Rozdział III {Czerwona królowa}

Śnieżka do tej pory pamiętała dzień, w którym zobaczyła królową po raz pierwszy.

To było dziesięć lat temu w okresie najgorętszego słońca, zalewającego swym leniwym blaskiem szare, zamkowe mury. Mała królewna stała przy oknie w swojej wieży i niecierpliwie czekała na powrót ojca, który miał przywieźć ze sobą tę piękną kobietę z Czerwonych Krain. Na myśl o tym dziewczynkę trawiło pewne zdenerwowanie, a napierające na nią ciepło potęgowało wrażenie duszenia się. Nic z tego, że na jej bladym ciele powiewała tylko cienka sukieneczka z lawendowego materiału — królewna żałowała, że nie może skazać lata na zamknięcie w podziemnej celi, tak jak jej ojciec robił z ludźmi, którzy popadli w jego niełaskę.  

Z dołu dobiegały radosne śmiechy małych pomywaczek, które korzystały z piękna pogody, urządzając sobie turniej na łapanie barwnego motyla. Śnieżka z pewnym niesmakiem zauważyła, że przewodniczy im Alys, która śmiała się jak pozostałe dziewczynki, ale po pierwszym rzucie oka na jej figurę widać było, że mogła pozwolić sobie na konkretne posiłki. W końcu była córką ser Kadana, dowódcy gwardii królewskiej. Z racji życia na wspólnej platformie zamku ona i królewna miały trochę czasu, aby się nieco polubić. Ciemnowłosa nie poznała jej jednak na tyle, by rozumieć, dlaczego Alys zadaje się z dziewczynami od mokrych szmat. Są brudne, ale to nie jest najgorsze — myślała sobie królewna. Zabawianie się ze służbą, a następnie obgadywanie jej za drzwiami mojej komnaty wydaje się głupie. Alys mogłaby się zdecydować.

Jednakże córka strażnika, niezależnie od swoich motywów, szczerzyła teraz zęby w radosnym uśmiechu, a jej dwie chwilowe towarzyszki zapomniały, że są tylko pomywaczkami i ganiały za wystraszonym motylem, jakby ten mógł obsypać je złotem.  

Królewna westchnęła smutno, gdyż zachwyt latem jakimś trafem nie mógł dostać się do jej serca. Tata powtarzał, że narodziła się w okraszonej śniegiem nocy, zawsze zatem będzie należeć do zimy. Może ma rację? W końcu moja skóra nie lubi dotyku słońca, woli chłodniejsze dni. A ja sama oszaleję, jeśli ten skwar potrwa jeszcze dłużej.

Naraz śmiech bawiących się dzieci umilkł, zastąpiony przez przejęte okrzyki. Do bramy zamku zbliżał się królewski powóz zaprzęgnięty w cztery kare konie, mknące dumnie po brukowej drodze, która prowadziła na szczyt zielonego wzgórza. Śnieżka pisnęła cicho i puściła się pędem w dół wieży, pokonując tysiące kamiennych stopni, mijając rodzinne gobeliny i świeżo umyte korytarze. Chciała jak najszybciej poznać swoją przyszłą macochę — kobietę, która wreszcie pokaże jej, co to znaczy mieć matkę.

Dziewczynka nie potrafiła sobie w tej roli wyobrazić swojej rodzicielki, królowej Anny. Widziała jej podobiznę na ścianie — bladą kobietę o ciepłych oczach i hebanowych lokach, a ojciec łagodnie opowiadał jej, że królowa zdecydowała się odejść, by dać życie swojej małej córeczce. Śnieżka mogła ją za to jedynie podziwiać — ulotność postaci matki w jej sercu nie pozwalała na miłość.

A Śnieżka potrzebowała matczynej miłości. Potrzebowała kogoś, kto będzie przy niej przez te długie dnie, podczas których król zajmował się sprawami państwowym poza zamkiem. Potrzebowała delikatnej ręki, która poprowadzi ją w świat, mający się przed nią otworzyć, gdy posiądzie piersi takie jak te u wszystkich dorosłych kobiet. 

Wybiegła na skąpany w słońcu dziedziniec w chwili, gdy powóz wjechał przez zamkową bramę, a dźwięk obracanych kół i tętent kopyt ustały. Małą królewnę dogoniła jej pomarszczona opiekunka i szybkim ruchem starej dłoni poprawiła rozwiane włosy dziewczynki. Ta nawet tego nie zauważyła, wpatrzona ciekawskimi oczkami w wychodzącego z powozu ojca.

Był to niewysoki mężczyzna o spokojnym obliczu i brązowych włosach opadających mu wyczesanymi pasmami na plecy. Mógłby zostać wzięty za zwykłego szlachcica, gdyby nie narzucony na jego ramiona płaszcz, trwający niemal nieruchomo podczas bezwietrznej pogody. Jego szafirowy kolor pasował do oczu mężczyzny, a spinająca materiał broszka, wykuta na wzór korony, lśniła dumnie w słońcu. Sam król wyglądał niepozornie, ale miał bystry umysł i wzbudzał zaufanie wśród ludu. Teraz szarmancko wyciągnął rękę, by pomóc wysiąść towarzyszącej mu damie.

Śnieżka wpierw zobaczyła szczupłą dłoń z rubinowym pierścionkiem na serdecznym palcu, potem zaś mogła ujrzeć przyszłą macochę w całej okazałości — kobieta była smukła i wyprostowana; jej ciało okrywała gruba, karmazynowa suknia z szerokimi rękawami i trójkątnym dekoltem zakończonym małym sercem z diamentu. Pani spięła włosy w elegancki kok, a w promieniach słońca ich kolor przywodził na myśl wino zachwalane przez wszystkich mężczyzn. Na jej okrągłej jak jabłuszko twarzy widniał uprzejmy uśmiech.

Kobieta z Czerwonych Krain podziękowała królowi za pomoc, po czym zwróciła szmaragdowe oczy na zgromadzony na dziedzińcu orszak powitalny. Zatrzymała się na małej królewnie.

— To właśnie moja córka, Śnieżka — oznajmił król Filip z lekkim uśmiechem na wąskich ustach, wykonując przedstawiający gest dłonią. Dziewczynka dygnęła nieśmiało, a dama z czerwonym sercem zbliżyła się do niej wdzięcznym krokiem, po czym przyklękła i otoczyła ramionami jej drobne ciało. 

— Jestem lady Helena — szepnęła pogodnie przyszła królowa. W jej głosie pobrzmiewała dźwięczna, egzotyczna nuta. — Cieszę się, że mogę cię poznać, mała królewno. Twój ojciec wiele mi o tobie opowiadał.

— Mi o tobie również… pani — przyznała Śnieżka i zagryzła niepewnie wargę. W jej głowie szumiało tyle emocji, że zapomniała o uczonych manierach.  — Czy to prawda, że w twoim kraju ziemia jest czerwona? I że waszą ulubioną rozrywką jest gra w krokieta? I że masz piękny ogród różany?

— Ziemia jest czerwona, bo pokrywa ją ciemnopomarańczowy piasek — wyjaśniła kobieta konspiracyjnym szeptem, a na jej ustach zatańczył tajemniczy uśmieszek. — Każda szlachetnie urodzona dama uwielbia grać w krokieta, ale to nie jest zwykły krokiet. Jako kijków używamy flamingów. Jest przy tym wiele zabawy. A co do mojego ogrodu, tutaj zamierzam wyhodować jeszcze piękniejszy.

Dziewczynka westchnęła z zachwytem, ale król Filip wtrącił się pobłażliwym głosem:

— Obawiam się, że to będzie trudne, moja pani. Nie znasz jeszcze naszych zim. Potrafią być bezlitosne.

— Coś na to poradzimy. — Przyszła królowa mrugnęła do Śnieżki, a ta poczuła, że wreszcie będzie mogła nazwać matką kogoś, kto nie jest tylko nićmi na płótnie.

 

Zamek ożył za dotknięciem obecności lady Heleny, jakby kobieta przyniosła ze sobą słońce Czerwonych Krain. Ze śmiercią królowej Anny umarła też pewna cząstka króla Filipa, zostawiając go w szponach przygnębienia i niechęci. Po jakimś czasie władca zdołał otrząsnąć się z żalu i zająć sprawami królestwa; błahsze sprawy zaczął jednak traktować z niedbałością, co odbiło się na jego zamku. Służba nie śmiała nie wykonywać swoich obowiązków, ale widząc brak przejęcia u ich pana, przykładała się tylko do sprzątania ważniejszych miejsc w kamiennej budowli. Skutkowało to tym, że na podłodze nieużywanych komnat i korytarzy zaczął zalegać się kurz, a w ich kątach pajęcze sieci.

Lady Helena tuż po przyjeździe wybrała się na zwiedzanie całych włości, a widząc opuszczone przez rękę czystości miejsca, natychmiast kazała się nimi zająć. Dzięki temu wszyscy mieszkańcy zamku ulegli wrażeniu, że ich dom stał się jakby większy i jaśniejszy.

A to nie koniec. Lady Helena, choć nowa w chłodnych Zielonych Krainach, chętnie zapraszała do zamku szlachetnie urodzonych gości, by poznać wieści z królestwa i wprowadzić małą Śnieżkę w świat interesów. Dzięki licznym ucztom mury posiadłości często odbijały echo śmiechu i słodkiej muzyki.

 Lady Helena, tak jak zapowiedziała, zajęła się również ogrodem zamkowym, który — jak na ogród zamkowy — dotychczas urządzony był dość skromnie. Teraz mieszkańcy posiadłości mogli cieszyć oczy barwnością posadzonych kwiatów, a gdy podeszli bliżej, także ich pięknym zapachem.

Nowa królowa miała tylko jedno dziwne żądanie — kazała zasłonić wszystkie lustra. Król początkowo był zdumiony i nie wiedział, czy potraktować tę prośbę poważnie, zwłaszcza, że wyszła ona z ust kobiety. Zwierciadeł nie wisiało w zamku zbyt wiele, ale nikomu przecież nie wadziły, a przed jakąś ucztą czy wyjazdem dobrze było wiedzieć, czy człowiek prezentuje się odpowiednio. Lady Helena jednak nalegała, tłumacząc się nieprzyjemnym wypadkiem z dzieciństwa, który do dziś dzień wprawia ją w niepokój. Piękne oczy żony potrafiły uwieść, dlatego władca w końcu westchnął ze zrezygnowaniem i rozkazał służbie przykryć ozdobnym materiałem każde lustro. Od tamtego dnia jedyną wiedzę o swoim wyglądzie można było czerpać z niewyraźnego odbicia w tafli wody lub z ust drugiego człowieka, co dawało niewiele, gdyż na pytanie króla czy królewny służba zawsze odpowiadała ,,cudownie’’.

Pomimo tej sprawy, król Filip był oczarowany swoją nową żoną. Zdawało mu się, że poruszyła jego serce do bicia po długim otępieniu. Śnieżka również uwielbiała macochę — jej ciepły śmiech, zagadkowość w spojrzeniu i dotyk warg na dobranoc. Dla całego zamku nastało wreszcie lato.

 

Niestety, słońce może również spalić.

Za oknem na czarnym aksamicie błyszczały gwiazdy. Trzynastoletnia Śnieżka spała smacznie w swoim łożu, oddychając miarowo, aż nagle ze snu wyrwał ją jakiś dźwięk. Zapamiętała sobie, że to przerażone wołanie o pomoc jednej ze służek, ale tak naprawdę było przed tym coś jeszcze. Cichy stukot butów, echo kroków w ścianie, uciekający cień. Wszystko to zdawało się jednak ulotne i niejasne, więc rozespany umysł dziewczynki wziął owe niespokojne odgłosy jeszcze za sen.

Potem mała królewna wygramoliła się z pościeli i na bosych stópkach pomknęła na korytarz, skąd dochodziło już coraz więcej głosów. W ciemności ujrzała zarysy sylwetek dwóch zawodzących kobiet ze służby oraz rycerzy w zbrojach, którzy nieśli wiadra z wodą i wlatywali do komnaty króla. Dziewczynka też chciała tam wejść, ale powstrzymała ją odziana w rękawicę dłoń jednego z rycerzy.

— Zostań, moja pani! — zawołał ostrzegawczo zakuty w zbroję mężczyzna.

— Co się dzieje?! — wyjąkała Śnieżka, a w jej wystraszonych, niebieskich oczach odbiły się płomienie ognia buchającego z komnaty. — Czy tam jest mój ojciec?!

Chciała się rzucić do przodu; czuła, że ci wszyscy ludzie są zbyt powolni i nierozumni, że tylko ona może ocalić króla z płomieni. Niestety, nie potrafiła wyrwać się z objęć nadgorliwego rycerza.

Królowa przybyła za chwilę. Miała na sobie zwiewną suknię, a jej mina wyrażała wzburzenie. Rycerze chcieli zatrzymać i ją, ale kobieta zwinnie wyminęła jednego, drugiemu zaś dała w twarz. Dostała się do komnaty, ale było już po wszystkim — woda z wiader uciszyła syk płomieni, a teraz nad łożem króla unosiły się tylko poszarzałe strużki dymu. W poszarpanej przez żywioł pościeli leżało ciało mężczyzny. Nawet córka nie potrafiła dopatrzyć się w nim swojego ojca. Po jego długich włosach została tylko ciemna kępka z boku głowy. Skóra stała się obrzydliwym, zwęglonym mięsem, na które nie dało się patrzeć bez mdłości. Nie było już bystrych oczu czy wąskich ust. Nie było już króla Filipa.

Po tym wszystkim nastąpił okres, w którym Śnieżka złamała etykietę — zamknęła się w swojej komnacie, zastawiając komodą drzwi i zasłaniając całkowicie okna. Królewnę otoczył mrok, ciemny jak jej włosy, zimny jak jej skóra. Wystraszona służba nawoływała swą małą panią, rycerze nawet szykowali się do staranowania drzwi, ale królowa ich powstrzymała. Sama siedziała jakiś czas przy wejściu i próbowała dotrzeć do pogrążonej w żalu pasierbicy, nic to jednak nie dało. Królewna spędziła w tym stanie dwa dni. Trzeciego ranka stwierdziła, że nie wytrzyma już dłużej świdrującego dźwięku burczenia w brzuchu i zeszła do sali jadalnej.

Tam zastała królową Helenę — kobieta odziała się w czerń, choć pomiędzy jej krągłymi piersiami zwisał medalion z rubinowym sercem. Rozmowa z macochą trochę pomogła dziewczynce. Królowa z żalem wyjaśniła Śnieżce, że gdy stała się ta tragedia, ona była w ogrodzie i nie mogła w żaden sposób pomóc swojemu mężowi.

Później królewna dowiedziała się, że to musiał być wiatr. Król otworzył okno w sypialni, by przewietrzyć pomieszczenie, a potem położył się do snu. Niemiłosierny wicher wtargnął do komnaty i przewrócił palącą się przy łożu świecę, a ta sprowadziła podstępne jęzory ognia, które otoczyły mężczyznę. Król musiał mieć twardy sen, bo ani ciepło, ani ból nie zmusiły go do odzyskania przytomności. Królewscy medycy stwierdzili, że ich władca prawdopodobnie już się nie obudził. Po wielu rozmyślaniach Śnieżka doszła do wniosku, że to akt łaski.

Na barki dziewczynki padło brzemię żałoby. Wchodziła w wiek dojrzewania, za kilka lat miała włożyć na głowę koronę i objąć rządy nad krajem. Jak jednak miała się do tego przygotować, gdy w nocy często nawiedzały ją koszmary, przez co za dnia nie mogła wykrzesać z siebie energii i skoncentrować się na nauce? Rozmowy z Alys też jej nie pomagały — córka strażnika miała talent mówcy, nie potrafiła jednak usiąść spokojnie i posłuchać. Gdy po raz kolejny chciała coś wtrącić w wypowiedź Śnieżki, królewna kazała jej wynosić się z komnaty i porozmawiać ze świniami. Te przynajmniej mogą słuchać Alys do woli, zwracając ku niej ubłocone ryje. Od tego czasu ciemnowłosa unikała towarzystwa i bywała zrzędliwa, przypominała posępny cień snujący się po murach zamku. Niejeden nauczyciel geografii czy tańca doświadczył jej gniewnych wyrzutów. Ludzie zaczęli szeptać; martwić się, co będzie z Zielonymi Krainami, skoro ich przyszłością jest mrukliwa królewna. W powietrzu pojawiło się jakieś napięcie.

W końcu królowa Helena postanowiła nadać temu kres. Zwolniła wszystkich nauczycieli i sama zajęła się kształceniem podopiecznej. Jej obecność Śnieżka znosiła przyjaźniej; potrafiła ją nakłonić do pracy. A nawet, gdy dziewczyna nie była w nastroju do nauki, królowa nie odpuszczała. Nie była okrutna, ale za to stanowcza i wymagająca. Wprowadziła Śnieżkę w pewien dryg, który pozwolił jej oderwać się od ciężkich myśli. Początkowo królewna czuła do macochy żal, a wcześniejsza sympatia zawisła na włosku. Z czasem jednak przekonała się, że lady Helena chce dla niej jak najlepiej, że spędzany z nią czas jest wartościowy.

Przez te kilka lat obie damy zbliżyły się do siebie. Ciemnowłosa wiedziała, że to dzięki królowej zdołała odsunąć z twarzy całun żałoby i stać się ułożoną, pogodną królewną. Macocha powtarzała, że Śnieżka niebawem poślubi pięknego, szlachetnego młodzieńca i obdarzy królestwo dostatkiem. Śnieżka wierzyła w to z całego serca; miała nadzieję, że tym sposobem zadowoli ojca w Niebie. Wiedziała też, że jeżeli kiedykolwiek byłoby jej dane mieć matkę, wyglądałaby ona właśnie jak lady Helen.

I tylko wyhaftowane oczy królowej Anny wydawały się mienić ze smutkiem. 

Ten rozdział jest takim opisowym przerywnikiem, żeby nakreślić historię Śnieżki i królowej. Pewnie jeszcze nie wszystko jest dla was jasne, ale w następnych rozdziałach nastąpią dalsze wyjaśnienia - tym razem już w lesie, wraz z uciekającą Śnieżką i Gburkiem :D 
Dziękuję też za liczne wypowiedzenie się pod poprzednią notką o naszej królewnie, ulżyło mi, że na tę chwilę jej postać została dobrze przedstawiona ^^
W sobotę znów wyjeżdżam, także z moją aktywnością blogową w te wakacje nieco krucho, niemniej staram się wszystko nadrabiać. 
Miłego wypoczynku! :)