Rozdział XX{Nadzieja płatków śniegu}

— Jesteśmy niemalże na miejscu — oznajmił w końcu Raul, pozwalając sobie na uśmieszek zadowolenia. Ponieważ stali na wzniesieniu, Śnieżka z łatwością mogła ujrzeć rozbity w dole obóz rycerzy. Z tej odległości mężczyźni wydawali się jedynie ciemnymi plamami, krzątającymi się nerwowo wśród nagich krzewów, w przełyku dwóch łagodnie uformowanych wzgórz.

Znam to miejsce — pomyślała nagle królewna. To dolinka Roszpunki i Flynna. Chyba nie będą zadowoleni z obecności tych ludzi. Moich ludzi.

— Powiedziałeś im, dokąd się udajesz? — spytała dziewczyna. Widziała w dole dwójkę mężczyzn zajadle dyskutujących na jakiś temat. Ich podniesione głosy docierały do niej w strzępkach.

— Myślałem, że zdążę wrócić przed ich przebudzeniem — wyjaśnił szlachcic, przybierając przepraszającą minę. — Chodźmy, pani.

Zeszli na dół strumieniem barwnych liści. Raul zaproponował dziewczynie swoją dłoń, którą Śnieżka przyjęła, wiedząc, że tak będą się lepiej prezentować. Zgromadzeni w dolince rycerze przerwali kłótnię, patrząc pełnymi zdumienia oczami na zbliżającą się do nich dwójkę postaci. Jeden z kłócących się mężczyzn, wysoki, ciemnowłosy rycerz o spokojnym spojrzeniu, wyszczerzył zęby w radosnym uśmiechu.

— Raul, dobrze, że jesteś! Mieliśmy pewien problem, co poczynić z twoim zniknięciem. Ja mówiłem, że zapewne poszedłeś na zwiady, ale niektórzy byli skorzy uwierzyć, że coś ci się stało…

Po ustach Raula przebiegł ledwo zauważalny uśmieszek, który jednak zamarł, gdy odezwał się kolejny z rycerzy — młody chłopak o orzechowej czuprynie, delikatnym puszku na brodzie i napiętych ze złości rysach twarzy.

— Jesteś naszym przywódcą! — wyrzucił niewiarygodnie śmiało jak na swoją pozycję w drużynie. — Nie możesz tak znikać bez słowa, a następnie wracać z jakąś znalezioną nie wiadomo gdzie żebraczką!

Oczy tego młodzieńca miały tę samą barwę co u Raula, a jednak tkwiło w nich ślepe przeświadczenie o nędzności stojącej przed nim dziewczyny. Śnieżka bezwiednie przesunęła wzrokiem po futrzanym kożuchu otulającym jej ramiona i już zamierzała uświadomić wszystkich co do swojej tożsamości, ale uprzedził ją jej towarzysz z balu:

— Wstydź się, braciszku. Mówisz o naszej królewnie. — Raul uniósł wyżej rękę dziewczyny. — Przyjaciele, znalazłem naszą zgubę, królewnę Śnieżkę!

Dziewczyna podniosła dumnie brodę, choć wiedziała, że nic nie zdoła nadać jej obecnemu stanowi królewskiego blasku. Rycerze przyjęli tę wieść w różnoraki sposób. Większość pokonała niedowierzanie i opadła na kolana z pozdrowieniem na ustach, dwóch jednak nie potrafiło zdobyć się na nic więcej niż zdumiony, nieufny wzrok. Młodzik, który okazał się być bratem Raula, zesztywniał i poróżowiał na policzkach.

— W-wybacz, pani… nie chciałem cię urazić — wyjąkał, klękając niezgrabnie. Królewna stwierdziła, że w nim i jego bracie tkwią zupełnie inne duchy, ciężko jej jednak było mieć pretensje, że chłopak nie rozpoznał w niej swojej władczyni. Sama gdy patrzyła na swoje niewyraźne odbicie w kałuży, widziała ciało jakiejś innej dziewczyny.

— Nie chcę waszych przeprosin, tylko pomocy.

 Raul skinął głową.

— Królewna chce wam opowiedzieć coś bardzo ważnego. Usiądźcie i posłuchajcie, z czym przyjdzie nam się zmierzyć.

Rycerze spełnili prośbę swojego dowódcy, zajmując miejsca w nierównym pierścieniu wokół Śnieżki. Dziewczyna czuła się gorzej, dzieląc się swoją historią nie z dwoma zaufanymi ludźmi w zaciszu groty, a z nieznanymi jej osobami, których oczy patrzyły niepewnie na to, co pozostało z ich pięknej królewny. Wiedziała jednak, że nie może milczeć. Wymieniła szybkie spojrzenie z Raulem, po czym opowiedziała, co odkryła w tajemnej komnacie królowej Heleny, gdzie skryła się po ucieczce do Puszczy Zapomnienia i jakiego czynu zamierza dopuścić się po powrocie do zamku. Jej słowa skrzętnie omijały kwestię Gburka, wymazując jego postać z groty i leśnych przygód. Królewna pozwoliła myśleć tym ludziom, że sama znalazła kryjówkę i zdobywała jedzenie, czym z pewnością zyskała u nich jakąś myśl podziwu — w końcu która panna zdołałaby przetrwać sama w lesie? Chciała utkać obraz siebie twardszej, niż była w rzeczywistości, a przy tym ukryć karła przed wiedzą mieszkańców miasta. To nie pora, by uwypuklać jego zalety. Teraz niech wszyscy skupią się na królowej. Jeszcze inną kwestią był fakt, że mówienie o Gburku byłoby teraz przystawieniem ust do płomieni.

W oczach Raula widziała pewne zaskoczenie brakiem wspomnienia o karle, ale jaki powód  do pretensji mógłby mieć szlachcic? Nie zapałał do Gburka sympatią, a pominięcie jego udziału w wydarzeniach było znakomitą okazją, by zapomnieć, że Śnieżka wygoniła młodzieńca z groty, aby poświęcić uwagę zdeformowanemu człowieczkowi. Kiedyś i tak będziesz musiał się zmierzyć z tą prawdą, Raulu.

Ale nie teraz. Opowieść Śnieżki nie pozostała w rycerzach bez echa. Wysoki mężczyzna, który przedstawił się jako sir Ed, począł śmiałym głosem deklarować, że chętnie pomoże w przebiciu serca wiedźmy, grubas o imieniu Gob zaklinał się, że nigdy nie ufał tym zawistnym, szmaragdowym oczom królowej, a jeszcze inni wyrażali swoje niedowierzenie, że kobieta może być tak okrutna i wyrwać serce z piersi umiłowanego męża. Brat Raula wyglądał zaś tak, jakby zaraz miał się rozpłakać.

Po chwili chaotycznej wymiany zdań, która musiała spłoszyć zwierzęta w zasięgu całej dolinki, przywódca drużyny powstał i nakazał spokój, by dać szansę stworzeniu strategii. W blasku dnia jego oczy jarzyły się zachwycająco i Śnieżka nie wątpiła, że w chwili triumfu nad królową wyglądałby jak anioł zemsty. Gdybym mu pozwoliła. Ale dyskusja na ten temat została już przeprowadzona, a ona dała mu do zrozumienia, że to ona ma być tą, która będzie dzierżyła sztylet. Teraz oznajmiła im to samo.

Spodziewała się ich zdumienia, wymienianych między sobą w zakłopotaniu spojrzeń i otwieranych w proteście ust. ,,To nie jest zadanie dla damy’’ — wołali. ,,Nie możesz splamić swoich śnieżnobiałych dłoni’’. ,,Jesteś najodważniejszą z królewn, ale pozwól, że twoi rycerze zemszczą się za ciebie’’. 

Królowa nie przejmowała się, co przystoi damom a co nie, moje dłonie już nie są białe i czyste, a żaden z was nie zdoła podejść do mojej macochy wystarczająco blisko, by zadać cios. Ona też ma swoich rycerzy — mogłaby im powiedzieć Śnieżka, ale nie chciała urazić ich dumy.

— Jestem waszą panią i już postanowiłam — uciszyła ich, a potem przybrała nieco łagodniejszą minę. — Będę wam wdzięczna za dostarczenie bezpiecznie na zamek i gotowość pomocy, gdyby coś poszło niezgodnie z planem.

— A jaki jest plan, Śnieżko? — zapytał Raul, a jego oczy były polem bitwy pomiędzy niezgodą a akceptacją.

Dłoń dziewczyny powędrowała nieświadomie do jej obciętych włosów. Powróciła pamięcią do tych nocy pod dachem groty Gburka, gdzie na brzoskwiniowym płótnie przymkniętych powiek widziała odzianą w czerwień postać królowej, a ona rozmyślała nad zemstą.

— Ona nie wie, co wiem. Nie zna przyczyny mojego zniknięcia.

— Może się domyślać — wtrącił się sir Ed.

— Owszem, ale pewności nie ma. Nie dam jej tego rozwiązania. Gdy wrócę, nie będę jej się spokojnie tłumaczyć w oczy, dlaczego uciekłam. Na moment stracę zmysły. — Powiodła spojrzeniem po zebranych, zatrzymując je na drapiącym się w zastanowieniu po brodzie Raulu. — Ty, panie, powiesz, że Puszcza Zapomnienia wpędziła mnie w szaleństwo.

Szlachcic otworzył szerzej oczy, a jego głos ociekał protestem:

— Chcesz, by cię zamknęła?

— Nie, chcę uśpić jej czujność, a sobie dać trochę czasu, by móc zbliżyć się do niej i zadać cios.

Powietrze między nimi jakby zastygło. Raul marszczył czoło, analizując coś w głowie, a potem uniósł na dziewczynę spojrzenie, którego troska omal nie przyprawiła ją o utratę oddechu.

— Sądzę, że to więcej niż ryzykowne.

— Nie da się tego rozwiązać bez ryzyka. Już postanowiłam. Odzyskam królestwo mojego ojca. — Śnieżka odetchnęła, słysząc z te słowa własnych ust. Wybrałam walkę. — Kiedy możemy najprędzej wyruszyć?

 

Mięso lisa smakowało znacznie wyborniej niż galaretowate udka żaby czy naszpikowana ościami ryba, którymi to Śnieżka pożywiała się przez ostatnie tygodnie. Lepsze pożywienie pozwoliło jej odczuć szczęście faktem, że znalazła się wśród rycerzy, którzy z łatwością potrafią ubić większą zwierzynę. Nawet lekko rozbawiły ją ich niepewne spojrzenia, gdy z apetytem konsumowała swoją porcję obiadu.

— Przyznam, że zadziwiasz mnie, pani — usłyszała później owijający się wokół jej ucha głos Raula, gdy jechali razem na jego rumaku na przedzie kolumny rycerzy. Młodzieniec obrócił głowę, by móc spojrzeć na twarz siedzącej za nim w siodle towarzyszki. — Masz ciekawy instynkt przetrwania. I jesteś odważna. Twoje oczy lśniły, gdy wygłaszałaś swoją przemowę.

Próbuje uprzejmościami poprawić mi humor czy wyraża swoje szczere uznanie? Czasem, gdy otwierał usta, wylewały się z nich istne czary, które potrafiły postawić serce w ogniu. Nadal ciężko jej było uwierzyć, że młodzieniec ze snu przybył po nią i teraz wiezie ją na swoim wierzchowcu.

Ułożyła usta w delikatny, niemalże królewski uśmiech.

— Dziękuję. — Przetrwałam, bo ktoś mi pomógł. — Mam nadzieję, że moja odwaga okaże się prawdą.

— Wierzę, że tak.

Po jego śmiałej minie dziewczyna poznała, że jest gotowy podać jej dłoń, gdyby się potknęła; że ten długi miecz z głowicą gryfa w razie potrzeby zasłoni ją przed czarami macochy. Śnieżka spoglądała ukradkiem na wyprostowane dumnie plecy swojego rycerza i na obracającą się czujnie głowę. Czuła się przy nim bezpieczna. Do jej umysłu wkradło się zastanowienie, czy wpadła już w sidła uczucia, a jeśli tak, to dlaczego nie wygląda to w taki sposób, w jaki sobie z Nyn Słoneczkiem opowiadały. Dlaczego nie czuje trzepoczących w brzuchu motyli i dlaczego jego bliskość nie wywołuje w niej już takiego oszołomienia jak na balu? Mogłaby sprawdzić, co czuje, gdyby tylko się pochyliła i przesunęła ustami po jego gładkim policzku…  

To by było niestosowne.

Za nimi jechali inni ludzie, a przed nimi majaczyła się misja, która zaważy na losach królestwa. Czy królewna naprawdę była tak głupia, by rozważać kwestię pocałunków i zauroczeń, gdy czekała na nią potężna przeciwniczka i szansa pomszczenia ojca? Czy Gburek miał rację, twierdząc, że dziewczyna żyje w świecie iluzji? Czy pobyt w niebezpiecznym lesie niczego nie zmienił?

Poza tym pojęła coś jeszcze — czuła to, odkąd tylko spojrzała w oczy Raula w tamtej pełnej zaskoczenia chwili nad strumykiem. Już nie byli tą radosną parą na balu, słodką królewną i czarującym szlachcicem, już uciekli z tej barwnej bańki zabawy i szeptanych w ekscytacji plotek. To była kraina dzieci ubranych w stroje dorosłych. Teraz te kolory odleciały w dal, a  świat zmienił się w szare miejsce o kruchych konstrukcjach, w cmentarz dawnych marzeń, nadziei i niewinności. Ich losy były zaś jak błąkające się pomiędzy nagrobkami dusze.

Śnieżka zamilkła, a i Raul nie mówił już zbyt wiele. Kopta koni uderzały o błotnisty grunt, rycerze co jakiś czas szeptem ucinali sobie pogawędki, a las rozbrzmiewał swoją własną pieśnią skomponowaną z ptasich treli, szemrań zwierzęcych łap i polujących gdzieś w dali drapieżników. Gdy niebo pokryła fioletowa szata zmierzchu, zatrzymali się na postój.

Teraz ich pożywieniem były znalezione nieopodal grzyby o żółtej barwie. Śnieżka przypomniała sobie, że podczas pierwszego spotkania Gburka, ten taszczył ze sobą całą kupę grzybów, które potem rozsypały się, gdy na niego upadła. To było tuż po tym, jak uratował ją z macek bagna… Zastanawiała się, czy kiedyś mogłaby odnaleźć to miejsce i wrócić… No właśnie, do czego?

Gdy królewna kładła się spać, nasłuchiwała kołysanki z trzasku płomieni, ale nie było jej to dane — rycerze nie wzniecili ogniska z obawy przed ściągnięciem chciwych rabusiów. Ponoć ostatniej nocy drużynę zaatakowała czwórka tych niegodziwców, ale uzbrojeni mężowie szybko się z nimi rozprawili. Raul przechwalał się, że jeden z nich był tak rosły i wściekły, iż przypominał dzika. Śnieżka wzdrygnęła się na swoim posłaniu, bo poznała kiedyś takiego mężczyznę  — był brutalny i okrutny, powalił ją na ziemię i zamierzał zniewolić jej ciało… do tej pory pamiętała jego cuchnący oddech i podkrążone oczy. Gdyby Gburek się wtedy nie zjawił, teraz z pewnością nie byłaby taka odważna. Miała nadzieję, że to Sawa przebił miecz Raula i że wszyscy współtowarzysze tamtej pamiętnej nocy cierpią gdzieś za krawędzią tego świata.   

Ed dostrzegł zlęknioną minę królewny i zaczął uspokajać swoją panią, mówiąc, ze całą noc będzie nad nią czuwał, a rabusiowi, który będzie chciał ją tknąć, utnie dłoń i wepchnie do odbytu. Raul z ledwo trzymanym w ryzach uśmiechem zganił go za takie niewychowane groźby, ale Śnieżka odpowiedziała tylko wymuszonym śmiechem i położyła się spać, przykrywając ciało otrzymanym od rycerzy kocem. Jej nowi towarzysze mówili, że jutro dotrą na miejsce. Jutro przypadają moje urodziny… Widać przeznaczenie chce zaważyć na moim losie.  

Sen nie przyszedł łatwo. Dziewczyna śniła o mrocznym lesie i ścigającym ją dziku, który był wyraźnie złakniony jej młodego mięsa. Gdy charczące z zadowolenia zwierzę przykuło ją do pnia, a jego kły już miały wbić się w ciało nieszczęśnicy, te głodne, podkrążone oczy zmieniły barwę na szmaragdową. Śnieżka ze strachem pojęła, że do drzewa nie przygważdża ją cielsko dzika, lecz silnie dłonie kobiety w czerwonej sukni, która zamierza wyrwać jej serce.

— Nie…!

Uwięziona biedaczka usiłowała wymacać ukryty za pasem sztylet, ale jej niezgrabne palce nie potrafiły nawet wydobyć go z pochwy. Królowa zaśmiała się szyderczo na jej głupiutkie starania i sięgnęła ręką po kolejną zdobycz do słoikowej kolekcji. Śnieżka dokładnie czuła zagłębiającą się w jej ciele dłoń, trzask wyłamywanych żeber i uścisk zachłannych palców na pulsującym sercu. Głos bólu uwiązł jej w gardle. Mogła tylko płakać czerwonymi łzami, krwią z ziejącej w jej piersi dziury…

Pełniący nocną wartę Ed czuwał nad krzywiącą się we śnie królewną, nieświadomy, że zza gąszczu ciemności ich obóz obserwują dwa żółte płomyki — złowrogie ślepia wielkiego wilka. 

Biały puch oderwał się od sinego nieba, prześlizgnął pomiędzy nieruchomymi palcami drzew i musnął zaczerwieniony nos Śnieżki. Ten chłodny pocałunek wystarczył, by obudzić ospałe zmysły, a gdy dziewczyna otworzyła oczy, ze zdumieniem dostrzegła więcej spadających śnieżynek, więcej wirujących pośród drzew okruchów, które po zakończeniu swojego subtelnego tańca, wdzięcznie opadają na ziemię, pomału zakrywając jesienne barwy lasu. Królewna spoglądała na te śnieżne igraszki jak zaczarowana, zapominając nieprzyjemny smak, który pozostał jej w ustach po swoich snach.

Pierwszy śnieg dokładnie w moje urodziny — pomyślała, jakby te jasne, muskające jej policzki drobinki były zesłanymi z nieba ziarenkami nadziei. Ojciec mówił, że tak samo było w dniu mojego przyjścia na świat. Matka zaczęła rodzić, a za oknem jej komnaty pojawiły się pierwsze płatki śniegu. Przypomniała jej się także wesoła twarz Słoneczko, która, gdy nikt nie słyszał, wołała ją Śnieżynką. Królewna zaśmiała się cicho, niemal tkliwie.  

— Pani, nie jest ci zimno? – usłyszała za sobą spokojny głos. Obróciła się, by ujrzeć opierającego się o pień drzewa Eda. Jego zmęczona całonocnym czuwaniem twarz wyrażała teraz mieszankę troski i rozbawienia. Sam owinięty był w płachtę ciepłego, ciemnego futra, stanowiącego kontrastujące tło dla osiadających się na nim białych plamek.

Nie, ponieważ należę do zimy — królewna mogłaby odpowiedzieć rycerzowi, ale nie chciała, by uznał, że pobyt w lesie zatruł jej zmysły.

— Racja — odparła tylko Śnieżka z lekkim uśmiechem i podsunęła sobie pod brodę miękki koc, który ześlizgnął się z niej podczas zerwania ze snu. Tak opatulona musiała wyglądać teraz jak przyrządzana przez królewskie kucharki rolada.

— Widzisz, królewno, dobrze, że cię znaleźliśmy. Przeżycie zimy w lesie mogłoby cię sporo kosztować. — Mężczyzna rzucił jej przyjazny uśmiech, ale patrząc w twarz dziewczyny, nagle coś mu się przypomniało. Zmarszczył brwi. — We śnie byłaś niespokojna. Dałbym głowę, że chodziło o królową.

Dziewczyna walczyła z sobą, by nie opuścić wzroku, nie mogła jednak powstrzymać wkradających się na jej policzki rumieńców.

— Zapewne wydaje ci się, że odkryłeś moją słabość, ale ja naprawdę jestem zdeterminowana wypełnić swoje zadanie — wyznała bez zająknięcia, podczas gdy jej kark owionął chłodny dreszcz. Czy się bała? Naturalnie. Wizja jej serca zamkniętego w słoju czy spoglądnięcia w oczy zabójczyni ojca wzbudzała w niej lęk, niemniej jej uczucia nie sprowadzały się tylko do trwogi. Czuła w sobie jeszcze jad gniewu oraz płomień chęci wymierzenia sprawiedliwości, który w jakiś przedziwny sposób podjudzały jeszcze dzisiejsze płatki śniegu. Wiedziała, że nie jest taka słaba, jaka mogłaby być.

Ku jej zaskoczeniu, rycerz się uśmiechnął.

— Nie zamierzałem zarzucać ci słabości, pani. Chciałem się jedynie upewnić, czy jesteś przekonania co do swoich zamysłów. Teraz widzę, że nie mamy się o co martwić.

Śnieżka zamierzała podziękować mu za pochwałę, ale wtem usłyszała przeciągającego się na posłaniu Raula. Gdy jego zaspane oczy spotkały się ze spojrzeniem dziewczyny, skinął jej uprzejmie głową na przywitanie. Po chwili cały obóz zaczął budzić się do życia — Gob ziewnął potężnie, kilku rycerzy na pierwszy śnieg zareagowało kichnięciami, a Lawin pośpiesznie wstał, skłonił się nerwowo królewnie i popędził w krzaki za potrzebą.  

Przyszła kolej na śniadanie. Mężczyzna o ciemnej, krzaczastej brodzie imieniem Dorin napomknął, że gdy rozbijali obóz, dostrzegł pomiędzy drzewami polankę usłaną jasnymi grzybami. Gdy jednak Śnieżka usłyszała o pyłku lśniącym nad ich kapeluszami, kategorycznie pokręciła głową.

— To są Grzyby Wiedźm! — powtórzyła słowa Gburka. — Trujące i niebezpieczne nawet, gdy się je tylko dotknie.  

Rycerze wydawali się zaskoczeni obeznaniem królewny, a ponieważ nikt nie miał ochoty przekonać się na własnej skórze co do szkodliwości wspomnianych grzybów, skupiono się na posiłku, który mogły dostarczyć ruszające się obiekty. Dorin, Gob i Genrick chwycili kusze w dłoń i wybrali się na małe polowanie, stąpając ostrożnie wśród kształtującego się obrazu bieli i chłodu. Po jakimś czasie wrócili z kilkoma rozciągniętymi w rękach wiewiórkami. Mięsa z tych rudawych stworzonek nie można było uzyskać zbyt wiele, ale wystarczyło, by na jakiś czas zapełnić brzuchy wędrowców. Raul był nawet tak dobry, że oddał Śnieżce część swojego przydziału — dziewczyna miała pewne wątpliwości, ale przyjęła ją ze względu na siłę, której będzie potrzebowała, by zabić wiedźmę.  

Następnie orszak wędrowców zwinął obóz, opatulił się ciepło i ruszył w dalszą drogę — niemal wszyscy po cichu liczyli, że przed nastaniem zmroku wyrwą się już ze szponów puszczy. Płatki śniegu tańczyły wokół nich, a ciszę przerywał toczący się pomiędzy nagimi drzewami świst wiatru. Świat wydawał się jasny i surowy, jak lśniące ostrze gotujące się do ciosu. Śnieżka znów przemierzała drogę na grzbiecie wierzchowca Raula, niemal przyklejona do przykrytych futrem pleców młodzieńca.

Z każdą przebytą milą wyraźniej odczuwała ciężar swojego brzmienia — zdawał się on kobiecym cieniem przysiadłym na jej ramionach jak wrona na gałęzi drzewa. Dziewczynie zdarzało się trząść, ale to mogła ukryć pod pozorem zimna, które przybywało razem ze śniegiem. Aby odciągnąć uwagę od nieprzyjemnych rejonów umysłu, skupiła się na śnieżynkach, pragnąc, by jej myśli były równie lekkie i bezwładne jak ten biały puch. Zastanawiała się też, czy Gburek wyczołgał się już ze swojej groty i zauważył śnieg, a jeśli tak, czy i tym razem nie widzi w nim ani grama pozytywu. 

Śnieżka zaczerpnęła głębszego oddechu, gdy ostatnie drzewa usunęły im się z drogi. Usiłowała objąć wzrokiem rozciągającą się przed nimi otwartą przestrzeń — była jak niekończący się obraz brązowych pasm ubitej ziemi i białych plam śniegu, któremu malarz nie nadał ram. W dali gromadziły się ciemne kształty domostw; plątanina kwadratów, prostokątów, strzelistych wież i drewnianych belek, a gdzieś za nią majaczyły się szare kontury królewskiego zamku. Wszystko to w zimnej, granatowej, sączącej się z nieba poświacie zmierzchu wydawało się odległe jak sen.

 Dziewczyna skuliła się lekko za plecami Raula, jakby mogły one pozwolić jej pozostać niezauważoną przez oczy miasta. Nadciągający z nad pól wiatr smagał ją po twarzy, a ona czuła się obca, odsłonięta, naga.

Obejrzała się za siebie na tamten inny świat, który gościł ją przez minione dni. Widziała posępną ścianę nagich drzew, wdychała woń kory i zgnilizny i przez jedną drżącą chwilę nie wiedziała, czy zostać, czy lepiej zeskoczyć z konia i na powrót zniknąć w gęstwinie; ścianami groty Gburka oddzielić się od prawdy i obowiązku.

Podjęłam już decyzję. Muszę być królewną, nie dzieckiem.

— Możemy ruszać dalej, pani?

Śnieżka spojrzała w zaróżowioną od zimna twarz Raula.

— Sądzę, że tak. Powinniśmy tylko… — Zawahała się, zastanawiając, czy młodzieniec da radę odegrać komediancką sztukę dla królowej. — …zamienić się miejscami. Skoro mam być szalona, bezpieczniej jest mnie wieźć przed sobą. Bym nie uciekła.

Młodzieniec nie chciał już na głos ponownie kwestionować tego pomysłu, ale jego oczy pytały „wiesz, co robisz?’’. Dziewczyna skinęła ledwo zauważalnie głową. Ta część jej zamysłu nie budziła w niej zbyt wielkich obaw — gorzej zapowiadał się jej finał.

Śnieżka niezgrabnie przesunęła się na przód siodła, a Raul zajął miejsce za nią — tym razem więc to ona trzymała lejce. Przełknęła gromadzącą się w jej gardle gulę i nakazała całej drużynie ruszać prosto w paszczę wiedźmy.

Pojechali okrężną drogą. Pomysł ten wyszedł od jasnowłosego mężczyzny imieniem Nyten, który urodził się w głównym mieście królestwa i od dawna zajmował się trzymaniem nad nim pieczy — dobrze zatem znał jego zakamarki. Gdy dowiedział się zaś, że królewna nie chce jeszcze ściągać na siebie uwagi zdesperowanych oczu poddanych, zaproponował, że przedostanie całą kompanię bocznymi uliczkami. Te jednak miały to do siebie, że były wąskie, a ich czar działał tylko na niewielką grupkę osób. Postanowiono więc, że Śnieżce towarzyszyć będzie trójka rycerzy — reszta pozostanie w pobliżu i będzie trzymała rękę na mieczu.

Śnieżka na swoich pomocników, prócz Nytena, wybrała Raula i Eda — z nimi dzieliła ją najbliższa więź, jeśli o jakiejkolwiek więzi można było mówić. Raul zaś poprosił, by zabrała ze sobą jeszcze Lawina. Królewna wyczytała w jego twarzy potrzebę trzymania brata blisko siebie i choć ten nie zrobił na niej wrażenia dobrego rycerza, zgodziła się. Ostatecznie płynęła w nim ta sama krew, co w Raulu, a zatem mogła mu ufać bardziej niż reszcie.

Niebo nad nimi zmieniło się w taflę czarnego aksamitu, gdy przemykali wąskimi, opuszczonymi uliczkami, wysmarowanymi brudem i smrodem, podążając za wskazówkami Nytena. Ich twarze napinały się w czujności. Lawin zatykał nos. W nikłym świetle Śnieżka nie potrafiła dojrzeć niczego znajomego w swoim mieście — zresztą sentymenty nie miały teraz znaczenia. O wiele ważniejsze było powodzenie jej zadania.

Gdy wyrwali się już spomiędzy uliczek miasta, w ciszy wjechali królewskim traktem na dumne wzniesienie. Teraz wyraźnie widzieli zachwycającą, odcinającą się na tle ciemnego nieba budowlę, skrytą za pierścieniem kamiennego muru. Dwie wieże na obu rogach ogrodzenia zdawały się czujnie obserwować wędrowców. Na blankach umieszczono pochodnie, które przyzywały zachęcająco tańczącymi płomieniami. Poruszona królewna musiała walczyć z wrażeniem, że widzi przed sobą tylko cień; powtarzać sobie, że naprawdę wróciła do miejsca, które wychowywało ją przez te wszystkie lata i zamierza uwolnić je ze szponów wiedźmy.

Mała drużyna zbliżała się już do ciężkiej, poprzecinanej metalowym kratami bramy, gdy Śnieżka rzuciła Raulowi porozumiewawcze spojrzenie. W odpowiedzi młodzieniec zacisnął zziębnięte palce na jej ramionach. Ona zaś włożyła na siebie niewidzialną maskę oszalałej w dziczy królewny. Pozostali rycerze wyprostowali się w siodłach.

Stali się aktorami w sztuce zemsty. 

Przepraszam za dłuższą przerwę, rozleniwiłam się. W nagrodę rozdział jest sporej długości. A w następnym - poznacie nieco tajemnic królowej :) 

Przez pierwszy tydzień sierpnia mnie nie ma - nadrobię wszystko potem :)