Rozdział XV{Cienie koszmaru}

Biegła już zbyt długo. Szaleńcze bicie serca pulsowało po całym jej ciele, a rany na stopach piekły niemiłosiernie. Wyciekająca z nich krew zostawiała szkarłatny szlak na leśnej ściółce. Dziewczyna musiała się zatrzymać i obrócić.  

Wiedziała, że on jest tuż za nią. Nie mogła słyszeć jego kroków ani oddechu, ale on tam był — barczysty cień z rozczapierzonymi jak u sępa palcami. Śnieżka miała wrażenie, że topi się w padającym na nią mroku.

Poruszyła bezsilnie ustami, zaciskając dłonie na mieczu. Był piękny — ostre krawędzie i metalowe pobłyski. Zimno i ciężar. Śmierć.

Cień przesunął się w prawo. Teraz miała szansę. Uniosła oręż i wbiła koniec miecza w czarne serce.

Ktoś wydał z siebie zduszony okrzyk. Na miękkim ciele wokół metalowej klingi rozłożyły się rubinowe płatki. Śnieżka zorientowała się jednak, że to nie Saw, a Gburek upada na ziemię. W ostatniej chwili zdążyła go złapać i uchronić przed twardym lądowaniem. Nie mogła jednak ocalić karła przed kosą śmierci. W ramionach dziewczyny wydawał się niemal dzieckiem, kruchym i bezbronnym, ale jednocześnie pełnym wyrzutów.

— Jesteś taka sama jak ci wszyscy ludzie — wychrypiał, przygważdżając ją spojrzeniem gniewnych oczu. — Bez serca.

— To nie moja wina! — wykrzyczała przez łzy, ale patrzyła już na martwą twarz. Odskoczyła od zastygłego karła i rozejrzała się po polanie. Było w niej coś dziwnego. Z trawy nie wyrastały główki kwiatów, tylko zimne, blade ciała półdzieci, półmężczyzn. Sześć. Z Gburkiem siedem. Na ich otwartych ze strachu ustach widniała zakrzepła krew. Śnieżka stała na polanie usłanej gnijącymi trupami.

— Ja ich zabiłam? — wykrztusiła zza przyciśniętej do warg dłoni.

Wiedziała, że nie. Ale podlegający jej ludzie — tak. 

Obudziła się z wrażeniem, że w nocy spadł na nią śnieg, topniejący teraz na jej skórze. W rzeczywistości był to pot. Dziewczyna wciąż drżała, choć ze snu zapamiętała jedynie przerażenie, winę i szkarłat.

A może to nie był sen? Może naprawdę mam na rękach krew, a tamta rozmowa z Gburkiem i ciepły uścisk jego dłoni były marą?

Śnieżka rozejrzała się niespokojnie, ale napierająca na nią ciemność nie była żadną wskazówką. Mogła oznaczać zarówno dobre, jak i złe rzeczy.

Czy to możliwe, że Gburek wczoraj odsłonił przede mną swoje uczucia? Czy to prawda, że patrzył na mnie iskrzącymi się oczyma i pozwolił nazywać przyjacielem?

Te myśli były niczym posmarowane miodem, ale królewna nie ufała ich słodkiemu zapachowi. Dobrze pamiętała karła, który wolał ponurość od życzliwości, który lubił sobie z niej drwić i odpychał ją, ilekroć próbowała poruszyć prywatne tematy. Czy wczorajsza rozmowa, tak piękna i niezwykła, mogła zdarzyć się naprawdę? A jeśli nie, co innego ją czeka? Czy na jej broni zastygła krew niewinnych?

Nie mogła dłużej znieść tej bezczynności w ciągnącej się jak wieczność ciemności, dlatego wyciągnęła przed siebie dłoń i na klęczkach zaczęła przemieszać się przez jamę. Czuła pod palcami malutkie kamyczki, szorstkość rozłożonych koców i w końcu… coś miękkiego, za co można było pociągnąć.  

— Ej, zostaw moje włosy! — warknął tak dobrze znany głos. A więc nic mu nie jest. To odkrycie przybliżało ją do tej pozytywniejszej wersji wydarzeń.

— Przepraszam, ale… — Królewna nie śpieszyła się z wyznaniem mu, że pogubiła się w jawie i snach, dlatego, upojona ulgą, postanowiła przytulić przyjaciela. Przeszło jej wtedy przez myśl, że ściskała się z ludźmi głównie dla podtrzymania zasad uprzejmości — nie znała zbyt wielu osób, które objęłaby ramionami ze szczerej sympatii.

Przytulenie — to zbyt duże słowo. Z racji ograniczonej widoczności uściskała coś, co zdaje się było jedynie ramieniem Gburka. On z kolei próbował jakoś wydostać się z jej nieudacznych objęć, ale nie mógł widzieć, gdzie kieruje swoją dłoń, przez co wylądowała ona na piersi Śnieżki. Dziewczyna mimowolnie pisnęła, przypominając sobie inną rękę, grubą i silną, która lubieżnie dotykała ją wczoraj w to samo miejsce. Potrzebowała chwili, by zorientować się, że jest tutaj jedynie z Gburkiem, który zahaczył o jej biust przypadkowo, ale było już za późno. Ciepło ciała karła odsunęło się od niej gwałtownie.

— Dlatego właśnie nie lubię żadnych takich czułości — mruknął, tym razem za posępnością ukrywając poczucie winy.  

— Nic nie szkodzi… — zaczęła zawstydzona dziewczyna, ale zdała sobie sprawę, że kłamie, bo jego gest jednak zostawił na jej psychice ulotną szkodę. Westchnęła ciężko. — Lepiej zapalę ognisko.

— Słusznie, zanim się tu pozabijamy.

Królewna doczołgała się po omacku do paleniska, zastanawiając się, gdzie podziało się to ciepło i łagodność, którymi wczoraj oczarował ją karzeł. Widać to było jednorazowe zaklęcie.

Kiedy jednak wystrzeliła pierwsza iskra, a na ścianach groty pojawiły się migoczące snopy czerwonego światła, zobaczyła, że Gburek patrzy na nią z niepewnym uśmiechem, który może miał ją udobruchać.   

— Obawiam się, że śniadanie będziemy mieć skromne. Wiesz, wczoraj twoje polowanie nie wyszło jak planowaliśmy… — Spuścił na chwilę wzrok, pewnie nie chcąc powiedzieć czegoś niestosownego. Pokazanie kciukiem wyjścia z nory wydawało się znakomitym chwytem na wybrnięcie z sytuacji. — Ale chyba mamy jeszcze trochę grzybów.

I wyszedł, żeby znaleźć w ,,spiżarni’’ wspomniane jedzenie. Śnieżka ze smutkiem pomyślała o grubej, szkaradnej ropusze, którą wczoraj złapała nad strumykiem. Mam nadzieję, że ci rabusie się nią udławili.

Myślenie o spotkaniu z tymi łotrami było jak chodzenie z krwawiącymi stopami. Najgorsze zdawało się jednak to, że oni nadal gdzieś tam grasowali i mogli czyhać na niczego nieświadomych wędrowców. A co jeśli natrafią na Flynna i Roszpunkę? Królewna zagryzła wargę aż do krwi, wyobrażając sobie nieporadnie wymachującego ostrzem ślepca, który chce walczyć z tymi nieokrzesanymi ludźmi, ale zamiast strachu otrzymuje śmiech. Roszpunka jest silna — starała się sobie wmówić. I sprytna. Nie dopuści, żeby ich skrzywdzono.

Podwinęła nogi pod brodę i otuliła się wyświechtanym kocem, obserwując uważnie zbliżającego się do niej karła. Zrozumiała, że grzybów nie zostało im wiele, ale nie mają już nic innego do wyboru. Wczorajsza ropucha wpadła w ręce nieprzyjaciół, a niezniszczone jeszcze przez nadchodzącą zimę bogactwa lasu, które udało się pozbierać Gburkowi, przepadły w chwili, gdy karzeł usłyszał wołanie dziewczyny. Śnieżka ani myślała czynić mu z tego powodu wyrzutów. Kiedyś zaś człowieczek chciał dać jej większą porcję, odsunęła delikatnie jego trzymającą wiklinowy kosz rękę.

— Daj spokój. Zasłużyłeś na lepszy posiłek — oznajmiła, usiłując uśmiechnąć się przekonywująco. Jednak widocznie jej twarz nie była stworzona do zakładania fałszywych masek, bo karzeł wywrócił oczami tak, że w półmroku błysnęły same ich białka.     

— Może, ale nie mam ochoty słuchać, jak burczy ci w brzuchu. — Podsunął jej pod nos wypełniony wonią grzybów koszyk. Zapach ten istotnie zapoczątkował ssanie w żołądku dziewczyny. — Weź. 

Pokusa drażniła ręce królewny, ale jej głowa wykonała przeczący ruch. Ja też potrafię być uparta.

— Nie trzeba.

Widocznie udało jej się oblec te słowa w stanowczość, gdyż Gburek prychnął cicho i ustąpił. Jak zwykle usadowił się przy przeciwległej ścianie, przez co ich ciała oddzielała drżąca poświata z paleniska. Śnieżka chciała na niego patrzeć równie swobodnie jak dzień wcześniej, ale coś ciągnęło jej spojrzenie w bok za każdym razem, gdy groziło mu skrzyżowanie się ze wzorkiem karła. W jego postawie również dopatrzyła się jakiegoś spięcia. Miała wrażenie, że nad ich głowami wiszą sztyleciki, gotowe opaść, gdy zrobią niewłaściwy krok. Ale co jest właściwe? Jak mamy się zachowywać po tym wszystkim, co otworzyliśmy wczoraj?

Dziewczyna zawsze sądziła, że otwarcie się na drugiego człowieka i wyznanie mu ciążących na sercu spraw, usunie wszelkie zapory w relacjach rozmówców. Teraz zrozumiała, że szczerość wcale nie musi być kluczem do swobody — równie dobrze może przybrać postać kajdan, krępujących dalsze ruchy. Mam nadzieję, że to postać przejściowa.

Przy rozgryzaniu miękkich kapelusików grzybów królewna odkryła, że mięśnie jej twarzy są odrętwiałe i pobolewają przy przeżuwaniu. Zadrżała lekko pod okryciem koca, gdy przez jej głowę przemknął obraz uniesionej złowrogo ręki, a potem dźwięk spoliczkowania i jej własny jęk bólu. Saw z pewnością nie zawracał sobie głowy delikatnością.

Przełknęła ostatni kąsek śniadania, który smakiem nie różnił się teraz wiele od popiołu. Pochwyciła zainteresowane spojrzenie Gburka, więc postanowiła spytać go o swoje przypuszczenia.

— Czy na moich policzkach widnieją siniaki?

Żyjąc w gęstwinie, Śnieżka już dawno przestała zabiegać o wdzięczną prezencję, ale gdzieś głęboko w niej wciąż tliła się cząstka dumy. Moja twarz nigdy nie miała żadnych urazów. Była czysta jak śnieg… Pomimo dotknięcia żalu, dziewczyna zachowała na tyle przytomności, by odczuć ulgę na odkrycie, że swoim pytaniem wyraziła więcej smutku niż próżności.

Krzaczaste brwi niemal zbiegły się ze sobą, gdy ich właściciel pochylił się do przodu i spojrzeniem usiłował zbadać twarz towarzyszki.  

— W tym świetle nie widzę — oznajmił w końcu z przepraszającym wzruszeniem ramion, ale w królewnie pojawiła się podejrzliwa myśl, że karzeł po prostu nie chce jej martwić. Słysząc jednak jego dalszy łagodny głos, nie mogła się na niego gniewać. — Mocno cię uderzył?

Aż zwaliło mnie z nóg. Chciała mu to powiedzieć, chciała, żeby rozwiał te straszne wspomnienia jakimś pocieszeniem albo może nawet zamknął jej drżące ciało w objęciu swoich przykrótkich rąk… Ale jakaś niewidzialna dłoń zasznurowała jej usta. Może to było sumienie? Przypomniała sobie o słowach Gburka — o tym, że podczas występów w trupie w jego stronę leciały zgniłe jabłka, a niekiedy nawet kamienie. Po ludzkim szyderstwie również zostawały sine plamy.

— Jak na takiego rosłego mężczyznę? Słabo — usiłowała zażartować Śnieżka, ale jej lekki ton przypominał przytłumiony blask świecy. Po ustach karła przemknął jednak uśmieszek — nie wynikający o tyle z rozbawienia, co z miłego zaskoczenia. Kilka wiszących nad nimi sztyletów opadło, nie czyniąc im krzywdy.

— Trzeba będzie zdobyć coś do skonsumowania — stwierdził po jakimś czasie Gburek, przecinając pasmo dłuższego milczenia. Gdy jego spojrzenie padło na królewnę, straciło kilka gramów pewności. — Możesz zostać w grocie, nie będę miał ci za złe.

Śnieżka zmieliła w ustach histeryczny śmiech. Pamiętała, że kiedy weszła do jaskini po raz pierwszy, nie czuła się dobrze wśród wilgotnej ciemności i wąskich ścian, przywodzących jej skojarzenie z grobowcem. Teraz z kolei obawiała się świata na zewnątrz, jakby zmieniła się w szczurzycę, która woli kryć się w mroku niż zmierzyć ze światłem. Ten lęk mogła jednak przeważyć chęć nie puszczenia  przyjaciela samego.   

— Nie. Pójdę z tobą — zdecydowała głosem wyżłobionym powagą i suchością, wiercąc się nerwowo na miejscu. — Dwie pary oczu zapewnią większe bezpieczeństwo.

Gburek poruszył ustami, jakby szukając nimi smaku odpowiednich słów. Jego niezadowolone spojrzenie podsuwało dziewczynie wrażenie, że on traktuje ją jak bezrozumne dziecko, które chce wejść na łąkę usłaną cierniami.  

—  Ale gdyby coś się stało… mnie nie można zgwałcić.

— Ale można zabić! — żachnęła się, bo w jej wnętrzu wykiełkowała nagła złość na fakt, że z nią obchodzi się jak ze szklaną figurką, a sam pcha się na kolce cierni. Które z nas bardziej potrzebuje ochrony? — Jeśli trafisz na tych rabusiów, nie licz, że ci odpuszczą.

— No nie, a ja sobie myślałem, że pozwolą mi dołączyć do swojej kompanii — zadrwił karzeł fałszywie rozżalonym głosem, ale potem jego twarz ściągnęła się w zaniepokojeniu. — Przecież wiem. Chodzi mi tylko o to, że… Zresztą, no dobrze, to ty tu jesteś królewną! Najwyżej obydwoje będziemy trupami.

Posłał jej na wpół obłąkany uśmiech, będący splotem ironii i ponurości. Śnieżka zacisnęła wargi tak mocno, jakby do siebie przymarzły. Wygląda na to, że jesteśmy razem na śmierć i życie. Takie złączenie ich losów na dwóch stronach jednej monety i rzucenie jej w paszczę świata wcale nie zwiastowało dobrego końca, nie chciała jednak przyznawać tego na głos.

— Jesteśmy w tym razem — mruknęła, mimowolnie spoglądając na płomienie ogniska. Teraz tańczyły niemal tak samo, jak wówczas, gdy Gburek odgrywał upodlający występ, a ona bezradnie szarpała się w uścisku Sawa.

Kiedy dziewczyna przeniosła wzrok na karła, przyłapała go na tym, że wodzi po jej twarzy przymrużonymi w skupieniu oczyma, które wyrażają coś, czego nie umiała nazwać. Czy to smutek? A może bardziej fascynacja? Nie dostała jednak czasu, by dociec prawdy, bo Gburek okrył swoje oczy powiekami i skierował wzrok w dół — na wyciągnięty przed chwilą nożyk. Ostrze było małe, ale w świetle ogniska lśniło tym samym chłodem co prawdziwy miecz. Nieduża broń dla niedużego mężczyzny. Królewna podejrzewała, że to pamiątka zabrana jakiemuś nieuważnemu mieszkańcowi miasta.

Podwinęła róg obszernej szmaty, na której siedziała, i wyciągnęła spod niego swój drewniany nożyk. To z kolei broń dla panienki. Choć ostrze było toporne w użyciu i upstrzone ciemnoczerwonymi plamami ciężko zmywalnej krwi, ona je lubiła, bo powstało w rękach strugającego Gburka.

— Wiesz, chciałbym upolować dzisiaj dzika — odezwał się karzeł, podnosząc się z miejsca. Poważny głos kontrastował z żartobliwymi błyskami w jego oczach. — Pomyśl, na ile by nam starczyło jego mięso.

Śnieżka namalowała barwnymi palcami wyobraźni obraz małego człowieczka powalającego kwiczącą ze strachu dziką świnię, a śmiech sam wyrwał się z jej ust. Z ulgą zrozumiała, że burzliwe chmury chwilowo odpłynęły z serca Gburka — dzięki temu i ona mogła zapalić w oczach radosne ogniki i nie obawiać się, że zostaną one źle odebrane.  

— Dobrze, próbuj, jeśli jesteś taki cwany. — Założyła wyzywająco ręce na piersiach. — Bylebyś tylko nie próbował targnąć się na Czarnego Dzika.  

Królewna nie miała okazji poznać osobiście wspomnianego zwierzęcia, ale Gburek kiedyś o nim wspomniał, akurat, gdy układali się do snu, a nad grotą rozciągały się walki ciemnych chmur z błyskawicami. Mówił, że gdy władzę na niebie zyskuje burza, a świat ginie w kroplach i błyskach, na łowy wychodzi potężny dzik o czarnej sierści, która po zmoknięciu wydaje się jeszcze bardziej czarna. Bestia ta bezlitośnie rozrywa na kawałki mniejsze zwierzęta i myje ryj w kałużach ich krwi. Jego kły są zaś długie i zakrzywione, a ludzie wierzą, że jeśli ktoś uczyni z nich róg i weń zadmie, spadnie na niego nieszczęście. Śnieżka znała już skłonności karła do drwienia z jej wrażliwego serca, dlatego starała się zareagować na tę historię odważnym śmiechem, ale potem nie mogła zasnąć, bo zdawało jej się, że na ścianie widzi cień dużego dzika.  

Gburek pochwycił psotny charakter z jej wypowiedzi i uniósł brew, a potem zaczął przecinać swoim nożem powietrze, parodiując walczącego z bestią rycerza.  Dziewczyna musiała przyznać, że choć jego ruchy nawet nie zahaczały o grację, było w nich coś z geniuszu. Lata w trupie nauczyły go przedrzeźniać swoją nieudolność.

— Już nie żyjesz, Czarny Dziku!

Śnieżka nie chciała się śmiać, ale kiedy usłyszała ten pełen groźby okrzyk, musiała zakryć usta dłonią, by nie wybuchnąć najmniej okrzesanym i najbardziej serdecznym śmiechem, jaki tylko krył się w jej delikatnych płucach.  

Hm, rozdział wydaje mi się dziwnie krótki... Ale następny powinien Was zaciekawić ;)