburka, jego kłujących słów i świdrujących oczu. Zapragnęła tupnąć nogą i uciec w las, niestety szybko przypomniała sobie, że teraz to karzeł jest jej jedyną nadzieją na przetrwanie. Zaczynam rozumieć, dlaczego ludzie nie lubią takich jak on. Rozejrzała się teatralnie po okolicy. — Gdzie są ci twoi bracia? Chowają się gdzieś czy uciekli, bo mieli dość twojej gburowatości?!

— Tak się składa, że oni nie żyją, a gdyby byli tu ze mną, powiedzieliby ci to samo! — odwarknął Gburek, krzywiąc się ze złością i bólem, które przeszywały spoglądającego. Jest teraz brzydki, ale mnie moim oczom, tylko sercu.

— Nie żyją... ? — powtórzyła bezwiednie dziewczyna.

— Czy trafiła mi się głucha królewna? Ale spokojnie, już nie będę ci przeszkadzał w odgrywaniu najbardziej pokrzywdzonej istoty w królestwie — mruknął złowieszczo karzeł, po czym wyminął osłupiałą Śnieżkę i zniknął we wnętrzu swojej groty. 

Na otwartych ustach królewny zamarło zaskoczenie i żal.   

Zakończenie dość brutalne, ale nie na darmo nazywam tę historię baśnią dla starszych czytelników. Wiem, że czekaliście na pozostałych krasnoludków, a ja mówiłam, że się pojawią - to prawda, ich historia zostanie opowiedziana. 

Wyjeżdżam znów na tydzień w góry, ale postaram się łączyć tam z netem i nadrabiać zaległości :)