Rozdział XI {Szepty w mroku}

Słoneczko sięgnęła dłońmi za siebie i rozwiązała pasma swojego kucharskiego fartucha, czerpiąc radość z myśli, że może już wrócić do domu. Starsze kucharki spędzały noce w specjalnych izbach dla służby, ona jednak miała do kogo wracać i teraz marzyła, by zrobić to jak najprędzej.

Z pracy w kuchni zazwyczaj potrafiła wyłuskać nie tylko pieniądze, ale również i przyjemność, ostatnio jednak czuła więcej przygnębienia niż radości. Szczególnie, gdy spoglądała na ilość porcji, którą przygotowywały na tacy. Wszystko jest teraz takie dziwne. Dziewczyna miała wrażenie, że widzi przed sobą niekompletne płótno, na którym powinien zostać uwieczniony jeszcze czyjś dziewczęcy cień, jeszcze czyjeś usta mówiące słowa, jeszcze czyjś ciepły posiłek — ale dziwnym trafem tych elementów zabrakło. Zaczynała rozumieć, dlaczego w społeczeństwo wkradł się zamęt. Śnieżka była tu od zawsze.

Ale dziewczyny nie od zawsze się lubiły. Gdy Słoneczko wstąpiła w szeregi królewskich kucharek, nawet nie marzyła, żeby dane jej będzie poznać bliżej królewnę. Śnieżka nie schodziła do kuchennych pomieszczeń — bo i po co? Jasnowłosa mogła zatem widzieć ją jedynie podczas roznoszenia posiłków lub mijania na korytarzu. Przeżywała wtedy ciężki okres żałoby i już po samym jej spojrzeniu poznać można było, że nie ma ochoty na kontakty z ludźmi. Miotła i Rzepa  ściszonymi głosami podzielały swoje obawy i żal co do stanu, w jakim znalazła się ich mała królewna. Bułeczka jak zwykle zapodziała gdzieś empatię i narzekała, co to będzie, gdy taka rozkapryszona pannica zasiądzie na tronie.

Słoneczko nie wiedziała, co ma sądzić o swojej pani. Spoglądając na zmęczone oblicze Śnieżki i niespokojne błyski w jej oczach, wypełniał ją chyba przede wszystkim smutek, że w jej równolatce jest tak mało jasnej energii życia, podczas gdy ona doświadcza wielu miłych rzeczy. Takie rozłożenie losów dwóch młodych dziewczyn wydawało się niezrozumiałe i niesprawiedliwe.

Ich pierwsza rozmowa miała miejsce, gdy Śnieżka zażądała przyniesienia posiłku do swojej komnaty. Za sprawą stanowczej ręki królowej jej nieprzyjemny stan uległ poprawie, ale łatwo było zauważyć, że królewna jeszcze nie zrzuciła z siebie płaszcza żałoby. Gdy Słoneczko wychodziła z tacą pełną przysmaków, po kuchni nosiły się szepty, że ich młoda pani musiała poczuć zmęczenie lekcjami, które prowadziła dla niej królowa regentka. To wcale nie takie dziwne — myślała wówczas jasnowłosa. Uczenie się, jak panować krajem, nie może być rzeczą łatwą.

Gdy weszła do komnaty swojej pani, łapczywymi oczami chłonęła szczegóły pomieszczenia — ściany z jasnego kamienia, drewniane meble i koliste lustro, na którym, zgodnie z poleceniem lady Heleny, osiadła zdobnicza chusta. Słoneczko nie miała jednak czasu na wnikliwsze obserwacje, bo spoczywająca w łożu z białym jak płatki róży baldachimem królewna czekała na posiłek. Kucharka pokłoniła jej się tak nisko, na ile pozwalało ryzyko nie strącenia któregoś z naczyń, i położyła tacę na stoliku nocnym, cały czas nie ściągając z ust uśmiechu.

— Dlaczego się tak uśmiechasz? — zagadnęła królewna, łypiąc na nią podejrzliwym wzorkiem. Słoneczko wyprostowała się momentalnie, ale udało jej się wzruszyć pogodnie ramionami. Bo jestem w komnacie prawdziwej królewny, a teraz jeszcze z nią rozmawiam. Ile osób może się tym pochwalić?

— Jest wiele powodów do radości, Wasza Miłość — wyjaśniła słodkim od uprzejmości głosem, starając się nie pokazać, że uważne spojrzenie przyszłej królowej pali jej skórę. — Dostarczyłam swojej pani jedzenie, by nie martwił ją głód, a przy tym mogę podziwiać wnętrze jej komnaty.

— Ile masz lat? — Śnieżka skrzyżowała ręce na drobnej piersi. Ten gest rozproszył towarzyszącą jej aurę wyższości, zostawiając jedynie pragnącą coś pojąć dziewczynkę. — Musisz być dzieckiem, skoro cieszą cię takie rzeczy.

Jasnowłosa oblała się rumieńcem, choć nie była pewna, czy pod zabarwioną skórą kryje się tylko zawstydzenie, czy jeszcze irytacja. Rodzice zawsze byli dumni z jej radosnego usposobienia. 

— Piętnaście lat, królewno. 

Chociaż mogę sprawiać drobniejsze wrażenie.

— Piętnaście? — powtórzyła zaskoczona Śnieżka, a jej uniesione brwi utworzyły dwa wąziutkie, ciemne półkola. — Jesteś moją równolatką.

— Tak, łaskawa pani. To zaszczyt urodzić się w tym samym roku… — Słoneczko ponownie pozwoliła sobie na uśmiech, ale coś w jej wnętrzu zamarło na myśl, że może według rozmówczyni zachowuje się niestosownie. Spuściła niepewnie wzrok na dywan. — Jeśli nie jestem potrzebna, pójdę już.

— Nie, zostań ze mną — rozkazała ciemnowłosa panienka, pochylając się z jakimś zainteresowaniem w stronę stojącej równolatki. — Jak cię zwą?

Tak Słoneczko małymi kroczkami zbliżała się do łoża królewny. Nie mogła stwierdzić, co bardziej zyskało jej przychylność w oczach Śnieżki — wieść o ich wspólnym wieku czy uśmiech na twarzy kucharki, z którego wskrzeszeniem miała problemy druga dziewczyna. Królewna wykazała się zainteresowaniem życiem swojej służebnicy, pytała o rodzinę i pracę w kuchni, a jasnowłosa z coraz większą śmiałością udzielała jej odpowiedzi. Ta rozmowa nam pomogła. Słoneczko zauważyła, że jej słowa działają kojąco na jej panią; że te chłodne, nieufne oczy smutnej i zmęczonej osoby stają się ciepłymi i pełnymi życia oczami młodej dziewczyny, która mogła osiągnąć w życiu wiele. Chyba łaknęła czegoś zwyklejszego, swobodniejszej rozmowy, kogoś, kto odpowiada jej wiekiem.

A Słoneczko właśnie to mogła jej dać. Opuszczając królewską komnatę, w jej klatce piersiowej łomotało pijane z radości z serce. Próbowała podzielić się przeżytymi z królewną chwilami razem z Bułeczką, ale pulchna kucharka patrzyła na nią tak, jakby to wszystko było tylko efektem niepowstrzymanych wodzy fantazji. Nie szkodzi, nie musi mi wierzyć — pomyślała sobie wówczas jasnowłosa. Ważne, że wiemy o tym ja i królewna.

Słoneczko uśmiechnęła się smutno do swoich wspomnień, jakby były machającymi jej z dali przyjaciółmi. Od tamtej chwili stałam się ulubioną kucharką Śnieżki. Cieszyłam się z każdej naszej rozmowy… Chowam nadzieję, że i ona mnie polubiła. Nie mogłyśmy wymazać z naszych relacji nieuniknionego napięcia, ale czasem, gdy siedziałyśmy ramię w ramię w jakimś skrytym przed oczami innych miejscu, zapominałyśmy, kim jesteśmy. 

Dziewczyna gwałtownie cisnęła swój fartuch do wnętrza okrągłej balii, której zawartość  codziennie prała jedna z kucharek, by dbać o czystość gotujących dla królowej. Dziś, o ile jasnowłosa dobrze pamiętała, przypadała kolej Miotły. 

— Do zobaczenia, Słoneczko i pamiętaj: nie myśl za dużo! — rzuciła za nią Passy, uśmiechając się cierpko znad kotła. Młoda kucharka tylko pomachała jej przyjaźnie ręką, chowając gniew do środka siebie, bo nigdy nie lubiła okazywać go na twarzy. Możesz mi nie wierzyć, Bułeczko! Ale ja i królewna byłyśmy przyjaciółkami, a przyjaciółki czują, kiedy jedna z nich jest stracona!

Kiedy zamknęła za sobą ciężkie drzwi, poczuła na skórze podmuch chłodnego, wilgotnego powietrza korytarza, który ciągnął się częściowo pod ziemią. Kuchnia królewska położona była na takim poziomie, że na świat na powierzchni patrzyły tylko umiejscowione przy suficie okna. Reszta ginęła pod gruntem, utrzymując nad sobą ciężar leżących powyżej komnat i korytarzy. Niżej znajdowały się już tylko lochy.

Słoneczko mogłaby się udać do oficjalnego wyjścia dla służby, ale nie widziała w tym sensu, skoro mogła użyć skrótu. Wyżej postawieni mieszkańcy zamku nie mieli pojęcia o jego istnieniu, ale większość pracowników kuchni owszem. Może dlatego, że znajdowało się ono niedaleko pomieszczenia do przyrządzania posiłków i po prostu zapobiegało nadkładaniu drogi?

Do dzisiaj dziewczyna była zachwycona, że wystarczyło podejść do jednej ze ścian, wymacać fałszywy kamień i pchnąć go do przodu. Potem należało już tylko poczekać na charakterystyczny hałas i patrzeć, jak to, co wygląda na kawałek kamiennej ściany, porusza się i otwiera, bo w rzeczywistości jest niewielkimi drzwiami. Rosłe osoby musiały się schylić — Słoneczko była dość niska, więc całkiem swobodnie mogła przedostać się na drugą stronę tajemnego przejścia, gdzie czekały kręte schody wiodące ku górze. Ukryte drzwi po chwili samoistnie zamykały się i znów przybierały wygląd zwykłej ściany.

Słoneczko rozpoczęła wspinaczkę, stawiając stopy powoli i ostrożnie, a dłonią cały czas opierając się o śliską powierzchnię ściany. Do pierwszej pochodni dzieliło ją około trzydziestu stopni wędrówki w rzednącej ciemności. A za osiemdziesiąt będzie u celu.

Młoda kucharka nie obawiała się macek mroku, gdy jednak ujrzała drgające płomienie obwiniętej pajęczynami pochodni, poczuła się znacznie pewniej. Wreszcie mogła zobaczyć wąskie, nietknięte od dawna szmatą stopnie, na których zamierzała położyć stopy.

Nagle w nikłym świetle zauważyła, że na jednym z nich zasycha błotny odcisk. Słoneczko zmarszczyła brwi i pochyliła się, chociaż próbowała chwycić się wyjaśnienia, że któryś członek służby używał tego przejścia, mając brudne buty.

To nie jest ślad ludzkiej stopy!

 Jego wielkość się zgadzała, ale kształt… tylko zwierzę mogło mieć takie łapy.

Jasnowłosa przywarła plecami do wilgotnej, chropowatej ściany, a jej przyśpieszony oddech mącił ciszę tajnego korytarza. Może szedł tędy zbłąkany pies? Nie, to niemożliwe! Jej myśli kręciły się jak mieszana zamaszyście zupa, a sprawy nie ułatwiał fakt, że ślad łap urywał się w miejscu, w którym stała. Zupełnie jakby ten stwór, czymkolwiek był, nagle zapadł się pod ziemię… Powinnam stąd uciekać! Rzeczywiście, spora część dygoczącej dziewczyny chciała pędem pokonać pozostałe schody i uciec od ciemności i dziwnych odcisków, ale pozostały skrawek z ciekawością domagał się zbadania sprawy. 

I wtem jej ucho wychwyciło jakiś dźwięk, wysuwający swe nęcące macki spod kamiennych schodów. Brzmiał jak przytłumiony kobiecy krzyk. Słoneczko przełknęła ślinę i kucnęła w poszukiwaniu źródła. Po chwili jej młode, bystre oczy wychwyciły szczelinę pomiędzy jednym a drugim stopniem. Nie jest duża, a w takim oświetleniu łatwo ją przegapić. Muszę sprawić, co tam jest. Dziewczyna, nie bacząc na brud i pełzające mrówki, przystawiła twarz do wąskiej luki w schodach i przymrużyła oczy, by łatwiej jej było wyodrębnić poszczególne elementy. 

Patrzyła z góry na jakieś niewielkie, zapuszczone pomieszczenie, które z pewnością było ukryte przed świadomością większości osób w zamku. Jednak znajdująca się tam dwójka ludzi widoczne musiała znaleźć jakiś sposób, by się o nim dowiedzieć, a nawet do niego dostać.

Pochodnię trzymała kobieta. Stała niemal tyłem do szczeliny, odziana w bogatą suknię, której skrawki zahaczały o mieniącą się od brudu posadzkę. Nieznajoma położyła wolną rękę na biodrze, jakby przez jej ciało przemawiało wyczekiwanie albo nawet gniew. Kolor jej spiętych włosów zagubił się gdzieś wśród tańczących wokół cieni. Mógł być albo ciemnorudy albo czarny.

Jej partnerem był dobrze zbudowany mężczyzna w ciemnej szacie z szerokim kapturem, która nie wyglądała na nową. Sądząc po wystającej spod materiału owłosionej piersi i ubłoconych, bosych stopach, pod spodem nie miał już niczego więcej. Blask pochodni odbijał się od łysej skóry na jego sporawych zakolach. Brązowawe kłaki wyrastały mu dziko w pozostałym obszarze czaszki, a także na brodzie i po bokach głowy, nakładając na jego postać fasadę złowrogości. Jasnowłosa zauważyła, że mężczyzna zaciska mocno usta.

— No pytam cię, jak długo mam jeszcze czekać, Forwinie? — wyszeptała kobieta tonem osaczającej ofiarę żmii, a Słoneczko poczuła nieprzyjemne szarpnięcie w żołądku. — Na co ci ten wilczy węch i silne łapy, skoro od wielu dni nie możesz wytropić jednej małej, zbłąkanej dziewczyny? Może powinnam zamienić cię w kurczaka i zjeść na obiad? Przynajmniej byś mnie w pewien sposób nasycił…

Z każdym słowem kucharka nabierała pewności. Znam ten głos. Głos władczy i chłodny, głos królowej.

Nie miała czasu jednak na chociażby przytknięcie dłoni do ust w akcie niedowierzania, bo coś dziwnego stało się z dłonią kobiety. W mgnieniu oka czubki jej palców zapłonęły rubinem, a zaraz potem trysnęły z nich czerwone iskry, które poleciały w stronę mężczyzny jak lśniące sztyleciki i ugodziły go w krocze. Nazwany Forwinem człowiek zgiął się w pół i jęknął z powodu nagłego bólu, a odbijające się od ścian pomieszczenia echo brzmiało jak skomlenie psa. Królowa patrzyła na niego bez drgnięcia palcem. 

Królowa i czarownica.

— Odnajdę ją, pani, odnajdę… — wysapał mężczyzna, usiłując przełknąć jej drwiny. Po jego owłosionej twarzy przemykały cienie. Jedynie jarzące się w mroku oczy niepewnie przesuwały się po sylwetce stojącej przed nim rozmówczyni. — Nie rozumiem tylko jednego, jeśli mogę się ośmielić. Przecież chcesz jej śmierci. Po co mam ją wyławiać z lasu, skoro również dobrze można zostawić ją tam i czekać, aż umrze?

Słoneczko nie mogła się dłużej bronić przed niedopasowaniem tych słów do układanki. Oni mówili o jej Śnieżce. Zaczęła drżeć jeszcze bardziej.

— Robisz się bezczelny, Forwinie — stwierdziła królowa, a w jej głosie pobrzękiwało prowokujące zdumienie. Wykonała ociekający gniewem zamach pochodnią, na co pociągnięty przez niepokój mężczyzna zrobił krok w tył. — Sugerujesz, że jestem głupia?

— Nigdy mi to przez myśl nie przeszło! Ja tylko chciałbym…

— A może to ty jesteś głupi, skoro sądzisz, że chcę krzywdy mojej małej Śnieżki? — W blasku pochodni widać było uniesiony w chytrym uśmieszku kącik ust lady Heleny. Forwin wykrzywił dziką twarz w zaskoczeniu, które przemknęło też do wnętrza Słoneczko.

— Ale… jej serce… tron…

— A co ty możesz wiedzieć o miłości? Zawszone monstrum, zdradzieckie i bezużyteczne! — warknęła kobieta z pogardą, która cięła ludzkie uczucia jak nóż. Forwin znów zacisnął szczęki, a królowa dodała chłodno: — Masz mi ją znaleźć.

Muszę się ruszyć — nakazała sobie Słoneczko, przeczuwając, że ta rozmowa dobiega końca, a jej uczestnicy zaraz zechcą wyjść. Nie chciała być wówczas w zasięgu ich wzroku, oj nie chciała. Niestety, przez chwilę przywarła do zimnych stopni jak sparaliżowana. Miała wrażenie, że dźwięk dudnienia jej serca dociera też do pomieszczenia poniżej.  Rusz się!

Dziewczyna z trudem odkleiła się od podłoża, jak przez mgłę odnotowując, że mięśnie jej szyi zmieniły się w sztywną masę. Na kilka mrówek spacerujących po jej nogach i włosach nie zwróciła uwagi w ogóle. Rusz. Się. Już!

W następnej chwili już biegła. Światło pochodni oddalało się z każdym stopniem, a ona wtapiała się w coraz większą ciemność. Gdy nie widziała już nic, pociągane przez desperację dłonie po omacku znajdowały drogę na górę. Czas zamarzł. Jasnowłosej wydawało się, że wypuściła powietrze z ust dopiero w chwili, gdy dopadła do wąskich, obleczonych sieciami pajęczyn drzwi i wybiegła przez nie na wilgotne powietrze i szarawą poświatę jesiennego dnia. Naprzeciwko mieściły się stajnie dla koni. Słyszała leniwe, dobiegające z oddali rżenie i odebrała je prawie tak, jakby było kołysanką dla nerwów.

Spokojnie, muszę zachować spokój — powtarzała sobie, sunąc powolnym krokiem w stronę bramy zamkowej jak jakiś zbłąkany duszek. Nie docierał do niej chłód dnia. Co mogę zrobić? Zawiadomić kogoś? Powiedzieć Bułeczce i reszcie? Albo ojcu? To były myśli łaknącej pomocy dziewczynki. Słoneczko wyobraziła sobie, jak wraz z kolejnymi zdaniami opowiadania przeżytej sceny w szarych oczach Passy Bułeczki kiełkuje zwątpienie i cynizm. Jak Miotła i Rzepa patrzą na siebie bezradnie i nie chcą uwierzyć. Jak twarz ojca chowa się za strapieniem. Jeśli nawet by dał ufność moim słowom, co miały zrobić? Co może piekarz przeciw królowej? A co mogę ja?

Dziewczyna mogła się jedynie pocieszać tym, że lady Helena wyraźnie nie ma w planach zabicia Śnieżki gdzieś po cichu. Chce, by Forwin przyprowadził ją do zamku żywą. A to oznaczało, że jeszcze była nadzieja.

Słoneczko opuściła teren zamkowy przez wyjście dla służby i ruszyła dróżką w stronę miasta. Budowla stała dumnie na wzniesieniu, można zatem było zobaczyć stąd dachy miejskich domów, a także ciemnozielony pas szumiących złowieszczo drzew Puszczy Zapomnienia. Dziewczyna przez chwilę spoglądała na odległą gęstwinę, pośród której kryły się wyplute przez społeczeństwo wyrzutki, stworzenia z koszmarów i rośliny, które mogły zabić równie skutecznie jak człowiek. 

I nagle Słoneczko miała już pewien plan. 

Przepraszam, że tak zniknęłam —  wyjaśnienie napisałam już w informacjach, po prostu skupiłam się na innym opowiadaniu, jednakże wracam także do tego tutaj, żeby nie zostało zapomniane :P Wasze blogi też już lecę nadrabiać. 

Jak dobrze, że zbliżają się Święta...