Rozdział I {Ucieczka}

Dawno, dawno temu w odległym królestwie…

Świat pogrążył się w cieniach. Ciężki całun mlecznobiałej mgły przykrył wierzchołki posępnych drzew Puszczy Zapomnienia. Nastała noc, a ojciec powtarzał, że nocą budzą się najszkaradniejsze moce.

Ciemnowłosa dziewczyna zaprzestała na chwilę biegu, a fałdy jej przemalowanej palcami mroku na szaro sukni przestały falować w porywach pędu. Panienka czym prędzej wcisnęła się w objęcia szorstkich gałęzi jednego z buków, jakby był on gotowym nieść pomoc rycerzem. Po jej drżącym ciele i rozbieganym wzroku łatwo można było odgadnąć, że dziewczyna usiłuje ukryć się przed czyimiś oczyma. Biedactwo przytkało sobie nawet dłoń do ust, aby przyciszyć swój śpieszny oddech. Mroczny las rozbrzmiewał pieśnią nocnych zwierząt, ale ona bała się teraz tylko jednego.  

I już wkrótce dane jej było usłyszeć jego zew — nieludzkie wycie, chłodne i długie jak ostrze  przyłożone do białej szyi dziewczyny.

Mogłam się tego spodziewać — pomyślała zrozpaczona nieszczęśnica. Ona nie dałaby mi się tak łatwo wyrwać ze swoich szponów.

Łapy stwora były ciężkie, a na dodatek zakończone długimi pazurami — gdy bestia stawiała kroki, dało się słyszeć rycie końcówek pazurów o ściółkę. Do dziewczyny dochodził także odgłos wciągania powietrza; węszenia jej zapachu. Z żalem przypomniała sobie balię wypełnioną mlekiem i różami, w której zanurzyła się dziś rano, aby zażyć odświeżenia przed balem. Teraz uciekinierka musiała pachnieć wyjątkowo wyraziście.

Oblane strachem dziewczę przez moment rozważało, czy lepiej będzie pozostać na miejscu i modlić się o zamianę w drewnianą rzeźbę, czy też wychylić z kryjówki i spróbować ucieczki. Kiedy jej prześladowca zatrzymał się przy chroniącym ją buku i zaczął wodzić nozdrzami po tylnej części jego pnia, ciemnowłosa podjęła decyzję, puszczając się pędem przez gąszcz. Pantofelki zgubiła już przy strumyku, dlatego teraz jej bose stopy doświadczały ciosów od twardych kamieni i kłujących gałązek, a ona nie miała czasu się uskarżać. Wymyślne fałdy sukni także nie pomagały, co chwila się o coś zaczepiając i zostając szarobłękitnymi strzępkami za uciekinierką.

Stwór w mgnieniu oka ruszył za swoją zdobyczą. Kiedy dziewczyna obejrzała się za siebie, na tle księżycowej poświaty ujrzała sylwetkę ogromnego wilka. To zmusiło ją do przyśpieszenia biegu, na co bestia wydała z siebie złowieszcze charknięcie, podejrzanie przypominające śmiech. Żółte ślepia szydziły sobie z wątłych nóżek ciemnowłosej i z jej głupiej nadziei, że zdoła uciec przed masywnym wilkiem.

I zwierzę z pewnością dopadłoby swoją ofiarę, gdyby nie fakt, że dziewczyna, błądząc w labiryncie mroku i drzew, nastąpiła na pewien zdradliwy obszar. Nie zdążyła przenieść ciężaru na bezpieczny grunt, a zatem mogła tylko krzyknąć, gdy ściółka pod jej stopami niespodziewanie rozstąpiła się i porwała nieszczęśnicę w dół.  

Przez chwilę leciała przez ciemność, czując pod plecami miękką ziemię i uderzając dłońmi o ściany jakiegoś ciasnego koryta. A następnie wylądowała twarzą w mokrej brei. Dziewczyna przez chwilę usiłowała zaczerpnąć tchu. Dopiero potem ostrożnie się podniosła, wodząc wzrokiem po urwisku, z którego właśnie spadła jakimś podziemnym korytarzem, i po niewyraźnie oświetlonej łące, na której się znalazła. Nasłuchiwała wycia lub głośnych kroków, ale las wokół prządł jedynie ciszę.

Panienka, nieco uspokojona, usiłowała wytrzeć swoją twarz z kleistego błota. Musiała przyznać, że nigdy nie miała na swojej skórze takiej warstwy obcej substancji, dlatego chciała się jej jak najprędzej pozbyć. Dobrze, że okoliczna gęstwina zapewniała ciemnowłosej prywatność; gdyby ktoś z dworu zobaczył ją w takim stanie, spaliłaby się ze wstydu.

Nagle poczuła, że się zapada. Znowu. Tym razem wolniej, a przez to bardziej złowieszczo. Wystraszona dziewczyna starała się podnieść, ale lubieżne błoto już trzymało jej nogi w lepkich mackach, a na tym nie zamierzało poprzestać.

— Pomocy! — krzyknęła niewiasta, ale z jej gardła wydarł się bardziej zachrypnięty jęk niż nawołujące słowo. Trudno się dziwić, biegła już od zmierzchu, a wysiłek pozbawił ją sił. Teraz zatem mogła tylko patrzeć, jak bagno ciągnie ją ku dołowi, niby ku czeluści piekieł, gdzie już nie czeka na nią bezpieczne lądowanie.  

Przynajmniej umrę z sercem w piersi — przeszła jej przez głowę mało pocieszająca myśl. W szaroniebieskich oczach dziewczyny zalśniły łzy, starała się jednak nie rozpłakać. Mimo rozpaczliwej pozycji wyprostowała się, na ile mogła i uniosła dumnie podbródek. Jestem królewną, a królewny muszą umierać z godnością.

Linia widoczności dziewczyny coraz bardziej się zniżała, a ona sama była już po szyję w kleistym błocie. Robiło się coraz chłodniej, jakby śmierć już dyszała jej w kark. Włosy królewny, kiedyś piękne, lśniące, niemal utkane z kruczych skrzydeł, teraz były splątane i mokre od potu, a ich wcześniejszy czarny kolor przyćmił brudny brąz. Ojciec mówił jej, że ma skórę jak płatki śniegu — w tej chwili nawet kochający rodzic nie mógłby tego powiedzieć.

Kiedy błoto podeszło dziewczynie pod nos, ciężko jej już było udawać opanowaną. Uniosła desperacko dłonie, jakby szukając w powietrzu palcami jakiejś liny, i z bólem wpatrywała się w ciemnoszare niebo ginące za obłokami mgły — ostatni widok, którym mogły się nasycić oczy królewny, nim zgaśnie w nich blask życia. 

I nagle poczuła, że na jej mokrej, usmarowanej błotem dłoni zaciskają się czyjeś ciepłe palce. Królewna była już niemal cała zanurzona w bagnistej konsystencji, dlatego odpowiedziała tylko błagalnym uściskiem.

— Przecież widzę, że potrzebujesz pomocy — warknął szorstki głos nad nią. Zaczęła się obawiać, że ma do czynienia z kimś niegodziwym, kto dla zwykłej złośliwości zostawi ją na śmierć, ale na szczęście zaraz poczuła silne szarpnięcie, które wyrwało jej głowę ponad warstwę błota. Ciemnowłosa poruszyła chciwie nozdrzami, znów mogąc oddychać, jej powieki zaś mrugały gwałtownie, pragnąc strzepać z siebie mokre grudki. 

— Pomóż mi trochę — upomniał ją ten sam głos. Musiał należeć do mężczyzny, a zatem do kogoś masywniejszego od młodej królewny, lecz wszystko wskazywało na to, że jej wybawiciel nie da rady samodzielnie wyciągnąć jej z bagna.

Lekko zdumiona dziewczyna posłusznie wykorzystała resztki sił, aby walczyć z wciągającym gruntem, a jej towarzysz wytrwale szarpał ją na górę. W końcu wyswobodziła także nogi i z jękiem ulgi runęła w ramiona wybawiciela. Nie spodziewała się tylko, że on przewróci się razem z nią.

— Co robisz, kobieto? — poskarżył się mężczyzna, odgarniając jej długie włosy ze swojej twarzy.

— Racz pan wybaczyć, ale… — zaczęła się tłumaczyć królewna, spoglądając na towarzysza i zamierając w połowie zdania. Jej wzrok padł na niekształtną, niepokojąco dużą głowę z zarośniętą dziko szczęką, groźne, ciemne oczy czarta i śmiesznie małe ciało. Nocą budzą się najszkaradniejsze moce. Dziewczyna odchyliła się lekko, by móc stwierdzić z całą pewnością, że właśnie leży na stworku z opowieści na dobranoc — mieszkającym w czeluściach lasu skrzacie. Z tą różnicą, że te z bajek ubierały się w zielone kubraczki i ciągle miały na ustach uśmiech, ten natomiast marszczył posępnie brwi, odziany w szary, zniszczony płaszcz, a jego mina mogła świadczyć o tym, że zastanawia się, z jakimi przyprawami ugotować upadłą na niego dziewczynę.  

— Jesteś skrzatem — wydusiła w końcu.

— Karłem, panienko, karłem — poprawił ją, nie ukrywając pogardy. — Czy ja mam na głowie szpiczastą czapeczkę i sypię dowcipami?

— Raczej nie… — Ciemnowłosa odchrząknęła dwukrotnie, zdając sobie sprawę, że jej zachowanie nie należało do uprzejmych. — Nie. Przepraszam za tę pomyłkę.  

— Oszczędź sobie. — Karzeł machnął ręką i podniósł się niezgrabnie z ziemi, szybkim wzrokiem lustrując rozmówczynię. — Już, jesteś cała? Znakomicie, czyli możemy się rozstać.  

Królewna też wstała i obserwowała niepewnie, jak jej wybawiciel zbiera do koszyka upuszczone wcześniej grzyby o płaskich kapeluszach i trzonach w kształcie maczugi. Jego inność wpędzała ją w uczucie zakłopotania. Dlaczego nigdy nie widziałam takich jak on? — zastanawiała się. Bramy królewskiego miasta są otwarte dla wszystkich prawych… istot. Ale czy on jest prawy? Czy uratował mnie tylko dla zysku, a za tym skórzanym pasem chowa nóż?

Niziołek pochwycił jej wzrok.

— Nie dostaniesz grzybów, nie myśl o tym — mruknął, choć dziewczyna nie wykluczała myśli, że chciał odwrócić od siebie jej uwagę.

— Nie jestem złodziejką czy niewdzięcznicą — oburzyła się lekko i odgarnęła w tył sklejone błotem włosy. — Jestem Śnieżka, twoja królewna. I chcę ci podziękować za ratunek.

Na spierzchniętych ustach karła pojawił się cierpki uśmieszek, choć w jego oczach przemknęło zaskoczenie.

— Jeśli to prawda, a mam co do tego pewne wątpliwości, twoja władza nie sięga Puszczy Zapomnienia. Tutaj  żyją wyrzutki, my nie słuchamy nikogo. — Wzruszył ramionami i już chciał odejść, w końcu jednak postanowił jeszcze raz obejrzeć za siebie. — I miło mi słyszeć twoje podziękowania, choć mam wrażenie, że wolałabyś wyższego wybawiciela.  

Policzki królewny przybrały jeszcze intensywniejszą barwę różu. Dziewczyna przeklinała w duchu, że dała się zawstydzić jakiemuś zdeformowanemu wyrzutkowi.

— Nie liczy się twój wygląd, a to, co zrobiłeś — oznajmiła dobitnie. Od pni pobliskich drzew odbiło się echo złośliwego śmiechu karła. 

— Naprawdę w to wierzysz?

I ruszył przed siebie z koszykiem grzybów w dłoni. Jego zbyt krótkie nogi zmuszały go do niezgrabnego chodu, ale potrafiły omijać leśne wyboistości. Śnieżka w pierwszej chwili zamierzała iść w przeciwną stronę, żeby nie musieć prosić o łaskę tego nieprzyjemnego człowieczka, który potraktował ją jak głupią gęś, w końcu jednak stwierdziła, że to może być jedyna rozumna istota w tym lesie. Skoro czaiły się tu niebezpieczne zwierzęta i wyjęci spod prawa rabusie, wolała już towarzystwo kogoś, kto przynajmniej nie daje oznak chęci skrzywdzenia jej.

Mnąc w ustach dumę, królewna podwinęła swoją poszarpaną przez zęby lasu suknię i ruszyła za niziołkiem. 

Witam bardzo serdecznie każdego przybłąkanego czytelnika :) 

Podzielenie się z Wami tą historią to dla mnie niemała radość. Cała Rubinowa łza bezpiecznie leży sobie u mnie w dokumencie tekstowym, także myślę, że rozdziały będą się pojawiać do dwóch tygodni. Zachęcam do zerknięcia do podstrony ,,baśnie'', gdzie widnieje fabuła i zwiastun bloga. Jeśli ktoś ma jakieś sugestie, to postaram się jakoś wprowadzić poprawki do tego, co już napisałam. 

Aha, następne rozdziały będą trochę dłuższe :)