Rozdział VI {Kurz przeszłości}

Znów tutaj była — w komnacie ogromnej jak cały świat. I tym razem Śnieżka widziała królewskie łoże w koronie z płomieni, a pośród niego — śpiącego ojca, którego martwe usta milczeniem wołają o pomoc. Dziewczyna po raz kolejny spróbowała podbiec do króla i go uratować, ale jej nogi krępowały macki lodowatej ciemności. Mogła tylko stać w miejscu, krzyczeć co tchu nic nieznaczące słowa i czuć łzy na rumianych od poświaty ognia policzkach.

Tej nocy jednak stało się coś jeszcze. Komnatę przeszły śmiech — upiorny i naszpikowany złośliwością. W bladoczerwonym snopie światła pojawiła się okrągła twarz królowej, okalana przez dziko ułożone kosmyki włosów barwy wina. Gdy oczy macochy zwróciły się ku królewnie, nie miały w sobie nic z ciepła, jakim raczyła ją we wcześniejszych latach, a w mroku lśniły jak trupio-zielone płomyki z czeluści piekła.  

— Moja mała, naiwna Śnieżka — wyszeptała z satysfakcją czerwona królowa, a jej słowa szemrały wokół głowy dziewczyny niczym stado natrętnych much. — Masz oczy, a jednak jesteś ślepa na prawdę. Masz rozum, ale cały czas wierzysz, że to był wypadek, obarczasz winą ogień lub wiatr… Och, a co to?

Nagle komnata ojca i płonące łoże rozpłynęły się, ustępując miejsca dawnej komnacie Śnieżki. Dziewczyna widziała rozespaną trzynastolatkę o hebanowych włosach, którą budzi dziwny dźwięk. Znów usłyszała te echo kroków w ścianie, tym razem jednak rozbrzmiewało ono niezwykle głośno. I wtedy była już pewna, że widzi kobiecy cień tańczący po kamiennej fasadzie. 

— Ty żmijo! — wydusiła Śnieżka, myśląc o nieżywym ojcu w spopielonym łożu i błyszczącym słoju podpisanym jego imieniem.  

— Ups, chyba jednak nie było mnie wówczas w ogrodzie — zadrwiła macocha, teatralnie przysłaniając dłonią usta, z których ściekały czerwone krople krwi.

— Teraz już wiem, dlaczego się nie obudził, pomimo, że płonął! Po prostu był już martwy, zabiłaś go! — wykrzyczała królewna, czując słony posmak gniewu. — Jak mogłaś, przecież on cię kochał!

— Ależ ja też go kochałam… — Rozciągnięte w uśmiechu usta kobiety przypominały teraz krwawy półksiężyc. — Tak bardzo, że chciałam mieć przy sobie jego serce.

— Zapłacisz za to!

— A więc złap mnie, mała Śnieżko, jeśli potrafisz… — Królowa odwróciła się i zaczęła uciekać w fałdy ciemności. Dziewczyna pognała za nią, ale gdy usiłowała zacisnąć dłonie na jej zgrabnej szyi, morderczyni zachichotała i zmieniła się w ulotny, rubinowy cień, który wyślizgnął się z pomiędzy palców królewny i rozpłynął w powietrzu. Śnieżka została sama, dławiąc się smakiem goryczy.

Dlaczego, ojcze, dlaczego? — szemrało echo jej myśli. Dlaczego musiałeś wtedy wyjechać tam, gdzie słońce zachodzi za czerwonym horyzontem? Dlaczego gościłeś w dworze tej wiedźmy i dlaczego oddałeś jej swoje serce? Gdybyś tylko wiedział…

Rankiem tłuczenie w głowie było tak dokuczliwe, że królewna śmiała porównać je z przebudzeniem po przepitej nocy, na które czasem skarżyli się mniej porządni rycerze. Tak, upiłam się koszmarami.

Aby nie myśleć o przerażającym śmiechu królowej, Śnieżka postanowiła jak najprędzej zająć czymś ręce. Widziała zarys śpiącej jeszcze sylwetki skulonego na swoim posłaniu Gburka, wyszła więc z jamy na palcach. Ledwie odsłoniła liściową zasłonę groty, zauważyła, że las ginie w smugach deszczu. Powietrze też było chłodniejsze i z lubością muskało odsłoniętą skórę dziewczyny. Potrzebne mi cieplejsze okrycie.

Gdzieś w czeluściach groty leżała jej ubłocona suknia, z opuszczonych szmat służących za posłanie też można by zrobić użytek, gdyby wpierw je wyprać. Ale żeby tego dokonać, potrzebne było naczynie. Królewna kojarzyła tylko misy w jamie służącej za spiżarnię, tam więc się udała. To pomieszczenie nadal budziło w niej wstręt; aby móc przeżyć poszukiwania, musiała zatkać nos. Jednak to poświęcenie nie poszło na marne, bowiem po chwili błądzenia palcami po omacku na wzór nieszczęsnego Flynna, znalazła pustą, glinianą i wcale niemałą misę.

Napełnienie jej wodą nie stanowiło problemu. Ściekająca ze ściany woda posłużyła teraz do innego celu niż kąpiel, a już po paru chwilach dziewczyna mogła wziąć do ręki brudną suknię i zacząć ją prać w misie pełnej wody. Zadanie nie należało do łatwych, bo materiału było dużo, naczynie ograniczone, a ręce królewny nigdy nie zajmowały się tak pospolitą czynnością. Przychodziły momenty, w których Śnieżka żałowała swojego pomysłu, nie przestawała jednak trzeć materiału w wodzie. Zobacz mnie teraz, królowo. Nie poddaję się. Nie jestem już tą małą, głupią królewną. Po pewnym czasie suknia odzyskała swój dawny szafirowy kolor — wiadomym było, że nigdy nie będzie już tak zachwycająca jak przed ucieczką do lasu, niemniej dało się ją nosić. Musiała tylko wyschnąć.

Kiedy dziewczyna zbierała z ziemi porozrzucane szmaty, Gburek ziewnął porządnie i otworzył zaspane oczy, a na widok pracującej towarzyszki, uniósł rękę, jakby ten gest mógł zamrozić czas.

— Chwila, co ty wyprawiasz?

— To, o co mnie prosiłeś. — Królewna uśmiechnęła się niewinne. — Sprzątam.

— No dobrze, najwyższa pora, ale to z łaski swojej tam zostaw tam, gdzie leżało. — Coś w jego głosie zdradzało napięcie.  

— Gburku… oni nie wrócą — szepnęła Śnieżka, usiłując zabrzmieć delikatnie, ale stanowczo. Ciężkie połączenie. — Pozwolę sobie powiedzieć, że teraz to tylko puste posłania, a je trzeba wyprać.

Karzeł już szykował się do odparowania, ale słowa jakby utknęły mu w gardle. Na jedno uderzenie serca jego oczy zabłysły smutkiem.

— Ale masz je odłożyć dokładnie tam, gdzie są teraz.

— Oczywiście, jeśli tego sobie życzysz — zapewniła, ciesząc się, że na chwilę uśpiła jego upór. 

Pranie zajęło jej jakąś połowę dnia, a Śnieżka musiała przyznać, że nie było w tym nic przyjemnego. Błoto na jej własnej sukni nie wzbudzało w niej wielkiego wstrętu, ale trzymając w rękach przesiąknięte odorem moczu czy potu szmaty, dziewczyna omal nie zwróciła zawartości żołądka. Kiedy jednak każdy z materiałów został wymyty ze smrodu, poczuła ulgę, a nawet coś na kształt dumy.

Teraz musiała je tylko wysuszyć.

Chciała rozwiesić te szmaty na grubym patyku, na którym zwykle piekło się mięso, ale Gburek ją powstrzymał.

— To jest za nisko, chcesz, żeby się spaliły? — oskarżył ją karzeł, stając pomiędzy królewną a ogniskiem. Śnieżka obruszyła się na ten swój śmieszny sposób, kładąc wolną rękę na biodrze.

— Masz inny pomysł?

— Mam jeszcze trochę oleju w głowie… — Człowieczek przyjrzał się uważnie palenisku, a potem ostrożnie wyjął gruby patyk i wbił go pomiędzy dwie ziemiste ściany o kilka cali wyżej niż wcześniej, z dala od niszczących płomieni. Na jego ustach pojawił się uśmieszek zadowolenia. — To nie było takie skomplikowane, nie sądzisz?

— Po raz kolejny ratujesz sytuację — odparła królewna, po część drwiąc, a po części dziękując, a potem zabrała się za rozwieszanie. Podłużne drewno nie było szczególnie długie, dlatego szmaty nachodziły na siebie. Grunt, że nie spadają.

— Pięknie, ciekawe, jak teraz zrobimy coś do jedzenia — odezwał się za nią karzeł z charakterystyczną dla siebie ponurością. Śnieżka posmutniała na twarzy.  

— Nie mamy czegoś, co nie wymaga pieczenia? — podsunęła i wtedy zrozumiała, że Gburek tylko stroił sobie z niej żarty, a przy ścianie leży wiklinowy koszyk z czymś brązowym, co chyba było wątrobą.  

— Upiekłem, gdy prałaś — wyjaśnił karzeł ze wzruszeniem ramion, po czym wziął swój mały nożyk i rozdzielił organ na dwie równe porcje. Dziewczyna przywitała posiłek z mimowolnym uśmiechem, bo już od jakiegoś czasu jej żołądek ssał głód. Domniemana wątroba żaby też nie była taka okropna, jak początkowo myślała. Las uczy nie wybrzydzać.

— I co, jak wygląda dalszy grafik sprzątania? — zagadnął po chwili milczenia Gburek. Wciąż tkwił między nimi cierń dystansu, ale dawne złości i żale opadły tak jak liście z drzew.

 Dziewczyna otarła usta dłonią, by pozbyć się niechcianej śliny. Trzeba przyznać, że w tej grocie ciężko nawet o coś do sprzątnięcia.

— Myślę, że trzeba by jeszcze zajrzeć do naszej... hm, spiżarni. Nie wiem, jak ty, ale ja się duszę od tego smrodu — wyznała bez owijania w bawełnę i uniosła stanowczo palec. — Powinniśmy przejrzeć te zapasy i stwierdzić, czy coś nadaje się jeszcze do jedzenia, czy też nie. 

— A więc mówisz, że coś podrażniło twój delikatny nosek? — Spojrzenie karła wyrażało politowanie, które zaraz jednak zmieniło się w rozbawienie. — Żartuję, wiem, że śmierdzi tam, jakby coś jeszcze zdychało, a zapewniam, że zabijam zwierzaki poza grotą.  

Śnieżka nie wiedziała, jak zareagować na te słowa, bo nie powinny jej bawić, a jednak przyłapała się na uśmiechu. I dobrze, bo Gburek przyjął go pozytywnie i też się uśmiechnął, chyba po raz pierwszy szczerze.  

Gburek szedł przodem. Śnieżka znów przysłoniła sobie ręką nos i poszła w jego ślady, do ciasnej, ciemnej i śmierdzącej jamy, którą teraz nieco oświetliła trzymana przez karła pochodnia. Oczom mieszkańców groty ukazały się ułożone chaotyczne prymitywne misy z rzecznego mułu, wiklinowe kosze, a nawet zwykłe kamienie — wszystko to miało zastąpić garnki i talerze. Pomiędzy naczyniami spacerowały sobie obślizgłe robaki, a nad jedną z mis unosiła się siatka much.  

— Z tego już nic nie będzie — stwierdził Gburek, rozganiając ręką fruwające insekty i zabierając misę z wyraźnie nieświeżym mięsem.

— Wyrzuć to jak najdalej od naszego schronienia — poradziła mu dziewczyna słabym głosem, a on skinął głową, wręczył jej pochodnię i ze skrzywioną miną poszedł pozbyć się źródła smrodu. Jednego z wielu.

Śnieżka zamachała płonącym patykiem owiniętym skrawkiem materiału, aby jego blask zdemaskował pozostałą resztę zepsutego jedzenia. Zauważyła kosz z garstką żołędzi, korzonków i ziół. To jeszcze może być jadalne. Tak samo jak wychylające się zza obrębów naczynia kopuliste kapelusze grzybów. Dalej była jednak misa z jabłkami, które zachowały dobry kolor, ale za to miały dziury. Gdy królewna koniuszkami palców wzięła jedno z nich, zaraz pisnęła na widok podłużnej dżdżownicy wychylającej się z głębi owocu. Natychmiast odłożyła jabłko, a kiedy wrócił jej towarzysz, przekazała mu pochodnię i oznajmiła, że teraz ona idzie coś wyrzucić.

Na dworze nadal było chłodno i deszczowo, więc Śnieżka skuliła się i szybko przemknęła przez ostrzał kropel, opróżniła misę pod jednym z drzew i pośpiesznie wróciła do suchej groty. Tam minęła się z Gburkiem, który trzymał w rękach coś, co przypominało skorupki ślimaków. Tradycyjnie wymienili się pochodnią.

Delikatnie przemoczona dziewczyna wróciła do penetrowania jamy, ale musiała przyznać, że najgorsze za nimi. Nora wciąż nosiła w sobie piętno zgnilizny, niemniej smrodliwe powietrze zaczęło się przerzedzać.

— Jak na mój nos, nie jest już źle — oświadczył karzeł po powrocie. — Ale przez to całe sprzątanie ogołociliśmy nasze zapasy.

— W takim razie, jak tylko przestanie padać, zdobędziemy nowe — zaproponowała Śnieżka z charakterystycznym dla siebie entuzjazmem, podążając za człowieczkiem do drugiej wnęki z paleniskiem.

— Ja zdobędę, bo przecież nie wyżyjemy z samych Śnieżnych Jagód. — Rzucił jej krzywy uśmiech, z racji wypranych szmat sadowiąc się na zimnej ziemi.

— Jestem otwarta na wszelkie nauki — zadeklarowała dziewczyna z figlarnym błyskiem w oku, ale gdy dołączyła do siedzącego towarzysza, wróciła pamięcią do chwili, w której zrywała białe owoce. Znów widziała te przeraźliwie puste oczodoły, wychudłą dziewczynę z warkoczem, blizny na ręce dotykającej jej włosów…

— Znasz Flynna i jego towarzyszkę? — spytała nagle. Sama nie wiedziała, dlaczego tamta para wyrzutków tak odcisnęła się w jej sercu. Przerażała ją nędza tych młodych ludzi i natłok cierpienia, przez które musieli przejść.

Gburek uśmiechnął się smutno, nie wydając się szczególnie zaskoczonym jej pytaniem.

— Tak sądziłem, że odwiedziłaś ich plantację. W końcu to niedaleko, sam raz czy dwa z niej korzystałem. No i wskazówką były też twoje włosy… — Skinął brodą w stronę dziewczyny. — To cena, którą Roszpunka lubi najbardziej.

    Ostatni dzień wytchnienia przed szkołą... :( 
W następnym rozdziale czeka nas krótka historia Roszpunki i Flynna, ale więcej dowiecie się prawdopodobnie w kolejnym opowiadaniu o tytule ,,Gorąca łza''. 
Jak mówiłam, teraz na pierwszym miejscu muszę stawiać naukę, ale postaram się dodawać posty regularnie, a Wasze blogi czytać i zostawić chociażby krótki komentarz. 
Powodzenia w nowym roku szkolnym :)