Rozdział VII {Warkocz i ciernie}

Śnieżka pochyliła się do przodu, spoglądając na oświetloną łuną ogniska twarz Gburka i spytała:

— A więc tak się nazywa tamta kobieta? Jak…

— …ta roślina, tak.

— Powiedziała mi, że zna czary z użyciem włosów — przypomniała sobie Śnieżka, marszcząc brwi. — To prawda?

— Nie wyglądam na parającego się magią, więc nie powiem ci na pewno, ale Mędrek twierdził, że przy odpowiednim zaklęciu i kotle pełnym gorącej wody można zamienić włosy w coś innego. — Ciemne oczy karła na chwilę zaszły mgłą zamyślenia. — Zgaduję, że chodzi o jedzenie albo o jakieś lekarstwa… Coś niedużego, ale przydatnego.

— Czyli Roszpunka jest wiedźmą, tak jak moja macocha? — Ta myśl była jak połknięcie lodu. Dziewczyna przypomniała sobie blask kryjący się w twarzy tamtej kobiety i włosy, które pod warstwą brudu lśniły złotem. A jeśli Roszpunka jest tak samo okrutna i dwulicowa jak królowa?

— Nie sądzę. Wiedźmy mają większą moc — uspokoił ją logiczny głos towarzysza. — Myślę, że nauczyła się tego jednego czaru od innej czarownicy i teraz go wykorzystuje.

— Rozumiem… — Królewna chciała odetchnąć z ulgą, ale zaraz nowa troska zacisnęła się na jej gardle. — Gburku, wiesz, co im się przydarzyło? Ona nie wygląda, jakby urodziła się w biedzie, a on… jego oczy i twarz…

— Tak, domyślam się, że trochę cię przestraszył.

Drwina w uśmiechu niziołka zmusiła policzki Śnieżki do zmiany barwy na ciemniejszą.

— Nieprawda, po prostu nie spodziewałam się…

— To las wyrzutków, ciężko w tych warunkach tryskać zdrowiem i urodą! — przerwał jej Gburek, ale w jego głosie więcej było ciepła niż złośliwości. Mimo tego Śnieżka wciąż miała wojowniczy nastrój.

— Przecież wiesz, o co mi chodzi. Te blizny nie wzięły się same z siebie.

— Trafna uwaga. — Karzeł zmarszczył czoło, aby przypomnieć sobie szczegóły historii. — O ile mi wiadomo, Flynn nie był mile widziany u opiekunki Roszpunki. Roszpunka była córką jakiegoś bogatego lorda, który za przysługę wiedźmy oddał jej swoje dziecko. Dziewczyna zamieszkała w wieży, gdzieś pośród Puszczy Zapomnienia. Czuła się bardzo samotna, więc gdy zobaczyła Flynna, młodego, wędrownego grajka, chętnie wciągnęła go na górę, nie tylko po to, by posłuchać jego muzyki. — W oczach człowieczka błysnęły iskierki, tańczące niemal równie figlarnie jak nuty wypływające z instrumentu grającego dla Roszpunki Flynna. —  Aha, zapomniałem o najlepszym. Ponoć jej włosy były nie tylko piękne i złote, ale też cholernie długie. Elegancko mogły posłużyć za linę. Tak więc zakochani spędzali ze sobą wiele czasu, ale w końcu nakryła ich przybrana matka dziewczyny, zielona wiedźma. Tak się wściekła, że jej obcięła ten wspaniały warkocz, a jego zrzuciła z wieży po wcześniejszym wyczarowaniu na dole cierni. Jak się domyślasz, ostre kolce wydłubały mu oczy i mocno poharatały całe ciało.

— To straszne! — Śnieżka poczuła dławiącą ochotę rozpłakania się, bo nie wyobrażała sobie takiego bólu. — Jak to możliwe, że on przeżył?

— Życie potrafi czasem upierdliwie uchwycić się człowieka. Flynnowi jakoś udało się wydostać z ciernistej pułapki, ale był ranny i wyczerpany. Roszpunka bardzo chciała mu pomóc, dlatego postanowiła uciec. Zachłanna wiedźma przywłaszczyła sobie jej długie włosy i czarami przypięła do swoich, co wcale nie było takie mądre, bo teraz dziewczyna mogła owinąć te kosmyki wokół szyi opiekunki i ją udusić.  

— Roszpunka naprawdę ją zabiła? — Na te słowa przez żyły królewny przepłynęło coś, co wcale nie było lękiem czy zdumieniem. Przed oczami stanęła jej królowa Helena, leżąca bez ducha za sprawą ciemnoczerwonej pętli na szyi. Gdyby to było takie proste…

— Tak i spaliła jej zwłoki razem z całą wieżą. Wzięła tylko swoje pukle i na nich zjechała na dół. Potem odszukała Flynna i zajęła się jego ranami. Wtedy zapewne skorzystała z magii włosów, zamieniając je na lekarstwa — dokończył Gburek, a potem uśmiechnął się półgębkiem. — Flynn i Roszpunka to zaradni ludzie. Nie poddają się. W Puszczy Zapomnienia nie można sobie na to pozwolić. 

— I nigdy się nie rozstają. —  To właśnie był jedyny jasny element w obrazie, który ukazał się oczom Śnieżki, gdy spotkała tamtą parę. Wsparcie. Roszpunka dbała o Flynna, choć ślepiec z pewnością wymagał wiele opieki i cierpliwości. A on starał się jej odpłacić wszelką pomocną radą, gdyż jako wędrowny grajek zapewne wiedział o świecie więcej niż osoba zamknięta w wieży. 

— Tak, to też — zgodził się Gburek, a po chwili namysłu niechęć na jego twarzy przerodziła się w powagę. — Przyznam, że podpora w drugim człowieku to przydatna rzecz.

— Z pewnością — potwierdziła łagodnie dziewczyna, nie będąc pewna, czy dobrze maskuje smutek. Karzeł wciąż nie ufał jej na tyle, żeby odsłonić przed nią swoje prawdziwe uczucia, ale ona wiedziała o jego cierpieniu i tęsknocie. Widziała je w drobnych gestach, w ulotnych minach, i coraz bardziej pragnęła odgonić od niego ten żal, choćby na chwilę. Mogłaby wziąć swojego towarzysza za rękę i ciepłem uścisku przekazać mu wsparcie, ale była prawie pewna, że otrąciłby jej dłoń. Nazywa siebie ponurym, ale tak naprawdę jest po prostu smutny.

Czy powinna zaryzykować?

— Gburku, czy mogłabym wiedzieć, co się stało z…

— Ciekawość to zdecydowanie wada! — burknął, unikając jej wzroku.

— W porządku! — Śnieżka uniosła ręce w uspokajającym geście. Karzeł przypominał jej teraz ranne zwierzę, musiała więc okazać mu wyrozumiałość i delikatność. — Nie chciałam być wścibska, po prostu sądziłam, że chciałbyś komuś o tym opowiedzieć.

Rysy twarzy człowieczka złagodniały. Można było nawet powiedzieć, że poczuł się winny.

— Wybacz, nie lubię do tego wracać. To nie jest wesoła historia.

— Rozumiem. Cóż, wiem, że ich już nie ma, ale… ja jestem. Los złączył nasze ścieżki i teraz mamy tylko siebie… — Królewna chciała powiedzieć to, co szeptało jej serce, ale chyba zgubiła wątek. Z zawstydzeniem zakryła twarz, wyobrażając sobie, jak to wyglądało w oczach chłodno myślącej osoby. — Przepraszam, paplam bezsensu.

— Nie, powiedziałbym, że coraz częściej paplasz sensem.

Gdy dziewczyna przeniosła wzrok na Gburka, zobaczyła, że rozciąga on usta w przyjaznym uśmiechu. Tak wygląda znacznie lepiej. Śnieżka miała wrażenie, że właśnie przełamali jakąś barierę, dlatego ośmieliła się nawiązać kolejną rozmowę. Karzeł przystanął na to bez protestu — w końcu dzień się jeszcze nie skończył, a coś trzeba było robić, gdy na zewnątrz grała muzyka deszczu.   

Unikali tematu złej królowej i karłowatych braci, nie wchodzili też na rejony prywatne, ale mogli gawędzić o lesie i jego tajemnicach albo o anegdotach na zamku. Śnieżka musiała przyznać, że Gburek jest dobrym mówcą — chwilami podchodził do sprawy zbyt ostro lub cynicznie, ale słuchało się go z ciekawością i nierzadko uśmiechało na jego żarty. Słuchaczem też był niezgorszym, czasami nie mógł się powstrzymać od wtrącenia, ale jeśli miał jeszcze jakieś uprzedzenia względem pochodzenia Śnieżki, zachował je dla siebie.   

Płomienie w palenisku tańczyły leniwie, wiszące nad nimi ubrania schły, o ściany groty uderzały krople deszczu, a królewna i karzeł smakowali swoje wzajemne słowa, które miały różne powierzchnie, ale tyle samo ciepła.

Nie poświęciła mu dziś ani jednej myśli, dlatego przyszedł do niej we śnie.

Znów słyszała słodkie, taneczne rytmy, znów znajdowała się w blasku świec żyrandoli sali balowej, znów była królewną w jedwabnej, szafirowej sukni wyszywanej kremowymi nićmi. Jej włosy były jeszcze długie i opadały na plecy łagodnymi falami. Na balu wydanym przez królową Helenę wszyscy szlachetnie urodzeni goście dobrze się bawili. Śnieżka też nie narzekała, bo czuła na sobie spojrzenia dworzan i co jakiś czas słyszała od nich komplementy na temat swojej urody lub tańca. Byłam łakoma na pochwały.   

W pewnej chwili pulchny lord Frallon wyciągnął ku niej niemniej pulchną rękę, zapraszając do tańca. Dziewczyna była okuta w dobre maniery, dlatego z uprzejmym uśmiechem wyszła z nim na parkiet, jednak w duchu krzywiła się na łysiejącą głowę, wylewający się zza zaciśniętego pasa tłuszcz i cuchnący oddech swojego partnera. A kiedy zaczęli tańczyć, a ona musiała koncentrować się na uciekaniu stopami przed jego nieokrzesanymi butami, czuła już tylko zażenowanie i obrzydzenie. Tamtego wieczora tańczyła z wieloma mężczyznami, młodymi i starymi, ale żaden nie zachowywał się tak prostacko. W dodatku, zamiast zająć towarzyszkę miłą rozmową, z jego ust wychodził tylko gruby, podpity śmiech.

Po paru minutach Śnieżka miała już dosyć, nie wiedziała jednak, jak zakończyć ten taniec. Ucieczka wydawała jej się zbyt niegodna królewny, poza tym ze względu na silny uścisk lorda Frallona mogła okazać się niewykonalna. Zrozpaczona dziewczyna rozglądnęła się po wirującym tłumie, szukając pomocy — może królowa mogłaby dać kres tej farsie?

Ale to nie królowa jej pomogła.

W pewnym momencie ktoś zastukał w ramię lorda — albo raczej wbił palce w jego otłuszczone ciało. Pijany grubas w pierwszej chwili nie zorientował się, o co chodzi, dopiero słowa trochę go otrzeźwiły.

— Przepraszam, ale wieczór jest krótki, a każdy chciałby się nacieszyć królewną — odezwał się stanowczo wysoki młodzieniec odziany w oliwkową tunikę obszytą złotymi taśmami. 

— Ale, ale…! — zdołał tylko wydusić lord Frallon, gdy wybawiciel porywał z jego objęć Śnieżkę. Dziewczyna poczuła ulgę, gdy zamiast spoconych paluchów chwyciły ją smukłe i chłodne. Młodzieniec miał orzechową czuprynę i urodziwe rysy twarzy, a w jego brązowych oczach tańczyły figlarne ogniki. W połączeniu z kolorystyką odzienia wyglądał jak niesforny elf.

— Witaj — szepnęła oczarowana Śnieżka, nim zdążyła się opanować. Nieznajomy posłał jej wesoły uśmiech.

— Witaj, pani. Nie mieliśmy się chyba okazji poznać. Jestem Raul z Bukowego Dworu. — Okręcił ją zręcznie wokół siebie, a potem znów bezpiecznie poprowadził w swoje objęcia.

— Miło mi cię poznać — odparła, układając usta w słodkim uśmiechu. — Jak ci się podoba bal, panie?

— Jest ciekawszy, niż sądziłem — przyznał, pochylając się ku partnerce, jakby chciał zdradzić jej sekret. — Na królewskich przyjęciach można poznać cały wachlarz interesujących ludzi.

Muzyka powoli sunęła wokół sali, a oni wymienili się poglądami na temat zgromadzonych gości. Raul zwrócił jej uwagę na starszą kobietę o wydatnych kościach policzkowych i na perły lśniące w jej ciemnobrązowych lokach.  

— Widzisz, jak mierzy ludzi nieufnym wzrokiem? — szepnął tajemniczo. — Słyszałem, że te perły są w jej rodzinie od pokoleń i dziwnym trafem zawsze przynoszą jej szczęście w kartach… Jeśli chcesz poznać moje zdanie, jest w nich jakieś zaklęcie.

 Innym razem obiektem ich obserwacji był mężczyzna o siwych, zaczesanych do tyłu włosach i zmęczonych oczach.

— To lord Legner — przypomniała sobie Śnieżka, mając zarumienione z ekscytacji policzki. W uśmiechu Raula znów był ten łobuzerski urok.

— Zgadza się. Powiadają, że przeczytał wszystkie książki, jakie spisano w naszym królestwie. Jeśli z nim porozmawiasz, dowiesz się mnóstwa niezwykłych rzeczy. — Młodzieniec westchnął z żalem. — Szkoda tylko biednego lorda Legnera. Spójrz na jego nieprzytomny wzrok. Cały czas krąży myślami po świecie książek.

Śnieżka nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz tak często i tak serdecznie się śmiała. Nowo poznany szlachcic okazał się nie tylko przystojny, ale również czarujący w rozmowie i umiejący rozbawić towarzyszkę. Połowę najbliższej godziny przetańczyli, a połowę przegadali, w końcu jednak przerwały im nerwowe spojrzenia innych mężczyzn, którzy chcieli dostąpić zaszczytu tańca z królewną.

Śnieżka i Raul musieli się zatrzymać, choć w ich sercach wciąż tańczyła radość. Młodzieniec przez chwilę przyglądał się swojej partnerce.

— Masz piękne włosy — stwierdził cicho, a wtedy jej wzrok padł na jego usta. Wyglądały zachęcająco. Gdybym tylko wspięła się na palcach i ich dotknęła, poczułabym się spełniona. Ale królewnę krępowało pewne onieśmielenie, dlatego tylko podziękowała ciepło i powoli wysunęła swoje palce z jego dłoni.

Następnie dla zachowania pozorów zatańczyła z jakimś postawnym lordem w średnim wieku, który przechwalał się swoim talentem łowieckim. Jego słowa ledwie do niej docierały, gdyż myślami była przy Raulu. Już wtedy wiedziała, że to najniezwyklejszy mężczyzna w jej życiu i że chciałaby spotkać go ponownie.

W tym celu zamierzała porozmawiać ze swoją macochą. Królowa jednak właśnie opuszczała salę, zamiatając rąbkiem swojej wiśniowej sukni. Śnieżka podążyła korytarzami za jej odzianą w czerwień sylwetką jak ćma za płomieniem światła. I wtedy cała lekkość serca, snujące się w głowie marzenia, przeświadczenie życia w bajce legło w gruzach. Było już tylko niedowierzanie, strach i łzy, których nawet obraz wspaniałego młodzieńca nie mógł rozgonić.

Co teraz robisz, Raulu? Czy zastanawiasz się, gdzie zniknęłam albo czy domyślasz się, kim jest królowa? Czy uratujesz mnie z tego koszmaru, jak wtedy z objęć tego obrzydliwca?

Śnieżka bardzo chciała uczepić się tej nadziei, ale śpiąc w ciemnej grocie, w niebezpiecznym lesie, w miejscu tak odległym od wygodnego zamku, baśniowe rozwiązanie wydawało jej się tylko dymem. A rankiem z żalem zdała sobie sprawę, że ledwie może namalować w pamięci rysy twarzy Raula. 

Rozdział pojawił się nieco później, ale to przez to, że miałam komputer w naprawie. 

Nadchodzi jesień, przygnębienie, obowiązki i słabnąca aktywność blogowa. Cóż, taki okres, trzeba go po prostu przeczekać :) 

Przybliżyłam wam troszkę postać Raula, choć to dopiero niewielka część jego wątku. Jestem ciekawa, jakie zrobił na was wrażenie :P 

A jeśli chodzi o baśnie, oglądnęłam sobie ostatnio ,,Księżniczkę i żabę''. Animacja nieco odmienna od pozostałych, ale bardzo mądra i przyjemna. Zaimponował mi charakter Tiany, a także oczarował klimat mrocznej magii voodoo. Polecam ^^