Rozdział XXIII{Rycerz, królowa i wilk}

Raul musiał przyznać, że sucha komnata i wygodne łoże poprawiły mu humor, choć wzdragał się przed odczuwaniem wdzięczności wobec tej żmii w ludzkiej skórze. Nie mógł również zapomnieć o Śnieżce. Wciąż widział jej wątłą sylwetkę znikającą pomiędzy dębowymi drzwiami jak w paszczy potwora. Chciał jej ufać i wierzyć, że pokona zło, niemniej było mu wstyd, że grzeje sobie tyłek przed kominkiem, podczas gdy ona szykuje najważniejszy cios. Już widział niezadowoloną minę swojej matki, lady Aleny, już słyszał, jak kobieta mówi: ,,Pozwoliłeś damie zabijać? Czy choć raz możesz nie być takim matołem?!’’.

Westchnął cicho, bo ciężko mu było wytłumaczyć swoje zachowanie. Po prostu odkąd znalazł Śnieżkę nad strumykiem, widział w niej pewną iskrę, której wcześniej tam nie było — a ta mała iskierka sprawiła, że pozwolił królewnie samodzielnie zająć się podstępną macochą.

A szkoda. Takie wiedźmy powinno się pojmać i publicznie stracić, najlepiej w oczyszczających językach płomieni.

Ciszę nocy przerwało pukanie.

— Wejść!

Po chwili w krąg rzucanego przez palenisko światła weszła młoda, jasnowłosa dziewczyna w fartuszku. Jej malinowe usta układały się w nieśmiały, ale pełen serdeczności uśmiech. A w dłoniach trzymała tacę z misą zupy i talerz jagnięciny.

— Jest pan głody? — spytała kucharka pogodnie. Szlachcic nie mógł zaprzeczyć, dlatego skinął głową, a dziewczyna ruszyła w stronę drewnianego stołu przy oknie. Raul nie poświęcał jej większej uwagi do czasu, gdy jasnowłosa potknęła się o zawinięty rąbek dywanu. Na chwilę straciła panowanie nad tacą; misa zsunęła się i brawurowo roztłukła w chwili zderzenia z podłożem, a mieszczący się w nim barszcz falami rozbryzgał się wokół. Kucharka znieruchomiała.  

Raul zerwał się z miejsca.

— Niech pan wybaczy, błagam…! Dziś ważny dzień, wróciła do nas królewna. To naturalne, że jestem troszkę rozkojarzona — trajkotała przepraszająco dziewczyna, zagarniając szczątki misy. Raul uklęknął obok niej i zaczął robić to samo, chociaż nie za bardzo wiedział dlaczego. Może po prostu w tych chwilach napięcia potrzebował czymś zająć ręce.

— Skoro tak się tym przejmujesz, musisz naprawdę miłować królewnę — stwierdził, zakładając na usta wymuszony uśmiech. Dziewczyna jednak odpowiedziała mu szczerą, radosną miną.

— Zgadza się, królewna jest mi bardzo bliska, panie. — Nagle jej zielone oczy zamigotały tajemniczo, a ona przybliżyła się do młodzieńca tak, że dzieliły ich tylko cale. — Opowiedziała mi o waszym planie. Wierzę w nią, ale za pańskim pozwoleniem, co z pana za mężczyzna i rycerz, skoro pozwolił jej pan walczyć samotnie?

Mówiła to bez złośliwości, z lekkim, uroczym wyrzutem w spojrzeniu, ale Raul poczuł się dotknięty, bo nadała jego wątpliwościom dźwięk. Jego mina schłodniała.  

— Nie wiem, skąd to wszystko wiesz, wścibska dziewko, ale wierz mi, nie chciałem zostawić jej samej. To ona się uparła. Cały czas drżę o jej los. I jestem gotów zaatakować, gdyby coś poszło nie tak.

— Kocha ją pan?

W oczach tej dziewczyny było tyle jasnych punkcików, pełnych nadziei i marzeń, ale dla młodzieńca odpowiedź nie była równie oczywista. I jakkolwiek by ona brzmiała, nie zamierzał się z nią dzielić z tą służebną dziewką, która równie dobrze mogła być na usługach królowej.

— A ty? — zarzucił. — Czy twa miłość do królewny jest wystarczająco duża, by jej nie zdradzić?

— Zdradzić?! Jestem po waszej stronie i ponadto…

Nagle jednak skrzypnęły drzwi i do komnaty wszedł brązowowłosy chłopak, który na widok ich dwójki niemal stykającej się nosami spuścił wzrok. Zirytowany Raul podniósł się z miejsca.  

— Co jest, braciszku?

— Ja tylko chciałem… — Przybysz spojrzał nieufanie na kucharkę. — Dowiedzieć się, czy na razie wszystko jest bez zmian.

Chciałeś powiedzieć — czy dalej siedzimy bezczynnie.

— Tak, musimy nabrać sił — odrzekł Raul spokojnie.  

— Dobrze, rozumiem, w takim razie… dobranoc.

— Dobranoc, Lawin.

Raul odprowadził brata wzrokiem aż do drzwi. Podejrzewał, że chłopak czuje się dość niepewnie wśród murów zamku czarownicy. Po raz pierwszy zadał sobie pytanie, czy chęć trzymania go blisko siebie to opłacalne działanie.

Właśnie miał obrócić się ku kucharce i dokładniej ją wypytać, gdy do komnaty weszła kolejna postać — królowa we własnej osobie. Raul zesztywniał, patrząc, jak ta wiedźma zbliża się do niego powolnym, wdzięcznym krokiem, obleczona w suknię z czerwono-białym motywem szachownicy. Jest piękna, muszę przyznać, ale jej oczy są trucizną.

— Czy ten młodzieniec, którego minęłam po drodze, to twój brat? — spytała na wstępie lekkim tonem. — Widziałam pewne podobieństwo.

— Zgadza się, Wasza Miłość.

Szlachcic uważnie obserwował kobietę, gotowy zareagować na najmniejszy ruch. Słyszał za sobą pocieranie materiału o podłogę, a zatem ta zadziorna kucharka skryła się w cieniu wykonywanej roboty.

Królowa podeszła bliżej.

— Hm, przyznam, że nie wiem o mieszkańcach Bukowego Dworu tyle, ile bym chciała, a przecież teraz będzie o was głośno w królestwie.

— Rad jestem, że to słyszę. Chowam nadzieję, że obecna sytuacja zbliży do siebie królewski zamek i Bukowy Dwór.

Coś zabłysło w jej szmaragdowych oczach, jakby właśnie to chciała usłyszeć.

— O tak, może nawet tak bardzo, jak w moich marzeniach. Przyprowadzając do mnie Śnieżkę, wykazałeś się niezłomnością, a także wielką troską. Śmiem twierdzić, że moja pasierbica jest ci bliska.

Macki nieprzyjemnego chłodu owinęły się wokół szyi młodzieńca, bo nie był pewien, dokąd prowadzi ta rozmowa. Chce nas zeswatać? A może jestem dla niej niewygodny? Wiedział za to, że szorująca kucharka łapczywie nadstawia ucha i w tej chwili ucieszył się, że nie jest w komnacie sam, że ma kogoś po swojej stronie.

— To prawda — zdecydował się odpowiedzieć i rozciągnąć usta w przyjacielskim uśmiechu.

— Kochasz ją, mój dzielny panie?

Rozległ się cichy trzask za jego plecami — pewnie kucharka z nieuwagi nadepnęła na odłamek naczynia. Raul miał wrażenie, że coś w jego sercu również trzasnęło. Sam nie wiedział, dlaczego znów się wahał. Śnieżka miała wszystko, była wszystkim, na co nakierowywała go matka. On sam był pod wrażeniem jej urody, podziwiał ją za odwagę i pragnął być przy niej, a jednak… coś w nim szeptało, że kocha ją bardziej jak swoją panią niż kobietę. Może właśnie dlatego, że za bardzo wpasowywała się w narzucone przez matkę ramy? Może z powodu jej zmiany w lesie? A może po prostu brakło im czasu, by obudzić w sobie wzajemne pożądanie?

— Tak, Wasza Miłość.

— Znakomicie, gdyż ona również chowa ku tobie uczucie. Wiesz, dokąd zmierzam, mój panie? Śnieżka to młoda, zagubiona dziewczyna. Potrzeba jej miłości i to takiej, którą może dać mężczyzna. — Uśmiech królowej był jak zakrwawiony sierp. — To znów przywróci ją do życia.

Ostrożnie.  

— Zawsze marzyłem, by poślubić królewnę.  

— A ja zawsze marzyłam, by moja pasierbica zawarła szczęśliwe małżeństwo. Cieszę się, że doszliśmy do porozumienia. Zechcesz pójść ze mną? — spytała wiedźma pogodnym tonem, wyciągając ku niemu swą szponiastą rękę. — Chcę ci coś pokazać, Raulu. Mogę zwać cię po imieniu, prawda?

— To będzie zaszczyt, pani.

Ujął ją pod rękę i dał poprowadzić się korytarzami, żałując, że nie czuje przy sobie ciężaru pozostawionego w komnacie Jęzora Gryfa.

Zamek już spał, pogrożony w cieniach. Za łukami mijanych okien padały płatki śniegu. Atmosfera była wyścielona takim spokojem, że Raul uznał to za niepokojące. Wolną dłonią ostrożnie wymacał ostatni przedmiot nadziei — przypięty do pasa sztylecik, z którym nigdy się nie rozstawał. Miał umowę ze Śnieżką, ale skoro obiekt ich ataku szedł z nim ramię w ramię, powinien spróbować. Musiał spróbować. Może wtedy sumienie i ta mała kucharka dadzą mi spokój!

Powoli wyjął z pochwy ostrze. Mierzył w samo serce. Gdy jednak koniec sztyletu znalazł się tuż przy jej ciele, wiedźma zmieniła się w ulotny, czerwony dym, z którego dobywało się echo kpiącego śmiechu. Zdezorientowany młodzieniec zamachał sztyletem na wszystkie strony, mając wrażenie, że walczy z duchem. Wtem jednak przed jego nosem wybuchł wypełniony siarką kłąb — i zaraz potem zniknął korytarz i dekorująca go zbroja rycerza, uleciały kolory rzeczywistości, a szlachcic znalazł się pośród oparów bladoróżowej mgły.

Słyszał tylko swój przyśpieszony oddech. Czy ja umarłem? Cóż to za gierki?! Zaciskał i rozkurczał palce, ale nie wyczuł między nimi swojego sztyletu, jakby ostrze również zmieniło się w mgłę.

— Wiedziałam, że jesteś w spisku — usłyszał władczy i drwiący głos królowej, sączący się gdzieś z góry. — Taki zapalczywy młodzieniec nie może się powstrzymać przed zdobyciem chwały, prawda? Nie martw się, dam ci sławę, choć może nie tą, o której marzysz.  

Jej słowa pozwoliły Raulowi nakarmić swój lęk gniewem.

— Cokolwiek dla mnie planujesz, wiedźmo, nie oprę ci się! — wydarł się, by bez względu na jej lokalizację, dobrze go usłyszała. — Będę walczył do ostatniej kropli krwi w żyłach!

— Och, wierzę ci, ale pamiętaj, że mam też twojego słodkiego braciszka. Nie chciałbyś chyba, bym pozbawiła go serca?

— Lawin — szepnął porażony, oczami wyobraźni widząc drobne, nieruchome ciało brata z dziurą ziejącą w miejscu serca. Nie mógł, obiecał sobie… — Nie waż się go tknąć!

— Czy mamy zatem układ?

Teraz w umyśle Raula o uwagę walczyły dwie twarze — wystraszona Lawina i pełna zapału Śnieżki. Młodzieniec wiedział, że kogoś z nich zawiedzie i przez tego znienawidził królową jeszcze bardziej.

— Tak, wiedźmo — wycedził w końcu ponuro, gdyż bierność w takiej sytuacji była ujmą na jego honorze, skazą na sumieniu.

— Znakomicie! — Usatysfakcjonowany głos potoczył się echem po odrealnionej okolicy, aż w końcu ucichł zupełnie, pozostawiając po sobie pustkę i napięcie. Podstępna mgła opadła jak pąsowy szal, a Raul pojął, że znalazł się za kratami celi. 

Była jeszcze jedna rzecz do zrobienia.

Królowa zawsze dążyła do perfekcji — jeśli już wciela swoje plany w życie i ustawia na miejscach aktorów swojego przedstawienia, nie mogła nikogo pominąć. Śnieżka odpoczywała po ciężkich przeżyciach, a Raul miał czekać na odpowiedni moment w celi. Pozostali jeszcze jego towarzysze — braciszek o słodkim, szybko bijącym tonie serca; wysoki, hardy rycerz i drugi, jasnowłosy. Helena nie miała wątpliwości, że również są w spisku, że wiedzą zbyt wiele.  

Nie mogła ich jednak zabić. Ten młodzieniaszek chroniony był układem, jaki zawarła z Raulem, a jeśli ci dwaj mężczyźni zniknęliby tak nagle, służba zaczęłaby pytać. Kobieta nie mogła jednak pozwolić, by niewyparzone usta zatruły jej wizerunek.

Odbicie lustrzane miało rozwiązanie i Helena zamierzała wcielić je w życie.

Jeszcze tej samej nocy zamknęła się w swojej tajemnej komnacie i rozpaliła ogień pod kotłem. Lubiła spoglądać na bulgoczący wywar, lubiła tworzyć płynne czary. Moja matka się nie myliła. Magia to potęga. Helena po raz kolejny cieszyła się, że w jej dłoniach leży taka moc.

Na czarującą w pocie czoła wiedźmę zza szklanych ścian spoglądały stojące na półce serca. Zawsze, gdy królowa była w pobliżu, poruszały się niespokojnie, może z utęsknieniem? Helena była dumna ze swojej kolekcji, w której mieściły się bijące organy złotogrzywego lwa i białego królika z Czerwonych Krain, a także trofea z chłodniejszego królestwa — pięknego, długonogiego jelenia i srebrnego, żywiącego się mięsem jednorożca. Forwin zdobył je dla niej w Puszczy Zapomnienia, bo ona sama nie mogła bez podejrzeń udać się do lasu. W słojach drgały też — a może przede wszystkim — serca ludzkie. Wielkie, czerwone i gniewne Królowej Kier, słodkie i smutne króla Filipa, a także kilku osób, które nadszarpały nerwy królowej. W sercach tkwi moja miłość i nienawiść. Moja siła. Coś na dnie umysłu wiedźmy przypomniało sobie, że kiedyś się ich bała.     

Nagle, gdy wywar przybrał już właściwą, woskową barwę, kobieta usłyszała dźwięk ciężkich kroków. Przez wnękę do komnaty wszedł jej sługa — jedyny, przy którym nie musiała zakładać fałszywych masek i który sam musiał milczeć, skrępowany łańcuchem przysięgi. Zarośnięte, dobrze zbudowane ciało mężczyzny okrywały ciemne płachty zniszczonej szaty. Jego oczy świeciły w półmroku żółtym blaskiem, choć królowa pamiętała, że kiedyś miały barwę stali. Był pierwszym mężczyzną, którego pokochałam.

I największą pomyłką.

To stało się, gdy królowa była niewiele starsza od Śnieżki; swoje rdzawe włosy czesała w dwa urocze warkocze, a jej ręce plamiły się tylko sercami drobnych zwierząt. W dzieciństwie matka nie poświęcała jej zbyt wiele czasu, gdy zaś dojrzała, Królowa Kier rozchorowała się i domagała uwagi córki. Helena spędzała długie godziny przy łożu słabej matki, wysłuchując jej ględzenia. Oczywiście martwiła się o stan zdrowia rodzicielki, złościło ją jednak niepotrzebne dramatyzowanie. Przecież słyszała bicie jej serca i czuła, że kobieta nie umrze. Medycy również twierdzili, że fizycznie ich pani jest zdrowa. Co ciekawe, po zapadnięciu na tę dziwną chorobę, Królowa Kier przestała oglądać egzekucje głów, jakby od tego krwawego widowiska rozbolała ją jej własna.  

Niepewny stan zdrowia matki i konieczność doglądania jej odbiły się na twarzy Heleny znużeniem. Nawet uciekanie do pachnącego ogrodu róż nie przynosiło odpowiedniej ulgi. I wtedy właśnie na drodze nieszczęsnej panienki zaczął pojawiać się kapitan straży — rosły, odważny, starszy o dekadę sir Forwin z Gąsienicowych Pól. Dotrzymywał jej towarzystwa w ogrodzie. Przy nim dziewczyna zaczęła żyć od nowa; czuła, że jego silne dłonie obronią ją przed złymi szeptami luster. To był pierwszy okres, w którym ich moc zelżała jak przytłumiona świeca. Helena wiedziała, co powiedziałaby matka na romans córki ze swoim strażnikiem, nie dbała o to jednak. Liczyło się to, że ktoś wreszcie był przy niej i rozpogadzał, że całował ją jak swój najdroższy skarb.

To były piękne, jakby oblane miodem chwile. Dopiero po jakimś czasie dziewczyna zaczęła słyszeć w rytmie serca Forwina coś niepokojącego, jakby jakąś płochliwość, wyrzuty sumienia. Pewnego ciepłego wieczora, gdy wracała z sypialni narzekającej matki, postanowiła udać się jeszcze do ogrodu. Tam zaś zastała przerażający widok, który rozdarł jej młode serce na pół. Forwin stał wśród grządek jej róż i obejmował jakąś smukłą, złotowłosą dziewkę. Helena znała nawet jej twarz — w myślach nazywała ją Dziewczyną od Flamingów. To ona zajmowała się tymi zwierzętami, gdy kończono grę w krokieta. A teraz bezwstydnie błądziła dłońmi po ciele jej ukochanego, on natomiast wydawał się zachwycony; całował jej usta z jeszcze większą namiętnością niż tą, którą podarowywał Helenie.

Zraniona córka Królowej Kier natychmiast przerwała te czułości. Wypełniała ją nieznana dotąd lawa uczuć. Jej dłonie zaiskrzyły się na czerwono, a płynąca z nich magia przewróciła zakochane gołąbki na ziemię. Zaskoczony Forwin usiłował się tłumaczyć, zapewniał, że to Helenę kocha bardziej, błagał o życie złotowłosej, ale czarownica nie dopuszczała do siebie tych trujących słów. Sięgnęła po podłe serce dziewki, przebijając palcami jej miękkie ciało i kruche kości. Dziewczyna od flamingów zamarła z przerażeniem w oczach.

Następnie przyszła kolej na Forwina, który oddychał ciężko na trawie i szeptał błagania. Przypominał skamlające zwierzę, którego skusił byle kąsek mięsa. Dlatego Helena przeklęła go czarami, nakładając na niego cień wilka. „Chcesz żyć, mój kapitanie?’’ — spytała chłodno, a on skinął głową, z której zaczęły wyrastać coraz to nowsze kosmyki włosów. „Przysięgnij, że będziesz mi służyć’’. I zrobił to, oddając się jej woli. Odtąd był jej wilczym strażnikiem. Wiedział, że za nieposłuszeństwo czeka go coś gorszego niż śmierć.  

Teraz Forwin stał boso i czekał, aż jego pani przeleje do fiolki część wywaru. Jego świecące ślepia były zasklepioną niemocą i nienawiścią. I strachem. Królowa lubiła, gdy po jego twarzy przemykało to uczucie. Było zapłatą za jej złamane serce.

— Dopilnuj, by nasi trzej rycerze to wypili — rozkazała, ostrożnie podając lśniącą woskową poświatą fiolkę do jego brudnych dłoni. Wilkołak skinął głową z twarzą bez wyrazu. Kobieta uśmiechnęła się władczo. — I znajdź mi pozostałych członków tej dzielnej gromadki. Wiesz, jak wyglądają, prawda?

— Tak, pani… Obserwowałem ich — przyznał, unosząc kącik ust. Helena postukała palcem o brodę, zastanawiając się, czy mężczyzna wiedział o planie Śnieżki. Może podsłuchał pewne słowa, ale przypadkowo nie zdążył mnie o nich powiadomić?  

Tak naprawdę tylko raz wykazał się nieposłuszeństwem. To było na początku ich mieszkania w zamku. Dostał za zadanie zabić pomywaczkę, która zaprowadziła ich do tej ukrytej komnaty i zajęła się oczyszczeniem jej z pajęczyn. Królowa była dziewczynie wdzięczna, ale nie mogła pozwolić sobie na niewygodnych świadków. Wtedy Forwin zawahał się, próbował przekonać swoją panią do łagodniejszego rozwiązania. Może ta dziewka przypominała mu o utraconej Dziewczynie od Flamingów? Jakiekolwiek powody kłębiły się mu w tym zawszonym łbie, Helena szybko się ich pozbyła, przykuwając go do ściany ciężkim łańcuchem. Nosił metalową obrożę jak prawdziwy pies, a ona powoli podpalała jego łapy złośliwymi płomykami. Pamiętała, że wył z bólu, a jego ciało zmieniało się fragmentami, jakby wahało się pomiędzy człowiekiem a wilkiem. W końcu mężczyzna zgodził się uciszyć pomywaczkę i już nigdy nie okazywał skrupułów. Zabijał, kogo mu zleciła, ostrzem lub kłami. Był nawet gotów zgładzić słodką królewnę.
   — Doskonale. Znajdziesz ich w karczmie „Złota Podkowa’’. — Królowa machnęła ręką. — Zrób zatem użytek ze swoich zębów, żeby ci się nie stępiły.

Niemal słyszała powstrzymywany w gardle mężczyzny warkot. Byłeś moim szczęściem. Teraz będziesz cierpiał do końca swoich parszywych dni.

— Wszyscy mają umrzeć? — zapytał głucho.

— Zgadza się. — Przymrużyła oczy. — I zrób to po cichu.

— Tak jest, pani. Do świtu nie będą cię już niepokoić.

Po chwili wilczy sługa odszedł, szurając po ziemi wytartym płaszczem. Mój szczur, ślizgający się przez kanały zamku. Helena po raz kolejny zadała sobie pytanie, dlaczego wtedy go nie zgładziła, dlaczego nie wyrwała mu serca jak Dziewczynie od Flamingów i nie umieściła go w swojej kolekcji jako trofeum zemsty. Owszem, był przydatny i swoim cierpieniem sprawiał jej satysfakcję, ale czy wiedziała to tamtego wieczora, gdy miłość zmieniła się w nienawiść? Nie zasługiwał na łaskę śmierci — stwierdziła. Nigdy też go nie kochałam. Gdyby tak było, jego serce znalazłoby się w słoju, tak jak serce mojego kochanego Filipa.

Wiedźma zbliżyła się do słoja podpisanego odpowiednim imieniem. Przyłożyła palec do szklanej szyby, a do jej wewnętrznej strony przylgnęło serce. Helena przywołała w pamięci spokojne, szafirowe oczy i ciepło ust ukochanego, myśląc sobie, że jej serce kiedyś spocznie w tym samym słoju.

 

Drozd przysiadł na parapecie i bystrze przyglądał się komnacie, od której oddzielała go szklana ściana. Była zima, więc nie miał co liczyć, że ktoś będzie chciał otworzyć okno. Pozostało mu obserwowanie.

Kobieta o włosach jak zachód słońca obudziła się, zawołała inną kobietę, a ta pomogła jej przywdziać codzienny strój. Ta pierwsza, która wydawała się również ważniejszą i niebezpieczniejszą, miała na ustach lekki, zagadkowy uśmiech. Często spoglądała w bok, gdzie stał przykryty płótnem przedmiot.

Po jakimś czasie opuściła komnatę.

Ptak potrząsnął brązowymi piórami, by uwolnić się od osiadłych na nich białych płatków. Jego cienkie nóżki zdrętwiały od chłodu, nie poddawał się jednak. Nie chciał zawieść swojego przyjaciela.

W końcu do komnaty weszła dziewczyna w szarym stroju i zaczęła uwijać się przy łożu. Drozd wyczuł okazję i zaczął stukać dzióbkiem o szybę. Po kilku uderzeniach nieznajoma go usłyszała. Jej obsypana piegami twarz spoglądała na niego ze zdumieniem i zaciekawieniem. Ptak nie przestawał stukać w szkło, aż w końcu „ofiara’’ zbliżyła się do okna, a jej usta poruszyły się, jakby w pytaniu. Stworzonko przechyliło ponaglająco łebek — służka dała się zmanipulować i uchyliła okiennicę. Możliwe, że chciała tylko pogłaskać niespodziewanego gościa, ale ten skorzystał z okazji i wleciał do ciepłego wnętrza, pozostawiając po sobie kilka drobinek śniegu.

Dziewczyna jęknęła i zaczęła machać gorączkowo rękami, usiłując złapać nieproszone zwierzątko, ale drozd trzymał się sklepienia pomieszczenia i pozostawał nieuchwytny. W końcu służka pogroziła mu palcem i wybiegła z komnaty. Zanim wróciła z koleżanką, ptak zdołał już ukryć się pod łożem. Słyszał ich niepewne głosy, a potem zrozumiał, że zaniechały poszukiwań, może uznając, że już wyleciał.

Minęło kilka chwil i stukot ich ciężkich chodaków się oddalił.

Zadowolony ptak przyfrunął do dębowej szafy, której drzwi były lekko uchylone. Był tylko małym stworzonkiem, ale życie w Puszczy Zapomnienia nauczyło go rozpoznawania magii, a teraz właśnie czuł, że w środku mebla znajduje się coś niecodziennego, tajemniczego, zakazanego. Z niejakim trudem wsunął się w szczelinę pomiędzy skrzydłami szafy i poleciał ostrożnie przez tunel ciemności. Po pewnym czasie ujrzał światło. To pochodnie — paliły się w kilku miejscach jak małe, ogniste słońca. Pod jedną z nich leżał największy wilk, jakiego w życiu widział. Miał czarnobrązową sierść, a coś w pozie jego leżenia wydawało się ludzkie. Drozd po cichu przeleciał mu nad łbem i wcisnął się pomiędzy kraty, które stanowiły żelazne drzwi jakiejś małej, przytulnej komnaty.

Na łożu spoczywała dziewczyna. Choć teraz miała na sobie porządniejsze ubranie, drozd poznał jej bladą, miłą twarzyczkę. Jej pierś poruszała się miarowo, a ciemne rzęsy rzucały cień na policzki.

Ptak przez chwilę patrzył na swoją śpiącą przyjaciółkę. Dlaczego tkwiła tutaj, w ukryciu, pod pieczą tego stwora? Coś było nie tak! Ale jak to przekazać?

Drozd krążył chwilę wokół niej, aż w końcu nie przyszło mi na myśl nic lepszego od włosów. Ostrożnie zacisnął kończyny na pasemku jasnolicej dziewczyny i pociągnął. W szponach zostało mu kilka ciemnych nitek. Z cichym szelestem wzbił się w górę, by wrócić do Puszczy Zapomnienia.  

Ten rozdział to taka mieszanka. Trochę perypetii Raula, trochę królowej... Wiem, że sceny z Czerwonych Krain mogą być niejasne, ale niebawem pojawi się tutaj pełna retrospekcja i te wątki zostaną wyjaśnione.

 Liczę, że jakoś się trzymacie fizycznie i psychicznie, bo teraz czeka nas wszystkich ponury okres :P