Rozdział XVI{Poszukiwacz królewny}

Raul usłyszał ich, nim jeszcze przybyli. Choć trzymanie warty przekazał tej nocy swojemu przyjacielowi Genrickowi, a sam mógł położyć się i zaczerpnąć sił z dobrego snu, nie potrafił zmrużyć oka. Może dlatego, że trawiła go frustracja? Leżał na twardej ziemi Puszczy Zapomnienia, a za jego nieprzytomnym wzrokiem kryły się myśli o tym, w których miejscach już byli, a które muszą jeszcze odwiedzić w nadziei, że natkną się na tę małą, nierozsądną królewnę.

 I nagle w jego rozmyślania wkradł się szelest. W pierwszej chwili młodzieniec wziął go za podesłaną przez zmęczenie marę, która bledła w zestawieniu z pochrapywaniem odpoczywających towarzyszy i odległymi odgłosami leśnych zwierząt. A jednak ten dźwięk nadal brzmiał, przemykając pomiędzy cieniami i innymi źródłami hałasu.  

Raul powoli dotknął rękojeści leżącego obok niego miecza. Serce biło mu głośniej niż powinno. To wina tych babskich plotek — stwierdził w myślach ze złością. Rozpowiadają o demonach czyhających pod każdym kamieniem tej przeklętej puszczy, a potem człowiek w nocy się boi. Nawet tak dzielny jak ja.  

Ale wtem powietrze przeciął cichy jęk zaskoczenia, dobiegający z miejsca, w którym siedział wartujący Genrick. Raul prędko porzucił rozmyślania o upiornych straszydłach i zerwał się z mieczem w ręku. Teraz potrafił myśleć jedynie o odparciu ataku.

Dla zwiększenia bezpieczeństwa przed pójściem spać zgasili ognisko, dlatego teraz młodzieniec widział niewiele więcej, niż gdyby znajdował się w grobie. Nikłe światło, które płynęło z księżyca i przedzierało się przez palcowate gałęzie drzew, pozwoliło mu jednak zobaczyć zarys kilku sylwetek obok zaatakowanego Genricka. To tam skierował koniec swojego ostrza.   

— Wstawać! Walka! — wykrzyczał do śpiących towarzyszy, a sam uderzył w sylwetkę, która przyciskała lśniący w mroku nóż do szyi przysadzistego mężczyzny imieniem Genrick.

Nieznajomy przeciwnik próbował się bronić, ale czym był jego lichy sztylecik wobec Jęzora Gryfa, długiego miecza o złotej rękojeści i głowicy w kształcie magicznego orła? Szkolony w boju od dziecięcych lat Raul już po chwili wytrącił przeciwnikowi broń z ręki.

Oczywiście zapłaciłby za swoją arogancję, gdyby inny ze zbirów zdołał wbić mu nóż w odsłonięte plecy. Ale nie zdołał, gdyż wołanie przywódcy przegnało sen z powiek pozostałych rycerzy, a ci chwycili swoje ostrza i przystąpili do walki — refleks zaś mieli niezgorszy. Dlatego podczas gdy Raul rozbrajał jednego z bandziorów, dwaj najprędzej przebudzeni mężowie zaatakowali pozostałych trzech rabusiów. Drzemiący las ożył szczękiem krzyżowanej stali i rżących niespokojnie koni.

Zwycięstwo w tej walce już od początku przechylało się na jedną szalę, a gdy do zmagań dołączyło pozostałych dziewięciu rycerzy, zbiry były bez szans. Jasnowłosy przeciwnik Raula próbował dać nogę w ciemną gęstwinę, więc młodzieńcowi pozostało zaatakowanie go od tyłu i powalenie bez ducha na ziemię. Drugi z niegodziwców poległ podczas walki, a widzący tę scenę mężczyzna o łysiejącej czaszce, prędko się poddał, klękając i wnosząc do ciemnego nieba prośby o łaskę.   

Czwarty natomiast, najroślejszy z nich, wciąż wymachiwał potężnymi pięściami, a nawet gdy rycerze przywrócili mu rozsądek kopnięciami, wciąż charczał coś pod nosem i wierzgał nogami. Dyszący z ekscytacji Raul postawił ubłocony but na jego policzku i przyłożył mu Jęzor Gryfa do piersi.

 — Chcieliście nas obrabować, tak? — zapytał młodzieniec całkiem spokojnie, choć w jego oczach tańczyły mściwe iskierki. — Poderżnąć gardła we śnie jak świniom i zostawić na żer wronom?

Silny osobnik o tłustych, brunatnych włosach chciał odpowiedzieć, ale odmówiły mu tego struny głosowe, zalewane krwią z draśniętej szyi. Teraz mógł przekazywać wiadomości tylko oczami, a te były istną burzą z piorunami.

— Nie, panowie! — odpowiedział za niego klęczący żałośnie łysol. Po czole spływały mu stróżki potu. To, w połączeniu ze śmierdzącym ubraniem i ciążącymi nad nim grzechami napawało Raula odrazą tak dużą, że chciał zabić tego mężczyznę i oszczędzić sobie oczu. — Błagam… Przyznaję, chcieliśmy coś od was… pożyczyć, ale zabić? N-nie! Nie jesteśmy mordercami!

— Ale porządnymi ludźmi też nie — stwierdził stanowczo właściciel Jęzora Gryfa, po czym westchnął z udawanym utrapieniem i spojrzał na wysokiego rycerza imieniem Ed, który celował w łysiejącego rabusia. — Dosyć przedstawienia.

Wystraszony mężczyzna zdążył otworzyć oczy do granic możliwości, nim miecz Eda przeciął jego szyję. Trysnęła krew. Niemal bezwłosa głowa oddzieliła się od barków i potoczyła po trawie, wodząc po okolicy rozpostartymi, zastygłymi oczami. Stojący wśród towarzyszy brązowowłosy młodzik wzdrygnął się nieznacznie.

Raul skinął zadowolony głową i spojrzał na wiercącego się pod jego butem mężczyznę. Ten tutaj z pewnością również odczuwał lęk, ale na jego twarzy drgała jedynie furia. Nie ukażesz skruchy, grzeszniku?

— Ty nie będziesz błagał? — mruknął do zbira, przyglądając się uważnie ginącej w mroku twarzy. To jest okrutna twarz. Tacy ludzie są niebezpieczni dla ładnych niewiast i uczciwych wieśniaków. Barczysty mężczyzna zmrużył podkrążone oczy i znów próbował coś powiedzieć, ale z jego suchych, cuchnących ust wydobyło się tylko niezrozumiałe charczenie. I jeszcze krwista wydzielina. Wygląda jak konający dzik.   

Raul westchnął i zadał pierwszy cios, a w jego twarzy na próżno szukać było współczucia. Jęzor Gryfa zanurzył się delikatnie w poruszającej się gwałtownie piersi krnąbrnego mężczyzny. I jeszcze raz, tym razem trochę głębiej i trochę boleśniej. Mężczyzna jęknął i popluł sobie twarz krwią. Ostatni cios był jak błyskawica — jego siła odbierała dar życia. Gdy ostrze wykonało zadanie, młodzieńcowi wymsknął się na usta dumny uśmieszek.  

Tym tak naprawdę jestem, matko — pomyślał, pragnąc wykrzyczeć te słowa prosto w piękną i chłodną twarz lady Aleny. Mieczem, rycerzem, sprawiedliwością. Nie kukłą odzianą w bogate szaty. I moja żona, kimkolwiek będzie, niebawem się o tym przekona.

Początkowo matka nie miała nic przeciwko zamiłowaniu do walki swojego syna. Gdy dochodził do swoich dziesiątych urodzin, pozwalała mu brać drewniany miecz do ręki i wymachiwać nim jak ci dzielni wojownicy, których czyny po dziś dzień opiewają ballady. Kiedy drewniana zabawka zmieniła się w prawdziwą stal, a walka z chłopcami stajennymi w ćwiczenia z doświadczonymi rycerzami, kobieta również nie protestowała albo przynajmniej chowała słowa niezgody dla siebie. Ojciec zaś, lord Robert, był wręcz zachwycony zapałem syna. Czasami po treningu, gdy zasapany Raul wracał z kilkoma nowymi siniakami, mężczyzna mierzwił mu orzechową czuprynę i mówił, że wyrośnie na bohatera. Pewnego razu matka pochwyciła te słowa i powiedziała, że jej syn wyrośnie na bohatera oraz zdobędzie rękę najpiękniejszej damy. Młody Raul ucieszył się z tych zapewnień, ale… nie podejrzewał,  co go czeka.

Zaczęło się już jakieś pięć lat temu, gdy Raul liczył sobie piętnaście lat. Lady Alena nagle zaczęła przejawiać zbytnie zainteresowanie jego życiem — wymyślając najdziwniejsze preteksty, odciągała syna od treningów, zachęcała do lektury ,,mądrych ksiąg’’ i zabierała na różne spotkania towarzyskie. Ani młodzieniec się obejrzał, a pochłonął go świat przepychu, bogactwa i uśmiechów. Ponieważ zaś należał do osób z wyczulonym instynktem przetrwania, nie potrafił stać biernie, i powoli sam stawiał kroki w stronę dostosowania się do tamtego towarzystwa.

To było jak upojenie winem. Dopiero po jakimś czasie Raul zauważył, że częściej nosi na sobie jedwabie niż zbroję, że jego dłonie zapomniały już ciężar ćwiczebnego miecza. Nie mógł powiedzieć, że tamten świat go nie kusił — poznawanie nowych ludzi czy dowiadywanie się ciekawych rzeczy z książek nie było nieprzyjemnym zajęciem, on jednak zakorzenił w sobie inne pragnienie. Jego myśli coraz częściej powracały do miecza, chęci wykazania się, służenia sprawiedliwości. Ale matka deptała te marzenia jak topniejący śnieg pod stopami. A ojciec nie protestował. Był spokojnym człowiekiem i twierdził, że plany jego żony ujmują ambicją i rozsądkiem.

To było za dużo. Syn lorda Roberta pamiętał dzień, w którym przerwał milczenie i cielącą posłuszność wobec rodziców. Postanowił wziąć sobie za tarczę szczerość i z goryczą wyznać wszystko, co kotłowało mu się pod językiem przez ostatnie lata. Lady Alena wysłuchała tego z mrożącym opanowaniem na wypudrowanej twarzy, a potem ostrym jak szpilki głosem wyznała, że jej pierworodny syn nie będzie zajmował się głupotami dla tępych osiłków i że osiągnie w życiu ważne stanowisko. Nie będzie się paprał w pocie i krwi. Uzbroi się w uprzejmości i uśmiechy, czym zdobędzie dobrą partię. Wcześniej Raul nie wiedział, kto w oczach matki jest tą wystarczająco dobrą partią. Dowiedział się dopiero całkiem niedawno.

Królewna Śnieżka.

Wcześniej Raul widział ją tylko przelotnie. W natłoku marzeń o rycerstwie i planów matki o wpływach towarzyskich nie miał czasu na myślenie o miłości. Ciężko mu było również uwierzyć, że przyszła władczyni spośród tych wszystkich kandydatów wybierze akurat jego. W jego rysy została wpleciona uroda, nie mógł zaprzeczyć; miał też odpowiednie urodzenie, a dzięki matce stał się czarującym towarzyszem do rozmowy i tańca, ale czy to mogło wystarczyć?

Do tej pory tego nie wiedział. Gdy na pamiętnym balu udało mu się poprowadzić Śnieżkę w swoje ramiona i zacząć z nią rozmowę, stwierdził, że idzie mu zaskakująco gładko. Dziewczyna śmiała się z jego żartów i oblewała rumieńcem, gdy czarował ją pożądliwymi spojrzeniami. Miał wrażenie, że zabrakło im sekund, by ich usta zetknęły się w pierwszym pocałunku. Czy chciałbym tego? Czy naprawdę bym chciał?

Musiał przyznać, że królewna była miła jego oczom. Porcelanowa cera i piękne tęczówki gołębicy sprawiały, że w pewien sposób jej pragnął. Odkąd rozstali się w tańcu, rozmyślał o tym, jakby to było przesuwać palcem po tej chłodnej, delikatnej, jakby utkanej z płatków śniegu skórze; dotknąć ust czerwonych jak dwie krople krwi... Ale czy zadowolenie z jej ciała mi wystarczy? Spędzili ze sobą jedynie połowę wieczoru, a w większości przypadków to on prowadził rozmowę — nie mógł więc powiedzieć, że prawdziwie poznał swoją domniemaną narzeczoną. Wydawało mu się, że całkiem trafnie potrafi oceniać ludzi, a gdy patrzył na Śnieżkę, wyrobił sobie zdanie, że dziewczyna jest naiwna, kapryśna i wrażliwa. Chwilami miał wrażenie, że trzyma w objęciach dziecko, nie kobietę. Ale… musiał przyznać, że przypadł mu do gustu jej śmiech. Przypominał melodię dzwoneczków poruszanych przez palce wiatru.  

Zatem dlatego jej szukam? — myślał, ilekroć oddawał się na spoczynek po bezowocnej wędrówce po gęstwinie. Dlatego wyruszyłem do Puszczy Zapomnienia i narażam się na kryjące w tym lesie niebezpieczeństwa? By odnaleźć moją królewnę i poprosić o rękę, bo jej pragnę?

Tak z pewnością chciałaby matka.

On sam… Po usłyszeniu wiadomości o zniknięciu Śnieżki doświadczył głównie zdumienia. Wpierw sądził, że to tylko durny kawał, a potem, że dziewczyna uciekła z jakimś innym mężczyzną, ale gdy sytuacja zrobiła się poważna, a królowa obwieściła przed swoimi poddanymi tragedię zniknięcia jej pasierbicy, Raul również postanowił służyć pomocą. Zaprzysiężeni koronie mężowie rozpoczęli poszukiwania po całym kraju, dla niego zaś pozostała przeklinana Puszcza Zapomnienia. No i dobrze. Nikt nie ma żadnej wieści o losach królewny. Może Śnieżka odnajdzie się właśnie tu, w miejscu, gdzie wszystko ulega zapomnieniu?

Raul chciał ją odnaleźć, choć nie był pewien, czy dla matki, dla tronu, czy po prostu z czystej troski o młodą królewnę, która śmiała się tak wdzięcznie wśród migotliwych świateł balu. 

I tak poznaliście Raula. W następnym rozdziale będzie więcej akcji z jego udziałem :P Jestem też ciekawa, jak go odbieracie.